سوال
آیا مسیحیان باید همیشه طلب آمرزش کنند؟
جواب
یک سوالی که بارها پرسیده می‌شود این است که "چه اتفاقی می‌افتند، اگر گناه کنم و سپس قبل از اینکه فرصت اعتراف به درگاه خداوند را داشته باشم، بمیرم؟" سوال متداول دیگر این است که "چه اتفاقی می‌افتد، اگر مرتکب گناه شوم اما آن را فراموش کنم و هرگز به یاد نیاورم که باید به آن گناه اعتراف می‌کردم؟" هر دو سوال بر مبنای یک فرض غلط هستند. مقوله‌ی نجات این نیست که ایمانداران سعی کنند قبل از مردن به هر گناهی که کرده‌اند اعتراف و از آن توبه کنند. نجات بر این اساس نیست که آیا شخص مسیحی به تک‌تک گناهان خود اعتراف و از آن توبه کرده است یا خیر. این درست است که ما باید به‌محضز آگاه شدن از هر گناهی که مرتکب می‌شویم به آن گناه اعتراف کرده و توبه کنیم. با این وجود، نیازی نیست همیشه از خدا طلب آمرزش و بخشایش کنیم. زمانیکه ما به عیسی مسیح به‌عنوان تنها نجات‌دهنده ایمان می‌آوریم، همه‌ی گناهان ما چه در گذشته، حال، آینده، بزرگ و کوچک بخشیده می‌شوند. ایمانداران برای اینکه گناهانشان بخشیده شود نیازی ندارند که همواره از خدا بخواهند آنها را ببخشد، و یا پیوسته توبه کنند. عیسی مسیح تاوان تمام گناهانمان را پرداخت کرد، و وقتی گناهان ما بخشیده شده‌اند، پس تمامشان بخشیده شده‌اند (کولسیان 14:1؛ اعمال 43:10).
کاری که ما باید انجام دهیم این است که به گناهان خود اعتراف کنیم: "ولی اگر به گناهان خود اعتراف کنیم، او که امین و عادل است، گناهان ما را می‌آمرزد و از هر نادرستی پاکمان می‌سازد" (اول یوحنا 9:1). آنچه این آیه به ما می‌گوید این است که به گناهان خود نزد خدا "اعتراف" کنیم. واژه‌ی "اعتراف کردن" به معنی "موافق بودن" است. زمانیکه به گناه خود نزد خدا اعتراف می‌کنیم بدین معنی است که با خدا موافق هستیم که ما اشتباه کرده‌ایم و مرتکب گناه شده ایم. از طریق اعتراف، خدا ما را به طور مستمر می‌بخشد برای اینکه او "امین و عادل" است. خدا چگونه "امین و عادل" است؟ او با آمرزیدن گناهان، امین است، و این آمرزش گناهان را به تمامی ایمانداران به مسیح وعده داده است. او عادل است چون پرداخت مسیح برای گناهانمان را اعمال می‌کند، و تصدیق می‌کند که گناهان حقیقتاً کفاره شده‌اند.
در عین حال، اول یوحنا 9:1 اشاره بر این دارد که بخشیده شدن به‌نوعی وابسته به این است که گناهانمان را نزد خدا اعتراف کنیم. اما این چگونه ممکن است در‌حالیکه همه‌ی گناهان ما در لحظه‌ای که به عیسی مسیح به‌عنوان نجات‌دهنده ایمان می‌آوریم، بخشیده می‌شوند؟ به‌نظر می‌رسد آنچه یوحنا در اینجا توضیح می‌دهد بخشش "رابطه‌ای" است. در لحظه‌ای که مسیح را به‌عنوان نجات‌هنده دریافت می‌کنیم، تمامی گناهان ما به‌صورت "وضعی" بخشیده می‌شوند. این بخشش وضعی، نجات ما را تضمین می‌کند و وعده‌ی یک خانه‌ی ابدی در بهشت را به ما می‌دهد. زمانیکه پس از مرگ در برابر خداوند حاضر می‌شویم، خدا به خاطر گناهانمان، مانع ورود ما به آسمان نمی‌شود. این بخشش وضعی است. مفهوم "بخشش رابطه ای" بر مبنای این است که وقتی گناه می‌کنیم، باعث رنجش خدا و محزون کردن روح او می‌شویم (افسسیان 30:4). درست است که خدا در نهایت همه‌ی گناهانی را که مرتکب شده‌ایم بخشیده است، اما آن گناهان هنوز هم سد راه رابطه‌ی ما با خدا هستند. یک پسر جوانی که بر ضد پدرش مرتکب خطا و گناه شده است، از خانواده رانده نخواهد شد. یک پدر خداشناس، پسرش را بدون هیچ قید و شرطی می‌بخشد. در عین حال، تا زمانیکه این رابطه به طور کامل بین پدر و پسر دوباره احیا نشود نمی‌توان انتظار یک رابطه‌ی خوب بین پدر و پسر را داشت. و این فقط زمانی اتفاق خواهد افتاد که پسر به خطا و اشتباهش نزد پدر اعتراف کند و از او معذرت‌خواهی کند. به همین دلیل است که ما به گناهان خود نزد خدا اعتراف کنیم ، و این کار نه برای حفظ نجاتمان، بلکه به این دلیل است که دوباره به آن رابطه‌ی نزدیک و صمیمی با خدایی که ما را دوست دارد و بخشیده است، برگردیم.
English
آیا مسیحیان باید همیشه طلب آمرزش کنند؟
