سوال
ارتباط خدا با زمان چیست؟
جواب
ما در جهان فیزیکی با چهار بعد طول، عرض، ارتفاع (یا عمق) و زمان زندگی می کنیم. با این وجود، خداوند در دنیای دیگری است به نام دنیای روحانی که درک آن فراتر از توانایی حواس جسمانی ما است. این بدین معنی نیست که خدا واقعی نیست، او فقط به قوانین فیزیکی و ابعادی که در این دنیا حکمفرماست محدود نیست (اشعیا فصل 57 آیه 15). با دانستن این حقیقت که خداوند روح است (یوحنا فصل 4 آیه 24)، ارتباط او با زمان چیست؟
موسی در مزامیر فصل 90 آیه 4 از یک قیاس بسیار ساده اما عمیق برای توصیف خدای نامحدود استفاده می کند: «هزار سال در نظر تو چون یک روز، بلکه چون یک ساعت است.» ابدیت خداوند در نقطه ی مقابل انسان فانی قرار دارد. زندگی ما کوتاه و گذراست اما خداوند با گذشت زمان ضعیف و فرسوده نمی شود.
به عبارتی باید گفت که تعیین زمان برای خدا کار بیهوده و غیر ممکنی است، برای اینکه او فراتر از مفهوم زمان است. پطرس در دوم پطرس فصل 3 آیه 8 به خوانندگان خود هشدار می دهد این مسئله مهم را در نظر بگیرند که زمان از دید خدا با زمان از دید بشر دو دیدگاه کاملا متفاوت هستند (همچنین نگاه کنید به مزامیر فصل 102 آیه 12، 24 تا 27). خداوند ما محدود به زمان نیست. او فراتر و خارج از محدوده ی زمان است. خداوند تمامی گذشته و آینده ی ابدیت را می بیند. زمانی که در روی زمین می گذرد از نظر خدای نامحدود به اندازه ی یک چشم بهم زدن است. یک ثانیه و هزاران سال برای او یکسان هستند و یک میلیارد سال برای خداوند ابدی مانند چند ثانیه می گذرد.
گرچه ما نمی توانیم مفهوم ابدی و زمان نامحدود خداوند را درک کنیم، اما همواره سعی می کنیم با ذهن محدود خود، خدای نامحدود را به برنامه زمانی خود محدود کنیم. کسانی که از روی نادانی از خدا می خواهند مطابق با برنامه زمانی آنها عمل کند این حقیقت را در نظر نمی گیرند که خداوند والا، رفیع و ابدی است و در زمان و مکان نمی گنجد (اشعیا فصل 57 آیه 15). این خاصیت خداوند به هیچ عنوان در تعریف شرایط زمانی بشر نمی گنجد: «عمر ما هفتاد سال است و اگر قوی باشیم، شاید به هشتاد سال برسد. ولی در طول این مدت چیزی جز درد و رنج نصیب ما نمی‌شود. هر آن ممکن است عمرمان به سر آید و به عالم دیگر پرواز کنیم» (مزامیر فصل 90 آیه 10).
باز هم تاکید می کنیم که ذهن محدود ما تنها توانایی درک بخشی از مفهوم وجود نامحدود و ابدی خداوند را دارد. بنابراین خداوند را بدون آغاز و پایان، ابدی، نامحدود، جاودانه و غیره توصیف می کنیم. مزامیر فصل 90 آیه 2 به ما می گوید،«قبل از آنکه دنیا را بیافرینی و کوهها را به وجود آوری، تو بوده‌ای. تو را ابتدا و انتهایی نیست» (همچنین نگاه کنید به مزامیر فصل 93 آیه 2). او همیشه بوده و خواهد بود.
زمان چیست؟ به زبان ساده می توان گفت زمان، مدت است. عقربه های ساعت از روی اعداد می گذرند و گذر مدتی از زمان را نشان می دهند. بنابراین می توان گفت که گذر زمان پیش شرط لازم برای تغییر است و تغییر شرط کافی برای اثبات گذر زمان است. به عبارت دیگر، هر گاه هر نوع تغییری رخ دهد ما میدانیم که زمان سپری شده است. این حقیقت با بالا رفتن سن و روند زندگی کاملا قابل مشاهده است.
علاوه بر این، علم فیزیک به ما می گوید پدیده زمان نتیجه وجود ماده است. به همین دلیل زمان وقتی وجود دارد که ماده وجود داشته باشد. اما خداوند ماده نیست، در حقیقت او ماده را خلق کرده است. نتیجه ی نهایی این است: زمان وقتی آغاز شد که خدا جهان(ماده) را خلق کرد. قبل از آن، خداوند فقط وجود داشت. و از آنجاییکه ماده ای وجود نداشت و چون خداوند تغییر نمی کند، پس زمان وجود نداشت و معنایی و ارتباطی به خداوند نداشت.
این نتیجه گیری ما را به معنای کلمه «ابدیت» می رساند. ابدیت برای توصیف مفهوم چیزی به کار می رود که آغاز و پایانی ندارد. خداوند آغاز یا پایانی ندارد. او خارج از محدوده ی زمان است. ابدیت چیزی نیست که به طور کامل به خدا مرتبط باشد. خداوند حتی از ابدیت نیز والاتر است.
کتاب مقدس می گوید خداوند خارج از محدوده ی زمانی است که ما می شناسیم. سرنوشت ما پیش از آفرینش زمان (دوم تیموتائوس فصل 1 آیه 9؛ تیتوس فصل 1 آیه 2) و خلقت جهان (افسسیان فصل 1 آیه 4؛ اول پطرس فصل 1 آیه 20) رقم خورده بود. «با ایمان است که درمی‌یابیم عالَم هستی به امر خدا شکل گرفت، به گونه‌ای که آنچه دیدنی است، از آنچه قابل دیدن بود، ساخته نشد» (عبرانیان فصل 11 آیه 3). به عبارت دیگر؛ جهان مادی که ما می بینیم، لمس می کنیم و در آن زندگی می کنیم از ماده ی موجود ساخته نشد، بلکه از منبعی فراتر از ابعاد فیزیک قابل درک برای ما خلق شده است.
«خدا روح است» (یوحنا فصل 4 آیه 24) و در نتیجه در محدوده ی زمان نمی گنجد بنابراین زمان در رابطه با خداوند چه ابدی و غیره معنایی ندارد. خداوند زمان را به عنوان بخش محدودی از خلقت خود به وجود آورد تا برنامه و اهداف خود را در این دنیای فانی پیش ببرد (نگاه کنید به دوم پطرس فصل 3 آیه های 10 تا 12).
خداوند با تکمیل کار آفرینش از جمله خلق زمان چه نتیجه ای گرفت؟ «آنگاه خدا به آنچه آفریده بود نظر کرد و کار آفرینش را از هر لحاظ عالی دید» (پیدایش فصل 1 آیه 31). در واقع، خداوند، روح در دنیای بدون زمان است.
ما ایمانداران دلگرم به این حقیقت هستیم که خداوند هرچند نامحدود و ابدی است اما در همین لحظه با ماست. او والاتر از ما می باشد اما غیر قابل دسترس نیست، بلکه درست به موقع و همیشه همراه ماست. و از آنجاییکه در همین لحظه وجود دارد می تواند به نیازها و دعاهای ما پاسخ دهد.
English
ارتباط خدا با زمان چیست؟
