سوال
آیا یک مسیحی می تواند نجات را "پس بدهد"؟
جواب
جواب کوتاه به این سؤال، منفی است، یک مسیحی حقیقی نمی تواند نجات را "پس بدهد". به اندازه کافی عجیب است؛ عده ای که موافق این هستند که یک مسیحی نمی تواند نجاتش را "از دست بدهد"، همچنان باور دارند که نجات را می توان به خدا "پس داد". افرادی که این عقیده را دارند، به رومیان 38:8-39 استناد کرده و می گویند، هرچند، هیچ عامل بیرونی نمی تواند ما را از خدا جدا سازد، اما ما خود می توانیم با ارادهٔ آزاد تصمیم بگیریم که خود را از خدا جدا سازیم. این نه تنها غیر کتاب مقدسی است، بلکه تمام منطق را رد می کند.
برای اینکه درک کنیم، چرا برای ما امکانپذیر نیست که نجاتمان را "پس بدهیم"، باید به سه نکته توجه کنیم: طبیعت خدا، طبیعت انسان و طبیعت نجات. خداوند ذاتاً نجات دهنده است. فقط در مزامیر، سیزده بار به خدا به عنوان نجات دهندهٔ بشر اشاره شده است. فقط خدا نجات دهندهٔ ماست، هیچ شخص دیگری نمی تواند ما را نجات بخشد و ما نمی توانیم خود را نجات دهیم."من، آری من، یهوه هستم، و جز من نجات‌دهنده‌ای نیست" (اشعیاء 11:43). هیچ جا در کلام خدا نمی‌بینیم که او به عنوان نجات دهنده‌ای به تصویر کشیده شده باشد که متکی بر کسانی است که ایشان را نجات می‌دهد، تا بدین نحو نجات را محقق سازد. یوحنا 13:1 این را روشن می‌سازد که آنانی که به خدا تعلق دارند، نه به ارادهٔ خویش بلکه با اراده خدا تولد تازه یافته‌اند. خدا بر حسب اراده و قدرتش نجات می‌بخشد. ارادۀ او هرگز خنثی نشده و قدرت او بی انتهاست (دانیال 35:4).
نقشه خدا برای نجات توسط عیسی مسیح، خدای مجسم به انجام رسید که به زمین آمد تا "آنکه گمشده را بجوید و نجات بخشد" (لوقا 10:19). عیسی این را روشن کرد که ما او را انتخاب نکردیم، بلکه او ما را انتخاب کرد و مقرر کرد که "بروید و میوه بیاورید" (یوحنا 16:15). نجات هدیه ای از جانب خداوند است و از طریق ایمان به مسیح اتفاق می افتد، به کسانی عطا شده که خدا پیش از بنیان عالم آنها را برای دریافت آن مقرر کرد و توسط روح القدس، آنها را در این نجات، مُهر نمود (افسسیان 11:1-14). این قضیه این تفکر را رد می کند که انسان می تواند با ارادهٔ خود در نقشه ای که خدا برای نجاتش دارد، خلل ایجاد کند. خدا هیچ کسی را از پیش برای دریافت عطای نجات، تعیین نکرده تا نقشه اش را از سوی کسی که عطایش را پس می زند، نابود کرده باشد. عالم مطلق و پیشدانی خداوند، چنین سناریویی را غیر ممکن می سازد.
انسان ذاتاً یک موجود فاسد است که به هیچ طریق خدا را نمی‌جوید. تا قلبش توسط روح خدا عوض نشود، در جستجوی خدا نخواهد، بود و اصلاً توانایی این کار را هم نخواهد داشت. کلام خدا برایش غیر قابل درک است. انسانی که تولد تازه ندارد، گناهکار، بی ارزش و فریبکار است. دهانش پر از نفرین و تلخی است، قلب او مایل به خونریزی است، آرامش ندارد و "ترس خدا در چشمانشان نیست" (رومیان 10:3-18). چنین شخصی، قادر به نجات خویش نیست و حتی نیازی برای نجات خود نمی بیند. فقط زمانی که خلقت تازه ای در مسیح می یابد، قلب و فکرش نسبت به خدا تغییر می کند. او اکنون، حقیقت را می بیند و امور روحانی را درک می کند (اول قرنتیان 14:2؛ دوم قرنتیان 17:5).
یک مسیحی شخصی است که از گناه آزاد شده و در مسیر آسمان قرار گرفته است. او خلقتی تازه می باشد و قلبش به سمت خدا برگشته است. طبیعت کهنه اش درگذشته و مرده است. طبیعت تازه اش، اشتیاقی به پس دادن نجاتش و بازگشت طبیعت کهنه اش ندارد، همانطور که یک دریافت کننده قلب پیوندی نمی خواهد قلب جدیدش پس داده و آن را با قلب قدیمی و مریض اش تعویض کند. مفهوم اینکه یک مسیحی، نجاتش را پس بدهد، یک اصل غیر کتاب مقدسی و غیر قابل تصور است.
English
آیا یک مسیحی می تواند نجات را "پس بدهد"؟
