سوال
کتاب مقدس درباره «خود مقدس پنداری» چه می گوید؟
جواب
خود مقدس پنداری در فرهنگ لغت به معنی «اطمینان از پاکی و تقدس خود فرد مخصوصا وقتی به شکل خودبینانه ای خشکه مذهب است و تحمل نظرات و رفتار دیگران را ندارد» می باشد. از دید کتاب مقدس، خود مقدس پنداری، که به قانون گرایی (رستگاری از راه انجام کارهای خوب و اجرای قوانین دینی) مرتبط است، این عقیده است که ما می توانیم پاکی و بی گناهی قابل قبول از نظر خدا را خودمان تولید کنیم (رومیان فصل 3 آیه 10). گرچه همه مسیحیان واقعی بلافاصله متوجه این اشتباه می شوند، اما به دلیل ذات گناه آلود، همواره دچار این وسوسه می شویم که ما پاک و بی گناه هستیم یا می توانیم خودمان به این استاندارد برسیم. در عهد جدید، عیسی مسیح و پولس کسانی را تلاش می کنند مانند یک خود مقدس پندار زندگی کنند به شدت محکوم می کنند.
عیسی مسیح، به خصوص، ویژگی خود مقدس پنداری را در رهبران یهودی به شدت محکوم کرد. او در متی فصل 23، معلمان دینی و فریسیان را به شدت محکوم می کند که از قوانین دینی مو به مو تبعیت می کنند تا در نظر مردم بهتر جلوه کنند. داستان فریسی و مامور مالیات را عیسی مسیح به طور ویژه خطاب به کسانی گفت که به پاکی و تقدس خودشان ایمان دارند و به دیگران به چشم حقارت نگاه می کنند (لوقا فصل 18 آیه های 9-14). فریسی پذیرفته شدن از طرف خدا را بر اساس اعمال خودش می دانست، در حالیکه مامور وصول مالیات به این نتیجه رسیده بود که چیزی ندارند که مورد قبول خدا قرار بگیرد. عیسی مسیح در انجیل ها بارها و بارها در مورد پاکی و قداست با فریسیان و معلمان دینی بحث می کند. در عین حال، او زمان و انرژی زیادی را با شاگردان صرف کرد تا آنها را از خطرات خود مقدس پنداری آگاه سازد و این نکته را برای آنها روشن کرد که بدون او هیچ نیستند (یوحنا فصل 15 آیه 5).
برخورد پولس با خود مقدس پنداری کمتر از برخورد عیسی مسیح نیست. پولس در رومیان بحث خود با یهودیان را از این موضوع شروع می کند که آنها نباید خود را به این دلیل که ختنه شده اند مقدس و پاک بدانند (رومیان فصل 2 آیه های 17-24). او در فصل دهم همین بحث را ادامه می دهد و می گوید یهودیان سعی کرده اند تا با تکیه بر پاکی و تقدس خودشان مورد پذیرش خدا قرار بگیرند، این رفتار نشان دهنده بی اعتنایی آنها به تقدس واقعی خداوند است (رومیان فصل 10 آیه 3). پولس با این نتیجه گیری بحث را پایان می دهد که عیسی مسیح تکمیل کننده شریعت موسی است، نه ما (آیه 4).
نامه پولس به غلاطیان نیز به همین موضوع اشاره می کند. به ایمانداران گفته شده بود که باید کارهای خاصی، مخصوصا ختنه، انجام دهنده تا مورد قبول خدا واقع شوند. پولس آن را انجیل دیگری می نامد و کسانی که از آن حمایت می کنند را لعنت می کند (غلاطیان فصل 1 آیه های 8-9). او آشکارا به خوانندگان این کتاب می گوید که اگر انسان می توانست با کارهای خوب خودش پاک و مقدس بشود، پس مرگ عیسی مسیح بی فایده بوده است (غلاطیان فصل 2 آیه 21) و نجات می توانست با اجرای احکام شریعت به دست آید (غلاطیان فصل 3 آیه 21). او به غلاطیان می گوید این تفکر احمقانه است که می توانند با تکیه بر خودشان بی گناه و مورد قبول خدا واقع شوند (غلاطیان فصل 3 آیه های 1-3).
ایمانداران همچنان با این طرز فکر دست و پنجه نرم می کنند. تلاش برای به دست آوردن نجات از طریق شایستگی خودمان به خاطر ذات گناه آلود ماست. درک و قدردانی از رهایی بی نهایت باارزشی که به صورت رایگان از روی لطف خدا و به واسطه خون عیسی مسیح نصیب ما شده است برای قلب های مغرور ما بسیار مشکل است. مقایسه کردن یکدیگر از فهمیدن این مطلب آسان تر است که ما نمی توانیم به معیارهای پاکی خداوند مقدس برسیم. با این وجود، با ایمان به عیسی مسیح، پاکی و تقدس واقعی را می شناسیم. در عیسی مسیح این حقیقت را درک می کنیم که بخشش گناهان از طریق لطف خدا نصیب ما می شود. او گناهان ما را به گردن گرفت تا ما بتوانیم از زندگی بدون گناه سود ببریم (دوم قرنتیان فصل 5 آیه 21). ما حالا به خاطر فداکاری او می توانیم با گناهان خود روبرو شده و آنها را به روی صلیب ببریم، و از تلاش بیهوده برای پاک کردن خودمان در نظر خدا از طریق انجام کارهای خوب دست برداریم. تنها از راه صلیب است که قادر به دیدن لطف خدا خواهیم بود، لطفی که همه گناهان ما را پوشاند و تمایل قلبی ما برای خود مقدس پنداری را شکست داد.
English
کتاب مقدس درباره «خود مقدس پنداری» چه می گوید؟
