سوال
چرا خداوند اجازه می دهد بیماری و مریضی وجود داشته باشند؟
جواب
پرداختن به مسئله بیماری همیشه مشکل بوده است. نکته کلیدی ای که باید همیشه به یاد داشته باشیم این است که راه های خداوند بالاتر و والاتر از راه ها و روش های ماست (اشعیا فصل 55 آیه 9). ما وقتی از مریضی، آسیب یا بیماری رنج می بریم، معمولا فقط بر روی درد خود متمرکز هستیم. در حالی که به بیماری (آزمایش) دچار هستیم، تمرکز بر روی اینکه خداوند چه نتیجه خوبی را برای ما در نظر گرفته است، مشکل می باشد. رومیان فصل 8 آیه 28 به ما یادآوری می کند که خداوند از هر چیزی برای خیریت ما استفاده می کند. خیلی از مردم دوران بیماری و مریضی را فرصتی برای نزدیک تر شدن به خدا می بینند، تا ایمان خود به او را تقویت کرده و به ارزش واقعی زندگی پی ببرند. این همان دیدگاهی است که خداوند درباره بیماری دارد، چراکه او حاکم مطلق می باشد و پایان را از همان آغاز می بیند.
این بدان معنی نیست که بیماری ها همیشه از طرف خدا هستند و یا او همیشه بیماری را سر راه ما قرار می دهد تا به ما درس روحانی و معنوی بدهد. در دنیای آلوده به گناه، مریضی، بیماری و مرگ سایه به سایه همراه ما هستند. ما موجودات سقوط کرده ای هستیم و بدن های ما در معرض آسیب بیماری ها و مریضی ها قرار دارد. برخی از بیماری ها فقط بخشی از روند طبیعی این دنیا هستند. مریضی می تواند یک حمله شیطانی نیز باشد. کتاب مقدس موارد متعددی را عنوان می کند که بیماری توسط شیطان و ارواح خبیث او ایجاد شده اند (متی فصل 17 آیه های 14 تا 18؛ لوقا فصل 13 آیه های 10 تا 16). بنابراین برخی بیماری ها از طرف خدا نیستند بلکه از طرف شیطان هستند. حتی در این شرایط نیز همه چیز تحت کنترل خداوند است. خداوند گاهی اجازه می دهد گناه یا شیطان باعث بیماری و مریضی جسمانی شوند. حتی اگر بیماری از طرف خدا نباشد او همچنان از آن برای اهداف بی نقص خودش استفاده می کند.
این حقیقت را نمی توان انکار کرد که خداوند گاهی عمدا اجازه ابتلا به بیماری را می دهد یا حتی باعث آن می شود تا اهداف عالی خود را به سرانجام برساند. عبرانیان فصل 12 آیه های 5 تا 11 اگرچه مستقیما به بیماری اشاره نکرده است اما از زندگی خوب و پر از آرامش به عنوان محصول رنج صحبت می کند (ایه 11). بیماری می تواند ابزاری در دستان خداوند برای تربیت و پروش انسان از روی عشق الهی باشد. درک این موضوع که چرا خداوند به این روش عمل می کند برای ما مشکل می باشد. اما با اعتقاد به حاکمیت مطلق خداوند گزینه دیگری جز قبول این حقیقت نداریم که خداوند اجازه ی وجود بیماری را می دهد و یا آن را به وجود می آورد.
روشن ترین مثال در این مورد را می توانیم در مزامیر فصل 119 مشاهده کنیم. به توالی موجود در آیه های 67، 71 و 75 دقت کنید، «پیش از اینکه تو مرا تنبیه کنی، من گمراه بودم، اما اینک پیرو کلام تو هستم ... تو مرا تنبیه کردی و این به نفع من تمام شد، زیرا باعث شد فرایض تو را بیاموزم ... ای خداوند، می‌دانم که قوانین تو عدل است، و مرا منصفانه تنبیه نموده‌ای». نویسنده مزامیر به رنج و درد از زاویه ی دید خدا نگاه می کند. و از وجود آن خوشحال است؛ دچار شدن به رنج را نشانه ایمانداری می داند. و نتیجه آن را یادگیری قوانین الهی و اطاعت از کلام خدا می داند.
دوباره تاکید می کنیم که بیماری و رنج هیچوقت آسان نیستند. مهمترین موضوع این است که آنها نباید باعث از دست دادن ایمان ما به خدا شوند. خداوند خوب است، حتی زمانی که ما رنج می کشیم. حتی رنج نهایی بشر یعنی مرگ نیز کار خیر خداوند است. نمی توان تصور کرد کسانی که به دلیل بیماری و مریضی به بهشت رفته و همچنان از آنچه در زندگانی با آن مواجه شده بودند تاسف می خورند .
در آخر، وقتی مردم در رنج و مریضی هستند وظیفه و ماموریت ما خدمت به آنها، مراقب از ایشان، دعا برای آنها و دلداری دادن آنهاست. نباید همیشه قاطعانه تاکید کنیم که خداوند از مریضی و رنج یک نفر نتیجه خوبی حاصل خواهد کرد. بله این حقیقت است ولی دوران رنج و بیماری زمان مناسبی برای بازگو کردن این حقیقت نیست. فرد بیمار به عشق و دلداری ما نیاز دارد و یادآوری مکرر این حقیقت به آن فرد گزینه ی مناسبی نیست.
English
چرا خداوند اجازه می دهد بیماری و مریضی وجود داشته باشند؟
