سوال
اعتراف به ایمان چیست؟
جواب
اعتراف به چیزی یعنی آن را به صورت آشکارا و علنی اعلام کنیم. وقتی از عبارت «اعتراف به ایمان» استفاده می کنیم معمولا به اعلام علنی قصد یک فرد برای پیروی از عیسی مسیح به عنوان نجات دهنده اش اشاره می کنیم. از آنجاییکه که کلمات همیشه آنچه واقعا در قلب انسان می گذرد را منعکس نمی کنند، اعتراف به ایمان همیشه ضامن نجات واقعی نیست.
رومیان فصل 10 آیه های 9 تا 10 ارزش اعتراف به ایمان را نشان می دهد: «در واقع، اگر انسان با زبان خود نزد دیگران اقرار کند که عیسی مسیح خداوند اوست و در قلب خود نیز ایمان داشته باشد که خدا او را پس از مرگ زنده کرد، نجات خواهد یافت. زیرا شخص در دل خود ایمان می‌آوَرَد و عادل شمرده می‌شود، و با زبان ایمان خود را اقرار می‌کند و نجات می‌یابد.» ایمان قلبی همراه با اعتراف زبانی است. کسانی که نجات را دریافت کرده اند درباره آن حرف می زنند – حتی اگر اعتراف منجر به مرگ شود، مانند موقعیت مسیحیان روم که مخاطب نامه پولس بودند.
سهم ما در نجات خودمان بسیار کم است، برای اینکه نجات یک کار روحانی می باشد که توسط روح القدس انجام می شود. کلمات ما را نجات نمی دهند. نجات به واسطه لطف خدا و از طریق هدیه ی ایمان حاصل می شود (افسسیان فصل 2 آیه های 8 تا 9) نه از طریق کلماتی که به زبان می آوریم. عیسی مسیح یهودیان ریاکار را برای اعتراف های پوچ آنها توبیخ کرد: «ای ریاکاران، اشعیای نبی در وصف شما چه خوب گفته که ”این قوم با زبان خود مرا تکریم می‌کنند، اما دلشان از من دور است» (مرقس فصل 7 آیه 6).
در روزهای نخستین کلیسا و در بسیاری از مناطق امروز دنیا، اعتراف به عیسی مسیح به عنوان سرور و خدای خود می توانست گران تمام شود. اعتراف یهودیان به ایمان به عیسی مسیح می توانست به آزار و اذیت و یا حتی مرگ آنها منجر شود(اعمال رسولان فصل 8 آیه 1). پطرس به همین دلیل سه مرتبه آشنایی با عیسی مسیح را انکار کرد (مرقس فصل 14 آیه های 66 تا 72). عیسی مسیح پس از رستاخیز به آسمان صعود کرد و روح القدس را فرستاد تا در وجود ایمانداران ساکن شود، شاگردانی که قبلا می ترسیدند حالا شجاعانه در خیابان ها و معابد به ایمان به عیسی مسیح اعتراف می کردند (اعمال رسولان فصل 1 تا 2). اعترافات ایمانی آنها باعث مسیحی شدن مردم شد، اما این کار آنها آزار و اذیت نیز به همراه داشت (اعمال رسولان فصل 2 آیه های 1 تا 41؛ فصل 4 آیه های 1 تا 4). آنها با به خاطر سپردن سخن عیسی مسیح سکوت درباره او را نپذیرفتند: «اگر کسی از من و از سخنان من عار داشته باشد، پسر انسان نیز هنگامی که در جلال خود و جلال پدر، با فرشتگان مقدّس بازگردد، از او عار خواهد داشت» (لوقا فصل 9 آیه 26). بنابراین یکی از اهداف اعتراف به ایمان، اعلام این حقیقت است که ما از مسیحی بودن شرمنده نیستیم.
البته که کلمات بدون تغییر واقعی قلب انسان فقط کلمه هستند و ارزشی ندارند. اعتراف خالی به ایمان بدون ایمان قلبی هیچ قدرتی برای نجات ما ندارد. عیسی مسیح می گوید که بسیاری از مردم تصور می کنند چون اعتراف کرده اند پس نجات یافته اند اما روزی متوجه خواهند شد که هرگز به من ایمان نداشته اند: «گمان مبرید هر که مرا ”خداوندا! خداوندا!“ صدا کند، وارد ملکوت آسمان خواهد شد. فقط آنانی وارد خواهند شد که ارادۀ پدر آسمانی مرا در عمل به‌جا آوَرَند. در روز داوری، بسیاری به من خواهند گفت: ”خداوندا! خداوندا! ما به نام تو نبوّت کرده، پیام تو را به مردم رساندیم، و با ذکر نام تو، ارواح پلید را اخراج کردیم، و معجزاتِ بسیاری به نام تو انجام دادیم.“ اما من با صراحت پاسخ خواهم داد: ”هرگز شما را نشناخته‌ام. از من دور شوید، ای بدکارا “» (متی فصل 7 آیه های 21 تا 23). بنابراین فقط اعتراف ایمانی به عیسی مسیح حتی اگر همراه با کارهای خوب باشد نجات را تضمین نمی کند، بلکه باید از گناهان توبه کنیم (مرقس فصل 6 آیه 12)، دوباره متولد شویم (یوحنا فصل 3 آیه 3)، و از عیسی مسیح به عنوان سرور زندگی مان با ایمان قلبی پیروی کنیم.
اعتراف به ایمان، نقطه آغاز یک عمر شاگردی است (لوقا فصل 9 آیه 23). راه های زیادی برای اعتراف به ایمان وجود دارند، درست همانطوری که راه های زیادی برای انکار مسیح وجود دارد. او می گوید، «به شما می‌گویم، هر که نزد مردم مرا اقرار کند، من نیز که پسر انسان هستم، او را در حضور فرشتگان خدا، اقرار خواهم کر » (لوقا فصل 12 آیه 8). غسل تعمید یکی از روشهای اعتراف به ایمان به شکل عمومی است و اولین گام برای پیروی از عیسی مسیح می باشد (اعمال رسولان فصل 2 آیه 38). اما غسل تعمید هم تضمین کننده نجات نیست. هزاران تن به اشکال مختلف با آب تعمید گرفته اند، اما مراسم مذهبی نمی تواند کسی را نجات دهد : «فقط روح خداست که به انسان زندگی جاودانی می‌بخشد. از تلاشهای انسانی فایده‌ای حاصل نمی‌گردد. سخنانی که به شما گفتم، روح و حیات هستند» (یوحنا فصل 6 آیه 63). غسل تعمید باید نمادی از زندگی جدید در مسیح و تغییر درونی ما باشد. تعمید یا هر نوع اعتراف ایمانی بدون زندگی جدید و تغییر درونی فقط مراسم مذهبی هستند و قدرتی ندارند.
نجات زمانی اتفاق می افتد که روح القدس وارد قلب توبه کننده می شود و کار تهذیب و تقدیس کنندگی خود را شروع می کند تا ما را هرچه بیشتر به شباهت مسیح درآورد (رومیان فصل 8 آیه 29). عیسی مسیح این فرایند را با تشبیه حرکت روح القدس به باد به نیقودیموس توضیح داد (یوحنا فصل 3). ما باد را نمی بینیم اما می توانیم بگوییم کجا بوده است برای اینکه هر چیزی را که لمس می کند تغییر می دهد. علف ها و برگ ها تکان می خورند، پوست بدن خنک می شود، به همین دلیل هیچ کسی شکی ندارد که باد آنجا بوده است. روح القدس نیز به همین شکل است. وقتی به قلب ایماندار وارد می شود شروع به تغییر او می کند. ما نمی توانیم او را ببینیم اما جایی که بوده است را می توانیم ببینیم برای اینکه ارزش ها و دیدگاه ها تغییر می کنند و خواسته ها منطبق بر کلام خدا می شوند. ما با همه کارهای خود به ایمان به عیسی مسیح اعتراف می کنیم و به دنبال جلال او هستیم (اول قرنتیان فصل 10 آیه 31). روش زندگی ما مطمئن تر از اعتراف زبانی به ایمان است. کلمات مهم هستند و ایماندران به مسیح شرمی از بیان آنها ندارند. عیس مسیح گاهی دیگران را به سمت اعتراف زبانی سوق میداد (مانند متی فصل 16 آیه 15)، اما چیزی بیشتر از کلمات را درخواست می کرد: «اگر به تعالیم من وفادار بمانید، شاگردان واقعی من خواهید بود» (یوحنا فصل 8 آیه 31).
English
اعتراف به ایمان چیست؟
