سوال
آیا برای یک مسیحی صحیح است که به موسیقی دنیوی (سکولار) گوش دهد؟
جواب
بسیاری از مسیحیان با این پرسش کلنجار می روند. بسیاری از موسیقی دانان دنیوی (سکولار) بی اندازه ماهر هستند. موزیک دنیوی می تواند خیلی سرگرم کننده باشد. آهنگهای دنیوی بسیاری وجود دارند که ملودی های گیرا، پیامهای مثبت و اندیشه های ژرفی دارند. سه فاکتور اصلی وجود دارند که به کمک آنها می توانیم تعیین کنیم که آیا به موسیقی دنیوی گوش دهیم یا ندهیم: 1) هدف موسیقی، 2) سبک موسیقی، و 3) محتوای متن آهنگ.
1) هدف موسیقی. آیا موسیقی اساساً تنها برای پرستش ایجاد شده است، یا اینکه خداوند، موسیقی را تنها برای آرامش و سرگرمی بوجود آورده است؟ مشهورترین موسیقی دان کتاب مقدس، یعنی داوود پادشاه، اساساً موسیقی را برای پرستش خدا بکار برد (نگاه کنید به مزامیر فصل 4 آیه 1؛ فصل 6 آیه های 1، فصل 54 آیه 1، فصل 55 آیه 1؛ فصل 61 آیه 1؛ فصل 67 آیه 1؛ فصل 76 آیه 1). اما وقتی که شائول پادشاه تحت آزار روح پلید قرار گرفت، او داوود را فراخواند تا برای آرامش و تسلی او چنگ بنوازد (اول سموئیل فصل 16 آیه های 14-23). اسرائیلی ها همچنین از ابزارهای موسیقی برای هشدار خطر استفاده می کردند (نحمیا فصل 4 آیه 20) و برای غافل گیر کردن دشمنانشان (داوران فصل 7 آیه های 16-22). در عهد جدید، پولس رسول مسیحیان را می آموزد که یکدیگر را با موسیقی دلگرم کنید: «با يكديگر دربارۀ خداوند گفتگو كنيد و سرودهای پرستشی و مزامير برای يكديگر بخوانيد. با هم سرودهای روحانی بخوانيد و در دل خود برای خداوند آهنگ بسازيد و بسراييد» (افسسیان فصل 5 آیه 19). بنابراین در حالیکه مقصود اصلی و اولیه ی موسیقی به نظر پرستش می باشد، اما کتاب مقدس قطعاً استفاده های دیگر از موسیقی را روا می دارد.
2) سبک موسیقی. متاسفانه موضوع سبکهای موسیقی می تواند در میان مسیحیان خیلی تفرقه انگیز باشد. مسیحیانی وجود دارند که با یکدندگی اصرار دارند که هیچ ساز موسیقی ای نباید استفاده شود. مسیحیانی وجود دارند که تنها تمایل به سراییدن سرودهای مذهبی قدیمی دارند. مسیحیانی وجود دارند که موسیقی امروزی و با ضرب آهنگ بیشتر را می خواهند. مسیحیانی وجود دارند که ادعا می کنند در محیط کنسرت راک به بهترین نحو می توانند پرستش کنند. برخی از مسیحیان به جای اینکه این تفاوتها را به عنوان میل و پسند شخصی و تمایزات فرهنگی بدانند، می گویند که سبک مورد پسندشان شان فقط از نوع «کتاب مقدسی» است و دیگر اشکال موسیقی ناسالم، کفرآمیز، یا حتی شیطانی است.
کتاب مقدس هیچ جایی هیچ سبک بخصوصی از موسیقی را محکوم نمی کند. کتاب مقدس هیچ جایی هیچ سبک خاصی از موسیقی را کفرآمیز قلمداد نمی کند. کتاب مقدس به انواع بیشماری از سازهای زهی و بادی اشاره می کند. هرچند که کتاب مقدس به طور خاص اشاره به سازهای درام نمی کند، اما به سازهای ضربی دیگر اشاره می کند (مزامیر فصل 68 آیه 25؛ عزرا فصل 3 آیه 10). تقریباً تمام اشکال موسیقی امروزی گونه یا ترکیبی از همان نوع سازهای موسیقی هستند که با سرعتهای متفاوتی یا با شدت بیشتری نواخته می شوند. هیچ مبنای کتاب مقدسی وجود ندارد که سبک خاصی از موسیقی، کفرآمیز یا خارج از اراده خدا اعلام شود.
3) محتوای متن. از آنجاییکه نه هدف موسیقی و نه سبک آن تعیین نمی کند که آیا مسیحیان صحیح است به موسیقی دنیوی (سکولار) گوش بدهند، اما محتوای متن حتماً باید مورد توجه قرار گیرند. فیلیپیان فصل 4 آیه 8 یک راهنمای عالی برای متن ترانه ها است، هر چند که به طور خاص این آیه درباره موسیقی صحبت نمی کند: «برادران عزيز، در خاتمه بگذاريد اين را نيز بگويم: فكرتان را بر روی هر چه راست و خوب و درست است، ثابت نگاه داريد. در بارۀ چيزهايی فكر كنيد كه پاک و زيباست. در صفات خوب و پسنديدۀ ديگران تأمل كنيد. در بارۀ چيزهايی فكر كنيد كه می‌توانيد خدا را برای آنها شكر كنيد و به وجود آنها خوش باشيد». اگر باید درباره چنین چیزهایی تامل کنیم، مطمئناً آنها شامل چیزهایی نیز می شوند که از طریق موسیقی و متن آهنگ وارد افکارمان میکنیم. آیا متن های موسیقی دنیوی می توانند حقیقت، والا، درست، پاک، دوست داشتنی، ستودنی، عالی، و شایان ستایش باشند؟ اگر چنین است، هیچ ایرادی ندارد که شخص مسیحی به یک موسیقی دنیوی با آن خصوصیات گوش دهد.
اما خیلی از موسیقی های دنیوی مطابق با استاندارد فیلیپیان فصل 4 آیه 8 نیستند. موسیقی دنیوی اغلب بی بند و باری و خشونت را ترویج می دهد و در عین حال، پاکی و راستی را کوچک می شمارد. اگر موسیقی باعث جلال چیزی شود که بر ضد خداست، شخص مسیحی نباید به آن گوش دهد. اما موسیقی های دنیوی زیادی وجود دارند که اشاره ای به خدا در آن نشده، اما با این حال حامی ارزشهای خداپسندانه نظیر صداقت، پاکی و راستی هستند. اگر یک موسیقی عاشقانه ترویج دهنده تقدس ازدواج و یا پاکی عشق حقیقی باشد، با وجود اینکه اشاره ای به خدا یا کتاب مقدس در آن نشده باشد، با این حال می توان به آن گوش کرد و از آن لذت برد.
هر آنچه شخص اجازه می دهد که ذهنش را مشغول کند، دیر یا زود، بر گفتار و کردار او تاثیر می گذارد و بر آن حاکم می شود. این فرض است که پشت آیاتی نظیر فیلیپیان فصل 4 آیه 8 و کولسیان فصل 3 آیه های 2، 5 وجود دارد: ایجاد الگوهای فکری سالم و بی خطر. دوم قرنتیان فصل 10 آیه 5 می گوید که ما باید «هر انديشه‌اي را به اطاعت از مسيح اسير سازيم». این آیات از کتاب مقدس، تصویری روشن می دهد که به چه نوع موسیقی هایی نباید گوش دهیم.
بدیهی است که بهترین نوع موسیقی، موسیقی ای است که خدا را ستایش کند و جلال دهد. موسیقی دانان مسیحی با استعدادی تقریباً در هر سبک موسیقی مشغول به کار هستند، از کلاسیک گرفته تا راک و رپ و رگا. چیز ذاتاً اشتباهی با هیچ سبک بخصوصی از موسیقی وجود ندارد. این متن آهنگ است که تعیین می کند که یک آهنگ «پذیرفتنی» است که مسیحیان گوش بدهند یا خیر. اگر هر چیزی شما را به این سوق می دهد که فکر می کنید خدا را جلال نمی دهد، باید از آن دوری جست.
English
آیا برای یک مسیحی صحیح است که به موسیقی دنیوی (سکولار) گوش دهد؟
