سوال
آیا خدا شما را خواهد بخشید اگر گناه مشابهی را بارها و بارها تکرار کنید؟
جواب
برای اینکه بهترین جواب را به این سوال بدهیم، قصد داریم به دو قسمت قاطع از کلام خدا نگاهی بیاندازیم. اولین قسمت در کتاب مزامیر است: "به اندازه‌ای که مشرق از مغرب دور است به همان اندازه نیز نافرمانیهای ما را از ما دور کرده است"(مزمور 12:103). یکی از مؤثرترین حقه های شیطان که بر علیه مسیحیان به کار می گیرد این است که ما را متقاعد می کند که بر خلاف وعدهٔ کلام خدا، گناهان ما حقیقتاً بخشیده نشده است. اگر حقیقتاً عیسی را از طریق ایمان به عنوان نجات دهنده پذیرفته ایم و هنوز این شک داریم که آیا این بخشش حقیقی است یا خیر، این امر ممکن است از تأثیرات شیطانی باشد. دیوها از این بیزارند که مردم از چنگ آنها رهایی پیدا کنند و تلاش می کنند تا در رابطه با حقیقت نجات، بذر شک و تردید را در افکارمان بکارند. یکی از ابزارهای کارآمد شیطان از میان انبوه حقه هایش، این است که به طور مداوم گناهان گذشتهٔ ما را به یادمان بیاورد و از اینها استفاده می کند تا ثابت کند که خدا احتمالا نتوانسته ما را ببخشد و یا احیا کند. حملات شیطان این را برای ما تبدیل به جدالی حقیقی می کند تا اینکه به سادگی بر وعده های خداوند امید ببندیم و بر محبت او اعتماد کنیم.
بعلاوه، این مزمور به ما می گوید که نه تنها خداوند گناهان ما را می بخشد، بلکه آنها را به کلی از حضورش پاک می کند. این نکته ای عمیق است! بدون شک، درک این مطلب برای بشر مشکل است و به همین دلیل است که به سادگی از نجاتمان نگران و مضطرب می شویم به جای آنکه فقط آن را بپذیریم. کلید این نکته این است که تردیدها و احساست گناه خودمان را کنار بگذاریم و به وعده های بخشش او تکیه کنیم.
متن دیگری که پیرامون این موضوع صحبت می‌کند اول یوحنا 9:1 است، "ولی اگر به گناهان خود اعتراف کنیم، او که امین و عادل است، گناهان ما را می‌آمرزد و از هر نادرستی پاکمان می‌سازد." چه وعدهٔ فوق العاده ای! خداوند فرزندانش را می بخشد اگر فقط به سوی او بیایند و با پشیمانی و توبه طلب بخشش کنند. فیض خداوند آنقدر عظیم است که می تواند گناهکار را از گناهش پاک سازد تا بتواند فرزند خدا بشود. حتی در زمان لغزش نیز هنوز می توانیم بخشیده شویم.
در متی 21:18-22 می خوانیم که "سپس پطرس نزد عیسی آمد و پرسید: «سرور من، تا چند بار اگر برادرم به من گناه ورزد، باید او را ببخشم؟ آیا تا هفت بار؟» عیسی پاسخ داد: «به تو می‌گویم نه هفت بار، بلکه هفتادْ هفت بار.»" احتمالاً پطرس فکر می کرد که بخشنده است. پطرس پیشنهاد داده بود شخص به جای اینکه گناه برادرش را به همان میزان تلافی کند، به وی فرصت بدهد؛ پس گفت، بیش از هفت مرتبه اما مرتبه هشتم، بخشش و فیض به پایان می رسید. اما مسیح با گفتن اینکه بخشش برای آنانی که حقیقتاً آن را می جویند بی انتهاست، قانون پطرس را به چالش کشید؛ و این بخشش فقط از طریق فیض بی انتهای خداوند است که به واسطه خون ریخته شدهٔ مسیح بر صلیب، ممکن گردید. ما بخاطر قدرت بخشندگی مسیح، همیشه می توانیم بعد از گناه پاک شویم، اگر که فروتنانه بخشش خداوند را بطلبیم.
در آنِ واحد، باید خاطر نشان کرد که این بر طبق کلام خدا نیست که شخصی ایماندار باشد و برحسب عادت و به‌طور مداوم در زندگی اش گناه کند (اول یوحنا 8:3-9). به همین دلیل پولس به ما نصیحت می کند که: "خود را بیازمایید تا ببینید آیا در ایمان هستید یا نه. خود را مَحَک بزنید. آیا درنمی‌یابید که عیسی مسیح در شماست؟ مگر آنکه در این آزمایش مردود بشوید!"(دوم قرنتیان 5:13). ممکن است به عنوان مسیحی لغزش بخوریم، اما نباید زندگی ای توأم با گناه مداوم و به دور از توبه داشته باشیم. همه ما ضعفهایی داریم و می توانیم حتی برخلاف میل خود در گناه بیافتیم. حتی پولس رسول نیز به خاطر عملکرد گناه در جسمش، کاری را که نمی خواست انجام دهد، انجام داد (رومیان 15:7). جواب ایمانداران نیز مثل پولس نفرت از گناه، توبه از آن و طلب فیض الهی برای غلبه کردن بر آن است (رومیان 24:7-25). گرچه به خاطر فیض کافی خداوند احتیاجی به افتادن در گناه نیست، اما بعضی اوقات به خاطر اعتماد بر قوت ناکافی خود مرتکب گناه می شویم. وقتی که ایمان ما ضعیف می شود و مثل پطرس، خداوند را در کلام و یا زندگی خود انکار می کنیم، حتی بعد از آن نیز فرصتی برای توبه و بخشیده شدن از گناهمان، وجود دارد.
یکی دیگر از حربه های شیطان این است که به ما بگوید امیدی نیست و هیچ امکانی برای اینکه بتوانیم بخشیده شویم، شفا بگیریم و احیا شویم، وجود ندارد؛ اما تلاش می کند که ما احساس کنیم که در دام گناه افتاده و تحلیل رفته ایم پس دیگر حس نمی کنیم که لایق بخشش خدا هستیم؛ اما چه زمان ما لایق فیض خدا بوده ایم؟ خدا ما را دوست داشت، بخشیده و پیش از آفرینش دنیا مقرر کرده تا در مسیح باشیم (افسسیان 4:1-6)، نه بخاطر کارهایی که کرده ایم، بلکه، "تا ما که نخستین کسانی بودیم که به مسیح امید بستیم، مایهٔ ستایشِ جلال او باشیم" (افسسیان 12:1). همیشه باید این را در ذهنمان داشته باشیم که هیچ جایی نیست که بتوانیم برویم و فیض خداوند آنجا نباشد و هیچ عمقی نیست که در آن فرو برویم که خداوند قادر نباشد ما را از آن بیرون بیاورد. فیض او از تمام گناهان ما عظیمتر است. فارغ از اینکه، تازه از راه منحرف شده ایم و یا اینکه قبلتر در گناهانمان غرق شده ایم، فیض قابل دریافت است.
فیض هدیه ای از طرف خداست (افسسیان 8:2). وقتی که گناه می کنیم، روح ما را ملزم می سازد که نتیجه اش اندوهی است که برای خداست (دوم قرنتیان 10:7-11). او روح ما را محکوم نمی کند گویی که امیدی نیست، زیرا که هیچ محکومیتی برای آنانی که در مسیح عیسی هستند وجود ندارد (رومیان 1:8). الزام روح در ما جنبش محبت و فیض است. فیض بهانه ای برای گناه کردن نیست (رومیان 1:6-2) و نباید از آن سوء استفاده کرد، بدین مفهوم که گناه، "گناه" است و نباید طوری با آن مماشات کرد که بی ضرر و یا بی آزار است. ایمانداران توبه نکرده احتیاج دارند تا با محبت روبرو شده و به سوی آزادی رهنمون شوند و به بی ایمانان باید گفته شود که نیاز به توبه دارند. همچنین اجازه دهید تا بر راه چاره تاکید کنیم، زیرا که به ما فیض به عوض فیض عطا شده است (یوحنا 16:1). فیض یعنی چگونه زندگی می کنیم، چگونه نجات یافته ایم، چگونه تقدیس شده‌ایم و چگونه امین مانده و جلال خواهیم یافت. بگذارید وقتی گناه می کنیم، با توبه کردن و اعتراف گناهمان به خدا فیض را دریافت کنیم. چرا زندگی گناه آلودی داشته باشیم وقتی که مسیح وعده داده که ما را در نظر خدا کامل و عادل می سازد؟
English
آیا خدا شما را خواهد بخشید اگر گناه مشابهی را بارها و بارها تکرار کنید؟
