سوال
از آنجایی که خدا مذکر نیست آیا باید استفاده از ضمیر مذکر برای اشاره به او را متوقف کنیم؟
جواب
ما می دانیم که خدا یک موجود روحانی است. او مطلقا جنسیت ندارد. با این وجود، خداوند تصمیم گرفته که خودش را با ضمیر و تصویر مذکر به بشریت آشکار کند. خداوند در کتاب مقدس برای اشاره به خودش از ضمیر و اصطلاحات مذکر استفاده می کند. او انتخاب کرده تا خودش را با زبان مذکر به انسان آشکار کند، پس ما نیز باید با همین زبان به او اشاره کنیم. هیچ دلیل کتاب مقدسی نیز وجود ندارد که نباید از ضمیر مذکر برای اشاره به او استفاده شود.
خداوند از همان ابتدای کتاب مقدس خودش را با ضمیر مذکر معرفی می کند: «پس خدا انسان را به صورت خود آفرید؛ ایشان را به صورت خدا آفرید؛ ایشان را مرد و زن آفرید» (پیدایش فصل 1 آیه 27). او از همان ابتدا با اصطلاحات مردانه به خودش اشاره کرده است. در گرامر زبان عبری باستان، ضمیر بدون جنسیت (خنثی) وجود ندارد؛ همه چیز در گرامر این زبان یا مونث بود یا مذکر. اشاره با ضمیر مذکر یا مونث به شکل عمدی و دانسته انجام میشده است. در عهد قدیم، ضمایری که به خدا اشاره می کنند از نظر گرامری مذکر می باشند.
همین اتفاق در عهد جدید نیز افتاده است. در کتاب های عهد جدید (از اعمال رسولان تا مکاشفه) 900 آیه از کلمه یونانی تئوس (یک اسم مذکر) برای اشاره به خدا استفاده شده است در زبان «یونانی کواینه» اصطلاحاتی بودند که جنسیت نداشتند اما برای اشاره به خدا همچنان از جنس مذکر استفاده شده است.
علاوه بر ساختارهای گرامری، نوع تصویر سازی استفاده شده در کتاب مقدس نیز این موضوع را تایید می کند که خداوند برای اشاره به خودش از کیفیت های مردانه استفاده کرده است. عناوین و استعاره های متعددی برای توصیف خدا به کار رفته اند. در صدها متن به خدا به عنوان پدر، شاه و همسر اشاره شده است. عیس مسیح به ما می گوید که به پدر دعا کنید (لوقا فصل 11 آیه 2). موارد متعدد دیگری نیز وجود دارند که در آنها به خدا به عنوان پدر اشاره شده است، مانند تثنیه فصل 32 آیه 6؛ ملاکی فصل 2 آیه 10 و اول قرنتیان فصل 8 آیه 6. خداوند در بسیاری از متن ها به طور مشخص یک پادشاه خوانده شده است (نه یک ملکه)؛ به عنوان مثال در مزامیر فصل 24 آیه 10 و فصل 47 آیه 2؛ اشعیا فصل 44 آیه 6 و اول تیموتائوس فصل 1 آیه 17. از او همچنین به عنوان شوهر نیز نام برده شده است: اشعیا فصل 54 آیه 5 و هوشع فصل 2 آیه های 2، 16 و 19.
در اشعیا فصل 66 آیه 13، خداوند به مادری تشبیه شده که فرزندش را دلداری می دهد. حتی در این متن هم خداوند نمی گوید که او یک مادر است بلکه می گوید او به فرزندانش مانند یک مادر دلداری می دهد. اشعیا فصل 49 آیه 15 متن دیگری ست که در آن خداوند تنها به یک مادر تشبیه شده است؛ حتی مقایسه هم صورت نگرفته بلکه تضاد اتفاق افتاده است: خداوند به فرزندانش بیشتر از یک مادر به فرزندش اهمیت می دهد.
بزرگترین رونمایی خداوند از خودش، پسرش عیسی مسیح است (عبرانیان فصل 1 آیه 2). عیسی مسیح به جسم یک مرد (نه زن) درآمد. عیسی مسیح پیوسته به خدا با نام پدر (نه مادر) اشاره می کند. او از مصلوب شدن، خدا را با نام «پدر» صدا می زند (مرقس فصل 14 آیه 36). او در انجیل بیشتر از صد مرتبه خدا را با نام «پدر» صدا می زند.
دوباره یادآوری می کنیم که خداوند روح است؛ او شبیه یک انسان مذکر نیست. خداوند ویژگی های فیزیکی و ژنتیکی ندارد. او فراتر از جنسیت است. در عین حال، او عمدا از زبان جنس مذکر برای اشاره به خودش استفاده می کند. خداوند در کتاب مقدس همیشه او (مذکر) است و ما نیز برای اشاره به خدا باید از ضمیر مذکر استفاده کنیم.
English
از آنجایی که خدا مذکر نیست آیا باید استفاده از ضمیر مذکر برای اشاره به او را متوقف کنیم؟
