سوال
آیا باید گناهکار را دوست داشت، اما از گناه تنفر داشت؟
جواب
خیلی از مسیحیان کلیشه «گناهکار را دوست داشته باش و از گناه متنفر باش» استفاده می کنند. این گفته به وفور در کتاب مقدس پیدا نمی شود؛ اما چنین ایده ای در یهودا فصل 1 آیه های 22-23 دیده می شود: «به كمک كسانی بشتابيد كه در ترديد بسر می‌برند، تا بر شک خود غلبه كنند. گمراهان را از آتش مجازات رهايی دهيد، اما مراقب باشيد كه خودتان نيز بسوی گناه كشيده نشويد. در همان حال كه دلتان بر اين گناهكاران می‌سوزد، از اعمال گناه‌آلود ايشان متنفر باشيد». بر این اساس، تبلیغ و رساندن پیام انجیل باید همراه با بخشش و دلسوزی نسبت به گناهکاران و همچنین نفرت سالم از گناه ایشان و اثرات آن می باشد.
ما باید نسبت به گناهکاران یعنی همان کسانیکه مسیح جان خود را برای ایشان فدا کرد دلسوز باشیم، و در عین حال خودمان را از آلودگی های این دنیا محفوظ نگه داریم، یعنی کاری که باعث می شود تا یک مسیحی پاک و بی عیب تربیت شود (یعقوب فصل 1 آیه 27). اما ما همچنین می دانیم که انسان ناقص است و تفاوت بین ما و خدا در دوست داشتن و تنفر داشتن بسیار وسیع است. حتی به عنوان یک مسیحی، نمی توانیم بطور کامل دوست داشته باشیم و یا حتی کاملا متنفر باشیم (به عنوان مثال، بدون غرض ورزی). اما خداوند قادر است تا هر دو آنها را کاملا انجام دهد، برای اینکه او خداست. خداوند می تواند بدون هیچ نیت گناه آلودی، متنفر باشد. بنابراین، او می تواند به روشی کاملا مقدس، از گناه و گناهکار متنفر باشد و همچنان در لحظه ای که گناهکار توبه می کند و ایمان می آورد، او را از روی محبت و عشق ببخشد (ملاکی فصل 1 آیه 3؛ مکاشفه فصل 2 آیه 6؛ دوم پطرس فصل 3 آیه 9).
کتاب مقدس به روشنی به ما تعلیم می دهد که خداوند محبت است. اول یوحنا فصل 4 آیه های 8-9 می گوید، «اما كسی كه محبت نمی‌كند، خدا را نمی‌شناسد، زيرا خدا محبت است. خدا با فرستادن فرزند يگانۀ خود به اين جهان گناه‌آلود، محبت خود را به ما نشان داد؛ بلی، خدا او را فرستاد تا جان خود را در راه ما فدا كند و ما را به زندگی ابدی برساند». این حقیقت که خداوند می تواند در یک زمان هم یک نفر را دوست داشته باشد و هم از او تنفر داشته باشد، اسرار آمیز است اما واقعیت دارد. بدین معنی که او می تواند یک فرد را به عنوان کسی که خلق کرده و می تواند نجاتش دهد دوست داشته باشد و همینطور به خاطر بی ایمانی و روش زندگی گناه آلودش از او متنفر باشد. ما انسان ها موجودات کاملی نیستیم پس نمی توانیم اینگونه باشم. بنابراین، باید همواره به خودمان یادآوری کنیم که «گناهکار را دوست داشت باش و از گناه متنفر باش».
این چگونه عمل می کند؟ ما از گناه متنفریم چون می دانیم که آن چیست، در آن شرکت نمی کنیم، و آنرا به دلیل متضاد بودن با ذات خداوند رد می کنیم. باید از گناه تنفر داشت، نه اینکه برای آن بهانه آورد و یا آن را جدی نگرفت. ما گناهکاران را دوست داریم و نشان می دهیم که به آنها احترام می گذاریم (اول پطرس فصل 2 آیه 17)، برای آنها دعا می کنیم (اول تیموتائوس فصل 2 آیه 1)، و گواهی دهنده مسیح برای آنها می باشیم. روش واقعی دوست داشتن این است که به یک نفر احترام بگذاریم و با مهربانی با او رفتار کنیم حتی اگر روش زندگی و انتخاب های گناه آلود او را تایید نمی کنیم.
اینکه اجازه دهیم یک نفر در گناه بماند و در آن گیر کند، نشانه عشق و محبت نیست. و اگر به کسی بگوییم که در گناه است نشانه تنفر نیست، بلکه خلاف آن نشانه تنفر است. گناه باعث مرگ می شود (یعقوب فصل 1 آیه 15)، و ما گناهکار را با گفتن محبت آمیز حقیقت دوست داریم (افسسیان فصل 4 آیه 15). ما از گناه متنفریم، آن را نمی پذیریم، نادیده نمی گیریم و موجه جلوه نمی دهیم.
English
آیا باید گناهکار را دوست داشت، اما از گناه تنفر داشت؟
