سوال
فلسطی ها چه کسانی بودند؟
جواب
فلسطی ها مردمانی خشن و جنگ دوست بوده که بخشی از جنوب غربی فلسطین بین دریای مدیترانه و رودخانه اردن را اشغال کرده بودند. نام فلسطی از کلمه عبری «فیلیسطیا» می آید و معادل یونانی آن فلسطینی است که نام امروزی فلسطین را در اختیار ما گذاشته است. فلسطی ها اولین بار در جدول ملت ها در کتاب مقدس عنوان شده اند، فهرستی از پدران هفتاد ملت فرزندان نوح (پیدایش فصل 10 آیه 14). این تصور وجود دارد که آنها از کفتور سرچشمه می گیرند، کفتور نام عبری جزیره کرت و تمامی ناحیه اژه است (عاموس فصل 9 آیه 7، ارمیا فصل 47 آیه 4). آنها به دلایل ناشناخته از آن ناحیه به سواحل مدیترانه نزدیک غزه مهاجرت کردند. فلسطی ها به دلیل پیشینه دریایی به مردمان دریا معروف بودند و این مفهوم را برای مردم تداعی می کردند. کتاب مقدس ارتباط فلسطی ها با ابراهیم و اسحاق را در حدود 2000 سال قبل از میلاد ثبت کرده است (پیدایش فصل 21 آیه 32 و 34، فصل 26 آیه های 1و 8).
پس از تنش اسحاق با فلسطی ها (پیدایش فصل 26 آیه 18)، مدت کوتاهی پس از عبور قوم اسرائیل از دریای سرخ در کتاب خروج از آنها نام برده می شود: «سرانجام فرعون به قوم اسرائيل اجازه داد تا از مصر بيرون روند. با اينكه نزديكترين راه رسيدن به كنعان عبور از سرزمين فلسطينی‌ها بود، خدا قوم اسرائيل را از اين مسير نبرد، بلكه آنها را از طريق صحرايی كه در حاشيهٔ دريای سرخ بود هدايت نمود» (خروج فصل 13 آیه 17).
«مسیری میان کشور فلسطین» به راهی اشاره می کند که بعدها با نام مسیر ماریس یا «مسیر دریا» که یکی از سه راه اصلی تجاری در اسرائیل باستان بود معروف شد. این مسیر ساحلی، دلتای نیل را به کنعان، سوریه و فراتر از آن به ناحیه بین الهنرین جنوب غربی آسیا متصل می کند.
بر اساس گزارش کتاب مقدس، فلسطی ها در دوران سموئیل و سامسون در حدود قرن سیزدهم قبل از میلاد از سواحل کنعان به درون سرزمین تغییر مکان دادند. سپس تمدن خود را در این پنج شهر آغاز نمودند: غزه، اشدود، اشقلون، جت و عقرون (یوشع فصل 13 آیه 3). این شهرها توسط پادشاه یا فرمانروا اداره می شد (برگرفته از کلمه عبری «سرن»، همچنین به حاکم ظالم نیز ترجمه می شود). این پادشاهی ها ظاهرا ائتلاف برابرها را تشکیل داده بودند. هر یک از شهرها حکومت خودمختار داشت، مانند زمانی که اخیش پادشاه جت با داوود داد و ستد داشت (اول سموئیل فصل 27 آیه های 5-7)، اما در مواقع اضطراری ملی با هم متحد می شدند (داوران فصل 16 آیه 5).
فلسطی ها از همان ابتدا یا هم پیمان قوم خدا بودند یا دشمنان قسم خورده. آنها نقش اساسی در زندگی سامسون (داوران فصل 13 آیه 1، فصل 14 آیه 1) و سموئیل (اول سموئیل فصل 4 آیه 1) و سائول (اول سموئیل فصل 13 آیه 4) و داوود (اول سموئیل فصل 17 آیه 23) داشتند.
فلسطی ها به استفاده مبتکرانه از آهن شهرت داشتند، و این موضوع باعث شده بود تا بر اسحله ها و ابزار برونزی اسرائیلی ها برتری داشته باشند. حتی در دورانی مانند روزگار سائول (1050-1010 ق.م.)، اسرائیلی ها مجبور می شدند برای تعمیر و تیز کردن ابزار آهنی خود به فلسطینی ها مراجعه کنند (اول سموئیل فصل 13 آیه های 19-21). فلسطینی ها با سیاست ها و تسحیلات نظامی پیشرفته خود همواره جلوی گسترش اسرائیل به عنوان یک ملت را می گرفتند. آنها برای تقریبا حدود 200 سال به مرزها حمله می کردند و باعث آزار و ترس اسرائیلی ها می شدند. اسرائیلی ها دیگر نمی توانستند با قدرت نظامی آنها کنار بیایند. این ماجرا تنها زمانی پایان گرفت که سموئیل و بعد از آن داوود با هدایت و راهنمایی خداوند موفق به شکست آنها شدند (اول سموئیل فصل 7 آیه های 12-14، دوم سموئیل فصل 5 آیه های 22-25).
کتاب مقدس می گوید که فلسطینی ها سه خدا را پرستش می کردند: اشتورت، داجون، بعل زبوب – هر یک از این بت ها در شهرهای مختلف معابد مربوط به خود را داشتند (داوران فصل 16 آیه 23، اول سموئیل فصل 31 آیه 10، دوم پادشاهان فصل 1 آیه 2). کشفیات باستان شناسی سربازان فلسطینی را در حال حمل تندیس خدایان خود در جنگ ها نشان می دهد (دوم سموئیل فصل 5 آیه 21). آنها ظاهرا تا اندازه ای خرافه پرست بوده اند که حتی به قدرت صندوق عهد اسرائیلی ها نیز احترام می گذاشتند (اول سموئیل فصل 5 آیه های 1-12).
فلسطینی ها همچنین برای تولید نوشیدنی های الکلی مخصوصا آبجو معروف بودند. خرابه های فلسطین باستان مملو از آبجوسازی، شراب سازی و کارگاه های ساخت ظروف و لیوان های آبجوخوری و نوشیدنی بودند. ماجرای جشن عروسی سامسون در کتاب داوران ثبت شده است و فلسطینی ها را که به میگساری یک هفته ای مشغول بودند نشان می دهد. کلمه عبری میسته در داوران فصل 14 ایه 10 به ضیافت ترجمه شده و به معنای ضیافت نوشیدن است.
اسرائیلی ها اکثرا به فلسطینی ها به عنوان ختنه نشده (خدانشناس و کافر) اشاره می کردند (داوران فصل 15 آیه 18، اول سموئیل فصل 14 آیه 6، دوم سموئیل فصب 1 آیه 20) یعنی کسانی که با خدا رابطه نداشتند. آنها قوم منتخب خدا نبودند و باید از آنها به عنوان منبع شرارت و پلیدی دوری می شد.
امروزه از کلمه فلسطی برای اشاره به یک فرد بی هنر و کودن استفاده می شود. در حقیقت، فلسطینی ها در تاریخ مردمانی ساده و بی فرهنگ نبودند. آنها دریانوردان پیشرفته و چندین نسل جلوتر از اسرائیلی ها بودند.
به غیر از ارمیا فصل 47، پیشگویی های کمی به فلسطینی ها اشاره می کند. فرهنگ فلسطینی ها شبیه فرهنگ کنعانی ها شده بود. آنها در نهایت از گزارش های کتاب مقدس و تاریخ حذف شدند، و نام فلسطین امروزی را به عنوان شهادتی برای وجود تاریخی خود حفظ کردند.
English
فلسطی ها چه کسانی بودند؟
