سوال
کتاب مقدس درباره غرور چه می گوید؟
جواب
تفاوتی است بین نوع غروری که خدا از آن متنفر است (امثال فصل 8 آیه 13)، و نوع غروری که پس از انجام دادن وظیفه خود به بهترین شکل داریم (غلاطیان فصل 6 آیه 4)، و نوع غروری که نسبت به عزیزانمان داریم (دوم قرنتیان فصل 7 آیه 4). غروری که از خودپسندی و خود پاک بینی سرچشمه بگیرد، گناه است. خدا از این نوع غرور متنفر است چون مانع جستجو کردن خدا می شود.
مزامیرفصل 10 آیه 4 شرح می دهد که افراد مغرور آنقدر مشغول خودشان هستند که افکارشان از خدا دور است: «اين بدكاران فكر می‌كنند خدايی وجود ندارد تا از آنها بازخواست كند». این نوع غرور متکبرانه بر خلاف روح فروتنی است که خدا می جوید: «خوشابحال آنان كه نياز خود را به خدا احساس می‌كنند، زيرا ملكوت آسمان از آن ايشان است» (متی فصل 5 آیه 3). «نیازمندان به خدا» کسانی هستند که به ورشکستگی کامل روحانی خود واقف هستند و ناتوان از این هستند که بدون لطف الهی نزد خدا بیایند. در طرف دیگر، افراد مغرور آنقدر بواسطه غرورشان کور هستند که فکر می کنند نیازی به خدا ندارند یا بدتر آنکه خدا باید آنها را بپذیرد زیرا آنها شایستگی پذیرش خدا را دارند.
در سراسر کتاب مقدس درباره پیامدهای غرور به ما گفته شده است. امثال فصل 16 آیه های 18-19 به ما می گوید که «غرور منجر به هلاكت می‌شود و تكبر به سقوط می‌انجامد. بهتر است انسان متواضع باشد و با ستمديدگان بنشيند تا اينكه ميان متكبران باشد و در غنايم آنها سهيم شود». شیطان به خاطر غرور از بهشت رانده شد (اشعیا فصل 14 آیه های 12-15). او بی پروایی خودخواهانه ای داشت در تلاش بر اینکه جای خداوند حاکم مطلق جهان را بگیرد. اما شیطان در داوری نهایی خدا به جهنم افکنده خواهد شد. کسانیکه بر ضد خدا شورش می کنند، چیزی جز مصیبت و فاجعه پیش رویشان نیست (اشعیا فصل 14 آیه 22).
غرور بسیاری از مردم را از پذیرش عیسی مسیح به عنوان نجات دهنده باز داشته است. قبول گناه و اعتراف به اینکه ما با توان خودمان نمی توانیم هیچ کاری برای کسب حیات ابدی انجام دهیم، یک مانع دائمی برای افراد مغرور است. ما نباید به خود ببالیم؛ اگر ما می خواهیم ببالیم، باید در راستای جلال دادن خدا باشد. آنچه ما درباره خودمان می گوییم در برابر کار خدا چیزی نیست. آنچه خدا درباره ی ما می گوید مهم است (دوم قرنتیان فصل 10 آیه 18).
چرا غرور اینقدر گناه آلود است؟ غرور به منزله ی دادن اعتبار به خودمان برای چیزی است که خدا انجام داده است. غرور جلالی را که تنها از آن خداست می گیرد و برای خودمان نگاه می دارد. غرور اساساً پرستش خویشتن است. هر کاری که در این جهان به انجام می رسانیم میسر نمی شد اگر خدا ما را برای انجام آن توانمند نمی کرد و پایدار نگاه نمی داشت. «چرا اينقدر به خود می‌باليد؟ مگر هر چه داريد، از خدا نيافته‌ايد؟ پس در اينصورت چرا طوری رفتار می‌كنيد كه گويی با تلاش خودتان چيزی را كسب كرده‌ايد؟» (اول قرنتیان فصل 4 آیه 7). به این خاطر است که ما خدا را جلال می دهیم – او تنها سزاوار این جلال است.
English
کتاب مقدس درباره غرور چه می گوید؟
