سوال
کتاب مقدس چه شرایطی برای رسالت عنوان کرده است؟
جواب
یک رسول (کسی که به ماموریت فرستاده می شود) کسی است که خدا او را به ماموریت می فرستد یا مسئول رساندن یک پیام می کند. یک رسول در برابر فرستنده خود پاسخگو است، او صلاحیت و اقتدار فرستنده خود را حمل می کند. رسالت حیطه کاری یک رسول است.
عیسی مسیح رسالت دارد. یکی از عناوین او «رسول» است (عبرانیان فصل 3 آیه 1). خدا او را با پیام مقتدر خویش به زمین فرستاد، پیامی که عیسی مسیح وفادارانه آن را به مردم رساند (یوحنا فصل 17 آیه های 1-5).
زمانی که عیسی مسیح روی زمین بود خودش شخصا دوازده تن از پیروان خود را به عنوان رسول انتخاب کرد یعنی مسئولیت دریافت و انتشار پیام انجیل پس از بازگشت او به آسمان را بر عهده آنها قرار داد (یوحنا فصل 17 آیه های 6-20، متی فصل 10 آیه های 1-4، مرقس فصل 3 آیه های 14-19). این برگزیدگان و فرستاده شدگان رسولان او بودند. زمانی که عیسی مسیح به شاگردان خود آموزش می داد، معیار خود برای انتخاب آنها را توضیح نداد.
یهودا اسخریوطی، یکی از دوازده شاگرد، به عیسی مسیح خیانت کرد. یهود از عذاب وجدان خودکشی کرد (متی فصل 27 آیه 5). بنابراین وقتی عیسی مسیح به آسمان بازگشت تنها یازده رسول باقی مانده بودند.
رسولان چند روز پس از آن رویداد همراه با مادر و برادران مسیح و برخی از ایمانداران در اورشلیم در حال دعا بودند. گروهی که 120 تن می شدند (اعمال رسولان فصل 1 آیه های 12-26). پطرس خطاب به آنها از پیش گویی مزامیر فصل 69 آیه 25 در مورد خیانت یهودا صحبت کرد و اینکه مزامیر فصل 109 آیه 8 درباره انتقال مقام یهودا به دیگری صحبت می کند. جای خالی رسالت باید با شخص دیگری پر شود.
پطرس پیشنهاد کرد تا یک رسول جدید انتخاب شود و شرایط لازم را عنوان کرد. هر کسی نمی توانست رسول شود. کاندیداها باید از بین کسانی بودند که در تمام مدت ماموریت سه ساله مسیح همراه او بوده اند. به این معنی که باید شاهد عینی غسل تعمید عیسی مسیح، زمانی که پدر او و کار او را تصدیق کرد، بوده باشند. او می بایست تعلیمات شگفت انگیز عیسی مسیح را با گوش خود شنیده باشد و معجزات و شفاهای او را دیده باشد. او می بایست فداکاری عیسی مسیح بر روی صلیب را به چشم خود دیده باشد، و همچنین حضور عیسی مسیح، خوردن و آشامیدن و گفتگوی عیسی مسیح با شاگردان پس از قیام را دیده باشد. اینها موارد محوری زندگی عیسی مسیح بودند، پیام اصلی ای که باید آموزش می دادند. شاهد عینی بودن برای تصدیق حقیقت پیام انجیل شرط مورد نیاز برای رسالت بود.
حاضران به دو نفر با این شرایط رای دادند: یوسف برسابا و متیاس. شاگردان در دعا از خدا خواستند تا شخص مناسب را به آنها معرفی کند. استفاده از دعا برای تشخیص خواست خدا در آن دوران رایج بود. آنها قرعه انداختند تا خدا شخص مورد نظر را به آنها معرفی کند، متیاس انتخاب و رسول دوازدهم شد.
رسولان در زمان های مختلفی شهادت دادند که عیسی مسیح را دیده اند، « ما رسولان شاهد تمام اعمالی هستيم كه او در سرتاسر اسرائيل و در اورشليم انجام داد و در همان شهر بود كه او را بر صليب كشتند. ولی سه روز بعد، خدا او را زنده كرد و او را به شاهدانی كه از پيش انتخاب كرده بود، ظاهر فرمود » (اعمال رسولان فصل 10 آیه های 39-40).
چندین ماه بعد، پولس برای آزار و اذیت مسیحیان دست به کار شد. پولس در مسیر رساندن پیغام آزار و اذیت مسیحیان به دمشق بود که عیسی مسیح شخصا به او ظاهر شد. این رویای غیرقابل انکار مسیح قیام کرده، زندگی پولس را تغییر داد. عیسی مسیح در خواب یکی ایمانداران در دمشق ظاهر شد و انتخاب پولس را به او اطلاع داد، «برو و آنچه می‌گويم، انجام بده چون او را انتخاب كرده‌ام تا پيام مرا به قومها و پادشاهان و همچنين بنی‌اسرائيل برساند» (اعمال رسولان فصل 9 آیه 15، همچنین نگاه کنید به فصل 22 آیه های 14-15). پولس پس از مسیحی شدن مدتی را در عربستان سپری کرد نام خود را از شائول به نسخه یونانی آن یعنی پولس تغییر داد، و عیسی مسیح کسی که رسالت را بر عهده او قرار داده بود پیام های خود را از طریق او به کلیساها و غیرایمانداران فرستاد. پولس همان رسولی بود که بیش از نیمی از کتاب های عهد جدید را نوشت.
پولس در دو نامه خود، رسالت را جزو اولین کارهایی عنوان کرد که عیسی مسیح برای خدمت به کلیسا تعیین کرده بود (اول قرنتیان فصل 12 آیه های 27-30، افسسیان فصل 4 آیه 11). جای شکی نیست که وظیفه رسالت برای تشکیل پایه های کلیسایی تعیین شد که عیسی مسیح سر و سنگ زاویه آن است (افسسیان فصل 2 آیه های 19-20)، بنابراین رسالت برای بشارت پیام عیسی مسیح مستلزم آن بود که رسول شخصا او را دیده باشد. پس از اینکه رسولان پایه های کلیسا را بنا کردند، امکان بنای کلیسا فراهم شد.
پولس هرگز ادعا نکرد که جزو دوازده حواری مسیح است اما مدعی رسالت بود، ایمانداران پولس را به عنوان رسول خاص عیسی مسیح برای غیریهودیان قبول داشتند (غلاطیان فصل 1 آیه 1، اول قرنتیان فصل 9 آیه 1، اعمال رسولان فصل 26 آیه های 16-18). افراد دیگری نیز در کلیسای اولیه به عنوان رسول شناخته می شدند (اعمال رسولان فصل 14 آیه های 4، 14؛ رومیان فصل 16 آیه 7؛ اول تسالونیکیان فصل 2 آیه 6)، اما فقط تا اندازه ای که توسط کلیسا تعیین شده و به ماموریت فرستاده شوند. این افرادعنوان رسول را به شکل محدود داشتند و همه شرایط رسالتی دوازده رسول و پولس را نداشتند.
هیچ مدرکی در کتاب مقدس وجود ندارد که بگوید پس از مرگ این سیزده رسول جانشینی برای آنها انتخاب شده است. برای مثال به اعمال رسولان فصل 12 آیه های 1-2 نگاه کنید. عیسی مسیح مسئولیت پایه گذاری کلیسا را به عهده رسولان قرار داد و این پایه ها فقط یکبار بنا نهاده شدند. پس از مرگ رسولان، همه مقام های کلیسایی (به جز رسالت)، که نیازی به شناخت حضوری و عینی از مسیح ندارند، همچنان می توانند در جریان باشند.
English
کتاب مقدس چه شرایطی برای رسالت عنوان کرده است؟
