سوال
عهد ابراهیمی چیست؟
جواب
عهد، به پیمان بین دو طرف گفته می شود. دو نوع عهد وجود دارد: شرطی و غیرشرطی. عهد شرطی یا دوجانبه، پیمانی است که هر دو طرف قرارداد متعهد به انجام آن هستند. دو طرف بر سر یک سری از شرایط توافق می کنند. اگر هر یک از دو طرف به تعهدات خود عمل نکند، تعهد شکسته می شود و هیچیک از دو طرف متعهد به انجام انتظارات و شرایط عهد نیستند. یک عهد غیرشرطی یا یک طرفه توافقی بین دو گروه است، اما فقط یکی از دو طرف ملزم به انجام تعهدات می باشد و طرف دیگر نیازی نیست کاری انجام دهد.
عهد ابراهیمی یک عهد غیرشرطی است. خداوند عهدی را با ابراهیم بست؛ عهدی که ابراهیم در آن معاف از انجام هر کاری بود. پیدایش فصل 15 آیه های 18 تا 21 بخشی از عهد ابراهیمی را توضیح می دهد، مخصوصا به بخشی بیشتر می پردازد که خداوند در آن قول یک سرزمین را به ابراهیم و نسل او می دهد.
اصل عهد ابراهیمی در پیدایش فصل 12 آیه های 1 تا 3 عنوان شده است. ماهیت غیرشرطی بودن این عهد در پیدایش فصل 15 عنوان شده است. تنها زمانی هر دو طرف عهد می بایست از بین تکه های حیوانات می گذشتند که هر دوی آنها موظف به انجام تعهدات عهد بود. باید به این موضوع مهم دقت کرد که خداوند از میان حیوانات دو تکه شده عبور کرد (تنور پردود و مشعل فروزان در اینجا خداوند است نه ابراهیم). به نظر می رسد که چنین کاری مستلزم اقدام دو طرف عهد می باشد، اما در این مورد، اقدام یک طرفه خداوند نشان دهنده این حقیقت است که این عهد، قولی از طرف خداوند است. او خود را متعهد به عهد می کند. خداوند ابراهیم را به خواب فرو برد تا نتواند از بین دو نیمه حیوانات گذر کند. تعهد به عهد فقط به عهده خود خداوند قرار داده شد.
خداوند برای ابراهیم رسم ختنه را قرار داد تا نشانه ای برای عهد ابراهیمی باشد (پیدایش فصل 17 آیه های 9 تا 14). همه مردانی که از نسل ابراهیم بودند باید ختنه می شدند تا این علامت را در طول زندگی خود به عنوان نشانه ای از برکت جسمانی خدا در جهان به همراه داشته باشند. هریک از فرزندان ابراهیم که از ختنه سرباز می زد، در واقع، خروج خود از عهد خداوند را اعلام می کرد. دلیل خشمگین شدن خداوند از موسی نیز همین بود، چراکه که او پسرش را (در خروج فصل 4 آیه های 24 تا 26) ختنه نکرد.
خداوند تصمیم گرفت تا قوم خاصی را به سوی خود فرابخواند، و به وسیله این گروه خاص به همه ملت ها برکت دهد. عهد ابراهیمی برای درک مفهوم پادشاهی خداوند بسیار مهم است و همچنین پایه الهیات (خداشناسی) عهد قدیم است. عهد ابراهیمی در پیدایش فصل 12 آیه های 1 تا 3 توضیح داده شده است، و (1) یک عهد غیرشرطی است. هیچ نوع شرطی به آن الصاق نشده است (هیچ نوع جمله شرطی در این عهد وجود ندارد که انجام این عهد را به «اگر» انسان این کار را بکند یا نکند، وابسته کرده باشد). (2) این عهد همچنین یک پیمان حقیقی به معنای واقعی کلمه است. سرزمینی که به ابراهیم وعده داده شد یک سرزمین واقعی و حقیقی بر روی زمین بود – تصویر یا تمثیلی از بهشت نبود. (3) این عهد همچنین یک پیمان جاودانه است. قول هایی که خداوند به اسرائیل داد، ابدی بودند.
عهد ابراهیمی سه ویژگی خاص دارد:
1. قول سرزمین (پیدایش فصل 12 آیه 1). خداوند ابراهیم را از سرزمین اور کلدانیان به سوی سرزمینی که به او بخشید، فراخواند (پیدایش فصل 12 آیه 1). این قول در پیدایش فصل 13 آیه های 14 تا 18 دوباره تکرار شده است؛ ابعاد آن در پیدایش فصل 15 آیه های 18 تا 21 عنوان شده اند (این توضیحات هیچ اشاره ای به تحقق این قول در بهشت ندارد). سرزمین وعده داده شده عهد ابراهیمی در تثنیه فصل 30 آیه های 1 تا 10 به عهد فلسطینی بسط پیدا کرد.
2. قول فرزندان بسیار (پیدایش فصل 12 آیه 2). خداوند به ابراهیم قول داد که پدر ملت بزرگی خواهد شد. به ابراهیم 75 ساله و بی فرزند (پیدایش فصل 12 آیه 4)، قول فرزندان بسیار داده شد. این قول در پیدایش فصل 17 آیه 6 بسط داده شد؛ به او قول داده شد که او پدر ملت ها و پادشاهان خواهد بود. این قول ( که به عهد داوودی در دوم سموئیل فصل 7 آیه های 12 تا 16 گسترش پیدا کرد ) به پادشاهی نسل داوود که همان پادشاهی عیسی مسیح بر مردم عبرانی بود، منجر می شد.
3. قول برکت و نجات (پیدایش فصل 12 آیه 3). خداوند به ابراهیم قول داد تا او و همچنین تمامی امت های روی زمین را از طریق او برکت دهد. این قول در عهد جدید قوت گرفت (ارمیا فصل 31 آیه های 31 تا 34، نگاه کنید به عبرانیان فصل 8 آیه های 6 تا 13) و باید با برکت روحانی و نجات اسرائیل انجام شود. ارمیا فصل 31 آیه34، بخشش گناهان را پیش بینی می کند. ماهیت ابدی و غیرشرطی این عهد دوباره در تجدید این عهد با اسحاق دیده می شود (پیدایش فصل 21 آیه 12، فصل 26 آیه های 3 تا 4). عبارت «خواهم...» باز هم به غیر شرطی بودن این عهد اشاره می کند. این عهد با یعقوب نیز بسته شد (پیدایش فصل 28 آیه های 14 تا 15). نکته قابل توجه این است که خداوند این قول ها را با وجود گناه بزرگان اقوام مجددا تمدید می کند، که باز هم نشان دهنده ماهیت غیرشرطی بودن عهد ابراهیمی است.
روش خداوند در تحقق عهد ابراهیمی واقعی و حقیقت است، تا جایی که خود خداوند بخشی از این عهد را در طول تاریخ انجام داده است: خداوند با اعطای سرزمین به ابراهیم برکت داد (پیدایش فصل 13 آیه های 14 تا 17)، و قرن ها بعد، فرزندان ابراهیم کنترل آن سرزمین را به دست گرفتند: «پس خداوند، تمام سرزمينی را كه به اجداد قوم اسرائيل وعده فرموده بود به بنی‌اسرائيل بخشيد و ايشان آن را تصرف نموده، در آن ساكن شدند» (یوشع فصل 21 آیه 43). خداوند ابراهیم را از نظر روحانی برکت داد (پیدایش فصل 13 آیه 8 و 18، فصل 14 آیه های 22 تا 23، فصل 21 آیه 22)؛ و نسل او را افزایش داد (پیدایش فصل 22 آیه 17، فصل 49 آیه های 3 تا 28). یک بُعد مهم از عهد ابراهیمی که در آینده محقق خواهد شد، پادشاهی مسیح است:
(1) قوم اسرائیل تمام آن سرزمین را در آینده به ماکیت خود درخواهد آورد. متون متعددی در عهد قدیم، برکت آینده اسرائیل و مالکیت او بر روی سرزمین وعده داده شده به ابراهیم را پیش بینی می کنند. حزقیال روزی را در رویای خود می بیند که اسرائیل در آن سرزمین، دوباره احیا شده است (حزقیال فصل 20 آیه های 33 تا 37، آیه های 40 تا 42، فصل 36 آیه 1 تا فصل 37 آیه 28).
(2) ملت اسرائیل، عیسی را به عنوان مسیح موعود، خواهد پذیرفت، بخشیده و دوباره احیا می شود (رومیان فصل 11 آیه های 25 تا 27).
(3) اسرائیل توبه خواهد کرد و بخشش الهی را در آینده دریافت می کند (زکریا فصل 12 آیه های 10 تا 14). عهد ابراهیمی با بازگشت مسیح، نجات و برکت قوم اسرائیل به سرانجام رسیده و تکمیل خواهد شد. خداوند از طریق ملت اسرائیل (پیدایش فصل 12 آیه های 1 تا 3) تمامی ملت های جهان را برکت خواهد داد. برکت نهایی از طریق بخشش گناهان و پادشاهی باشکوه عیسی مسیح تحقق خواهد یافت.
English
عهد ابراهیمی چیست؟
