سوال
چرا خداوند در صورتیکه می دانست آدم و حوا گناه خواهند کرد، آنها را آفرید؟
جواب
کتاب مقدس می گوید خداوند همه چیز از جمله ما را برای خود آفرید. او با آفرینش جهان، جلال پیدا می کند. «هر چه هست از خداست؛ وجود همه چيز به قدرت او وابسته است و همه چيز برای شكوه و جلال اوست. ستايش بی‌پايان بر او باد! آمين» (رومیان فصل 11 آیه 36).
گناه آدم و حوا نمی توانست خداوند را جلال دهد. در واقع، برخی ممکن است بگویند اگر خداوند همه چیز را از قبل می دانست و از مشکلاتی که قرار بود آدم و حوا به وجود آورند، اطلاع داشت، پس چرا آنها را آفرید.
خداوند عالم مطلق است (مزامیر فصل 139 آیه های 1 تا 6)، و از آینده خبر دارد (اشعیا فصل 46 آیه 10). بنابراین حتما می دانست که آدم و حوا گناه خواهند کرد. اما به هر حال آنها را با قدرت تصمیم گیری و اختیار آفرید تا خودشان گناه را انتخاب کنند.
البته گناه کردن آدم و حوا به این معنی نیست که خداوند خالق گناه است یا آنها را به ارتکاب گناه وسوسه کرد (یعقوب فصل 1 آیه 13). سقوط انسان (اشاره به گناه آدم و حوا) در جهت خدمت به هدف کلی خدا برای خلقت و بشر به کار گرفته شد.
اگر موضوعی که برخی از عالمان الهیات آن را فراروایت ( یا خط داستان فراگیر) کتاب مقدس می نامند را در نظر بگیریم، به این نتیجه می رسیم که تاریخ کتاب مقدس به سه بخش اساسی تقسیم می شود: بهشت (پیدایش فصل 1 تا 2)؛ از دست دادن بهشت (پیدایش فصل 3 تا مکاشفه فصل 20) ؛ به دست آوردن دوباره بهشت (مکاشفه فصل 21 تا 22). بزرگترین بخش داستان، از دست دادن بهشت تا به دست آوردن آن اختصاص دارد. در مرکز این فراروایت، صلیب قرار دارد که از آغاز آفرینش برنامه آن ریخته شده بود (اعمال رسولان فصل 2 آیه 23).
مطالعه دقیق کتاب مقدس ما را به این نتیجه گیری می رساند:
1. خداوند از سقوط انسان آگاهی قبلی داشت.
2. خداوند مصلوب شدن عیسی مسیح و فدا شدن او برای بخشش گناهان انسان را مقدر کرده بود.
3. همه انسان ها یک روز خداوند را جلال خواهند داد (مزامیر فصل 86 آیه 9)، هدف خداوند این بود که «وقتی زمان معين فرا برسد، همهٔ ما را در هر جا كه باشيم، چه در آسمان و چه بر زمين، با هم در مسيح گرد آورد تا همواره با خدا به سر بريم» (افسسیان فصل 1 آیه 10).
هدف خداوند، خلق جهانی بود که جلال او را به طور کامل به نمایش بگذارد. جلال خداوند هدف اصلی آفرینش و در واقع هدف اصلی همه کارهای اوست. جهان برای نشان دادن جلال خدا (مزامیر فصل 19 آیه 1)، و خشم او بر کسانی که او را جلال نمی دهند (رومیان فصل 1 آیه های 18 تا 25)، آفریده شد. بهترین جهانی که برای نشان دادن جلال خداوند می توانست وجود داشته باشد، جهان ماست، برای اینکه به آن اجازده داده شد تا سقوط را انتخاب کند، جهانی که نجات پیدا کرد و به شکل اصلی خود بازخواهد گشت.
خشم و لطف خداوند ارزش جلال او را نشان می دهند، اما ما بدون سقوط بشر قادر به دیدن هیچیک از آنها نبودیم. بنابراین، تمامی اهدف خداوند - سقوط، گزینش انسان، نجات و کفاره انسان – در خدمت جلال دادن خدا می باشند. وقتی انسان گناه کرد، خداوند نه تنها او را نکشت، بلکه از روی لطف و مهربانی بدن آنها را نیز بلافاصله پوشاند(پیدایش فصل 3 آیه 21). صبر و شکیبایی خداوند قبل از فرو رفتن بیشتر انسان درون گناه نشان داده شد. خشم و عدالت خداوند با فرستادن طوفان نوح به نمایش گذاشته شد، و لطف و جلال او با نجات نوح و خانواده اش دوباره نشان داده شد. خشم مقدس خداوند و عدالت کامل او با مجازات ابدی شیطان در آخر زمان دیده خواهد شد (مکاشفه فصل 20 آیه های 7 تا 10).
جلال خداوند در عشق او به ما دیده می شود (اول یوحنا فصل 4 آیه 16). شناخت ما از عشق خداوند به شخص عیسی مسیح و کار فداکارنه او در این دنیای سقوط کرده باز می گردد. «خدا با فرستادن فرزند يگانهٔ خود به اين جهان گناه‌آلود، محبت خود را به ما نشان داد؛ بلی، خدا او را فرستاد تا جان خود را در راه ما فدا كند و ما را به زندگی ابدی برساند» (اول یوحنا فصل 4 آیه 9). اگر خدا آدم و حوا را خلق نمی کرد، به این دلیل که می دانست گناه می کنند، و یا آنها را بدون اراده و مانند آدم های ماشینی آفریده بود، ما دیگر معنای واقعی عشق را هرگز درک نمی کردیم.
خداوند نهایت جلال خود را بر روی صلیب نشان داد. خشم، عدالت و مهربانی او بر روی صلیب به نمایش گذاشته شد. همه گناهان بر روی صلیب اعدام شد و لطف خداوند در کلمات پسر او نشان داده شد، «پدر، اینها را ببخش» (لوقا فصل 23 آیه 34). خداوند، عشق و لطف خود را با نجات بندگانش نشان می دهد (یوحنا فصل 3 آیه 16، افسسیان فصل 2 آیه های 8 تا 10). در آخر، وقتی برگزیدگان او را همراه با فرشتگان تا به ابد پرستش می کنند، شروران و گناهکاران توبه نکرده به طور ابدی مجازات می شوند، خداوند به طور کامل جلال خواهد یافت (فیلیپیان فصل 2 آیه 11). ما بدون سقوط آدم و حوا هرگز عدالت، لطف، مهربانی و عشق خداوند را نمی شناختیم.
برخی می گویند که علم خداوند از سقوط انسان و برنامه ریزی قبلی آن، به آزادی و اختیار انسان لطمه زده است. به عبارت دیگر، اگر خداوند با علم به اینکه انسان مرتکب گناه خواهد شد او را آفرید، پس چگونه انسان می تواند مسئول گناه خود باشد؟ بهترین پاسخ را در بیانیه اعتراف به ایمان وست مینستر می توان پیدا کرد:
«خداوند از ازل تا ابد، با اراده و تقدیر غیرقابل تغییر خود همه چیز را آفرید، او خالق گناه نیست و تمایل به نافرمانی را خلق نکرد، و به علت های ثانوی آزادی یا احتمال وقوع داده است».
به عبارت دیگر، خداوند وقایع آینده را طوری مقدر می کند که آزادی و عملکرد علت های ثانوی ( مانند قوانین طبیعی) حفظ شود. عالمان الهیات این پدیده را «هم زمانی» می نامند. اراده و اختیار ما در تصمیم گیری هم زمان با خواست و اراده خداوند در جریان هستند، به طوری که اراده آزاد ما همیشه به انجام اراده خدا منتهی می شود ( اراده آزاد به این معنی است که انتخاب ها به زور اعمال نمی شود). تعامل بین خواسته ها و انتخاب ها بسیار پیچیده است، اما خداوند از پس هر نوع پیچیدگی بر می آید.
خداوند از قبل می دانست که آدم و حوا نافرمانی خواهند کرد. اما آنها را به هر حال، به شکل خود آفرید تا خودش را جلال دهد. به آنها قدرت تصمیم گیری آزاد داده شد. گرچه آنها نافرمانی را انتخاب کردند، اما انتخاب آنها وسیله ای برای تحقق هدف اصلی خداوند شد تا جلالش به طور کامل نشان داده شود.
English
چرا خداوند در صورتیکه می دانست آدم و حوا گناه خواهند کرد، آنها را آفرید؟
