سوال
گناه نخستین چیست؟
جواب
اصطلاح «گناه نخستین» مربوط به گناه نافرمانی آدم در خوردن از درخت شناخت نیک و بد، و تاثیرات آن بر مابقی نسل بشر است. گناه نخستین را می توان این گونه تعریف کرد: «گناه و تقصیری که از نظر خداوند همه ما از آن برخوردار هستیم و دلیل آن، گناهی بود که آدم در باغ عدن مرتکب شد». گناه نخستین به طور خاص معطوف است به تاثیرات آن بر ذات ما و جایگاه ما در پیشگاه خدا، حتی پیش از آنکه به اندازه کافی بزرگ شده باشیم که گناه آگاهانه ای را مرتکب شویم. سه دیدگاه اصلی در رابطه با آن تاثیر وجود دارد:
پلاجینیسم: این دیدگاه می گوید که گناه آدم هیچ تاثیری بر نفوس نسل آدم نگذاشت، به جز اینکه مثال گناهکاری او بر کسانی که از او تبعیت کردند تاثیر گذاشته است. مطابق با این دیدگاه، انسان این توانایی را دارد که اگر فقط بخواهد، دیگر گناه نکند. این تعلیم در تضاد با شماری از آیه هایی می باشد که می گویند انسان (جدا از میانجی گری الهی) اسیر گناه شده و امیدی ندارد و اینکه کارهای خوب او مرده اند و شایستگی لطف خدا را ندارند (افسسیان فصل 2 آیه های 1-2؛ متی فصل 15 آیه های 18-19؛ رومیان فصل 7 آیه 23؛ عبرانیان فصل 6 آیه 1؛ فصل 9 آیه 14).
آرمینینیسیم: آرمینین ها باور دارند که گناه آدم بر مابقی بشریت تاثیر گذاشته است، بدین گونه که میل به گناه را به ارث گذاشته است که اشاره به داشتن "ذات گناه" دارد. همانطوریکه ذات گربه موجب می شود که میو میو کند، ذات گناه باعث می شود که ما گناه کنیم و این طبیعی و ذاتی است. انسان مطابق با این دیدگاه نمی تواند خودش کاری کند که دیگر گناه نکند؛ به این خاطر است که خدا یک لطف جهانی به همه می دهد تا ما را قادر سازد جلوی گناه را بگیریم. در دیدگاه آرمینینیسم به این لطف ازلی گفته می شود. مطابق با این دیدگاه، ما برای گناه آدم پاسخگو و مسئول نیستیم، بلکه فقط مسئول گناه خودمان هستیم. این تعلیم در تضاد با این واقعیت است که هر چند ممکن است همه افراد مشابه آدم گناه نکرده باشند، اما همه انسانها متحمل مجازات برای گناه می شوند (اول قرنتیان فصل 15 آیه 22؛ رومیان فصل 5 آیه های 12-18). و همینطور تعلیم لطف ازلی در کتاب مقدس یافت نمی شود.
کالوینیسم: آموزه کالوینیسم اذعان می کند که گناه آدم نه تنها منجر به این شد که ذات گناه کار داشته باشیم، بلکه همچنین منجر شد که در پیشگاه خدا تقصیرکار شویم و به موجب آن مستحق مجازات هستیم. از آنجا که گناهکار بدنیا آمده ایم (مزامیر فصل 51 آیه 5) ذات گناه را به ارث می بریم که آنقدر بد است که ارمیا فصل 17 آیه 9 می گوید دل آدمی «چيزي فريبنده تر از آن نيست، و آن به حدّي بيمار است که علاجي براي آن وجود ندارد». نه تنها آدم به خاطر گناه مقصر شناخته شد، بلکه تقصیر و مجازات او (مرگ) به ما نیز به ارث رسید (رومیان فصل 5 آیه های 12، 19). دو دیدگاه درباره اینکه چرا تقصیر آدم از دید خدا به ما نیز تعلق می گیرد وجود دارد. دیدگاه اول می گوید که نسل بشر از نسل آدم بود؛ بنابراین وقتی آدم گناه کرد، ما در او گناه کردیم. این شبیه به تعلیم کتاب مقدس در این باره است که لاوی (از نوادگان ابراهیم) از نسل ابراهیم به ملک صادق ده یک داد (پیدایش فصل 14 آیه 20؛ عبرانیان فصل 7 آیه های 4-9)، با اینکه لاوی تا صدها سال بعد به دنیا نیامده بود. دیدگاه اصلی دیگر می گوید که آدم به عنوان نماینده ما بود، و وقتی او گناه کرد، ما نیز تقصیرکار شدیم.
دیدگاه کالوینی بر این باور است که فرد نمی تواند جدا از قدرت روح القدس بر گناه خود غلبه کند، قدرتی که زمانی به او اعطا شده است که به عیسی مسیح و کار او برای پرداخت تاوان گناهان ایمان آورده است. دیدگاه کالوینی از گناه نخستین، دارای بیشترین همخوانی با آموزش های کتاب مقدس می باشد. اما چطور خدا می تواند ما را به خاطر گناهی که شخصاً مرتکب نشده ایم پاسخگو بداند؟ یک تفسیر پذیرفتنی این است که ما زمانیکه انتخاب می کنیم طبیعت گناه آلودمان را بپذیریم و مطابق با آن زندگی کنیم، مسئولیت گناه نخستین به گردن ما می افتد. در زندگی مان به نقطه ای می رسیم که از گناهکار بودن خود آگاه می شویم. در آن نقطه، باید طبیعت گناه آلود را رد کرده و از آن توبه کنیم. در عوض، ما همگی عملاً با گفتن اینکه طبیعت گناه آلود خوب است، آن را "تایید" می کنیم. ما با تایید کردن طبیعت گناه آلودمان، نشان می دهیم که با اعمال آدم و حوا در باغ عدن موافق هستیم. بنابراین بدون اینکه واقعاً آن گناه را کرده باشیم، محکوم به آن گناه می شویم.
English
گناه نخستین چیست؟
