سوال
آیا منظور فصل اول پیدایش دقیقاً روزهای 24 ساعته است؟
جواب
بررسی دقیق کلمه ی «روز» در زبان عبری و متنی که این کلمه در کتاب پیدایش آمده، ما را به این نتیجه گیری می رساند که «روز» به معنای واقعی کلمه 24 ساعت است. کلمه ی عبری یوم که در فارسی «روز» ترجمه شده می تواند بیش از یک معنا داشته باشد. هم می تواند اشاره به دوره زمانی 24 ساعته ای داشته باشد که طول می کشد تا زمین به دور مدار خود بچرخد (به طور مثال، «در یک روز 24 ساعت وجود دارد»). می تواند اشاره به مدت زمان روشنایی بین طلوع و غروب خورشید داشته باشد (به طور مثال، «در طول روز هوا گرم می شود، اما هنگام شب کمی خنک می شود») و می تواند اشاره به مدت زمان نامشخص داشته باشد (به طور مثال، «در روزگار پدربزرگم...»). این کلمه در پیدایش فصل 7 آیه 11 به مدت زمان 24 ساعته اشاره داشته است. در پیدایش فصل 1 آیه 16 به مدت زمان بین طلوع و غروب اشاره داشته است. و در پیدایش فصل 2 آیه 4 به مدت زمان نامشخصی اشاره داشته است. بنابراین، وقتی در پیدایش فصل 1 آیه 5 تا فصل 2 آیه 2 کلمه یوم همراه با اعداد ترتیبی آمده است (روز اول، دوم، سوم، چهارم، پنجم، ششم، و روز هفتم) منظور چیست؟ آیا اینها دوره های 24 ساعته هستند یا غیر از این است، آیا کلمه یوم که در اینجا استفاده شده می تواند اشاره به دوره زمانی نامشخص داشته باشد؟
برای مشخص کردن نحوه تفسیر کلمه یوم در پیدایش فصل 1 آیه 5 تا فصل 2 آیه 2 کافی است مفهومی را که این واژه در آن بکار گرفته شده بررسی کرده و سپس آن را با دیگر کاربردهای این واژه در کتاب مقدس مقایسه کنیم. کلمه عبری یوم 2301 بار در عهد قدیم بکار رفته است. به غیر از فصل اول پیدایش، هر کجا که کلمه یوم همراه با یک عدد آمده (410 بار)، همیشه دلالت بر روز عادی داشته است (دوره زمانی 24 ساعته). واژگان «شب» و «صبح» در کنار هم (38 بار)، همیشه دلالت بر روز عادی داشته است. ساختار دقیق شب و سپس صبح، همراه با کلمه یوم به غیر از پیدایش فصل اول فقط در یک آیه آمده است. دانیال فصل 8 آیه 26 است که مشخصا به یک دوره زمانی طولانی اشاره می کند.
مفهومی که کلمه یوم در پیدایش فصل 1 آیه 5 تا فصل 2 آیه 2 بکار رفته، هر روز را به عنوان «شب و صبح» توصیف می کند، کاملاً روشن می سازد که منظور نویسنده پیدایش، دوره های زمانی 24 ساعته بود. این تفسیر استاندارد تعریف روزها در پیدایش فصل 1 آیه 5 تا فصل 2 آیه 2 برای قسمت اعظم تاریخ مسیحی کاربرد داشته است. در عین حال، کشیشانی مانند آگوستین در کلیسای اولیه بودند که هشدار دادند ابهام در ذات مفهومی کلمه «روز» در کتاب پیدایش ممکن است باعث تفسیرهای غیر دقیق بشود.
سپس در قرن نوزدهم، یک تغییر الگو در جامعه علمی بوجود آمد. علت آن بیشتر برای دشمنی با دین و تلاش برای تفسیر دوباره مشاهدات به روشی بر ضد کتاب مقدس بود. و این موضوع باعث یک شکاف در جامعه علمی شد. یک طرف ادعا کرد که تنها خداناباوری، همچنین ایده هایی مانند زمین دیرینه و تکامل طبیعی، با علم مطابقت دارند. گروه دیگر در پاسخ تلاش کردند تا خداناباوری و ایده زمین دیرینه را محکوم کنند.
حقیقت این است که هم تفسیر زمین دیرینه و هم تفسیر زمین جوان بر پایه یک سری فرضیات خاص هستند. ایمانداران صادق معنی یوم را در پیدایش مورد بحث قرار می دهند برای اینکه ممکن است آن دو گروه از این موضوع یک مشکل درست کنند. اما به هر حال این موضوع از اهمیت آنچه پیدایش به ما می گوید کم نمی کند، و به اینکه آیا یک فرد خلقت زمین جوان می پذیرد یا نه توجهی نمی کند.
بر اساس خروج فصل 20 آیه های 9-11، خدا از شش روز (به معنای تحت اللفظی اش) استفاده کرد تا جهان را بیافریند تا به عنوان مدلی برای هفته کاری انسان بکار رود: شش روز کار کن، یک روز استراحت کن. قطعاً او حتی قبل از زمانیکه در روز ششم ما را بیافریند در ذهن داشت و می خواست تا الگویی برای ما فراهم کرده باشد. قطعا خدا می توانسته شش روز 24 ساعته مجزا را بکار برده باشد. و یا همه چیز را در یک مدت زمانی طولانی خلق کرده باشد. دیدگاه ما، بر اساس تفسیر ما از کتاب مقدس، این است که 6 روز 24 ساعته محتمل ترین تفسیر از گزارش کتاب پیدایش است.
English
آیا منظور فصل اول پیدایش دقیقاً روزهای 24 ساعته است؟
