سوال
هدف از عطایای نشانه ای کتاب مقدسی چیست؟
جواب
وقتی از عطایای نشانه ای کتاب مقدسی صحبت می کنیم، منظور عطایایی معجزه وار نظیر تکلم به زبانها، رویاها، شفا، زنده کردن مردگان و نبوت کردن است. در بین ایمانداران، تردیدی راجع به وجود و یا عدم وجود آنها نیست، زیراکه کتاب مقدس بوضوح راجع به آنها صحبت می کند. چیزیکه ایمانداران درباره آن توافق نظر ندارند، در مورد هدف از این عطایا است، و همچنین اینکه که آیا باید آنها را امروزه تجربه کرد یا خیر. برخی می گویند این عطایا، نشانه ای از نجات شخص است، در حالیکه برخی دیگر اعتقاد دارند که اینها نشانه هایی از تعمید روح القدس است، و همچنین بعضی می گویند که هدف از این عطایا این است که پیغام انجیل را تصدیق کنند. چگونه می توان به حقیقت پی برد؟ باید کلام خدا را جستجو کرده تا هدف خداوند از این موضوع را پیدا کنیم.
یکی از اولین عطایای نشانه ها در کتاب مقدس در خروج باب ۴ یافت می شود، هنگامی که موسی توسط خداوند مأموریت می گیرد تا قوم را از اسارت مصر رها سازد. موسی نگران بود تا مبادا قوم فکر کنند که او از طرف خداوند فرستاده نشده باشد، در نتیجه خداوند به او معجزه داد تا عصا را تبدیل به مار کند و دستش نیز جذامین شود. خداوند فرمود: «این کار برای بنی اسرائیل نشانه ای است تا آنها باور کنند که خداوند، خدای اجداد آنها، خدای ابراهیم، اسحاق و یعقوب بر تو ظاهر شده است» (خروج ۵:۴). اگر قوم هنوز باور نداشتند، خداوند به موسی گفت از رود نیل آب بگیر و آن را روی زمین بریز و آن به خون تبدیل خواهد شد (۹:۴). هدف این بود که فرزندان اسرائیل به فرستادۀ خدا ایمان بیاورند.
خداوند همچنین آیات معجزه وار به موسی برای نشان دادن به فرعون عطا کرد، تا اجازه دهد که قوم خارج شوند. در خروج 3:7-5، خداوند به موسی گفت: «امّا من فرعون را سنگدل می سازم و هر چند نشانه ها و شگفتی های هولناک در مصر انجام دهم، فرعون به سخنان شما گوش نخواهد داد. پس از آن با قدرت خود مصری ها را شدیداً مجازات خواهم کرد و طایفه های قوم خود را از این سرزمین بیرون خواهم آورد. آنگاه، وقتی با دست پرقدرت خود بنی اسرائیل را از سرزمین آنها بیرون بیاورم، مصریان خواهند دانست که من، خداوند هستم.» خدا می خواست تا مصریان بدانند که او کسی است که اسرائیل را رهایی خواهد داد. در خروج 7:10، موسی به فرعون راجع به بلای آخر گفت که کشته شدن همه نخست زادگان خواهد بود تا مشخص شود خداوند بین مصریان و اسرائیلیان فرق قائل است. نشانه ها و شگفتی ها پیغام خدا به فرعون و مصریان را تصدیق می کرد تا آنها بدانند که موسی از طرف خدا فرستاده شده است.
وقتی که ایلیا در کوه کرمل با انبیای بعل مقابله کرد (اول پادشاهان 18)، دعا کرد و از خدا خواست تا از آسمان آتش ببارد تا آنها بدانند: «تو خدای اسرائیل هستی و من خدمتگزار تو هستم و من همه این کارها را به فرمان تو بجا آورده ام.» معجزاتی که او و دیگر انبیا به انجام رساندند، تأییدی بود بر اینکه خدا انبیا را فرستاده و او در میان قوم اسرائیل به کار مشغول است.
به یوئیل پیغامی از داوری خدا بر اسرائیل داده شد، و در میان آن پیغام، نبوتی از رحمت و امیدبخشی بود. وقتی که که داوری بر طبق نبوت به انجام رسید، و قوم آن را با توبه پاسخ دادند، خدا گفت که او داوری را برخواهد داشت و برکاتش را بازخواهد گرداند: «آنگاه شما ای قوم اسرائیل می دانید که من در بین شما می باشم و تنها من، خداوند، خدای شما هستم و شما که قوم من هستید دیگر هرگز شرمسار نخواهید شد.» بلافاصله بعد از این جمله، خداوند از ریختن روحش بر مردم سخن می گوید که آنها نبوت خواهند کرد، رویاها خواهند دید، و نشانه های حیرت انگیزی خواهند دید. وقتی که شاگردان در روز "پنطیکاست" شروع به تکلم به زبانها کردند (اعمال رسولان 1:2-21)، پطرس اعلام کرد: «این همان چیزی است که یوئیل نبی در نظر داشت.» هدف چه بود؟ اینکه مردم بدانند پیغامی که توسط پطرس و دیگران داده شد، پیغام خدا بود.
خدمت عیسی با آیات و معجزات مختلفی همراه بود. هدف از معجزات او چه بود؟ در یوحنا 37:10-38، عیسی به یهودیانی که می خواستند به جرم کفرگویی او را سنگسار کنند گفت: «اگر من کارهای پدرم را بجا نمی آورم به من ایمان نیاورید و اما اگر کارهای او را انجام می دهم حتّی اگر به من ایمان نمی آورید به کارهای من ایمان بیاورید تا بدانید و مطمئن شوید که پدر در من است و من در او.» همانگونه که در عهد عتیق نیز صادق بود، هدف از معجزات عیسی تایید دست خدا بر فرستاده اش بود.
وقتی فریسیان از عیسی خواستند تا آیتی به ایشان نشان دهد، او جواب داد: «فرقه شریر و بی وفا آیتی می خواهند و تنها آیتی که به آنها داده خواهد شد آیت یونس نبی است . همان طور که یونس سه روز و سه شب در شکم یک ماهی بزرگ ماند، پسر انسان نیز سه شبانه روز در دل زمین خواهد ماند . در روز داوری مردم نینوا بر می خیزند و مردم این زمانه را محکوم می کنند، زیرا مردم نینوا وقتی موعظه یونس را شنیدند توبه کردند، حال آنکه شخصی که در اینجا است از یونس بزرگتر است» (متی 39:12-41) عیسی روشن کرد که هدف از آیت این بود که مردم از پیغام خدا آگاه شوند و به آن پاسخ گویند. همچنین، در یوحنا 48:4، او به یکی از ماموران دولت گفت: «شما بدون دیدن آیات و معجزات به هیچ وجه ایمان نخواهید آورد.» آیات برای آنانی بود که با ایمان آوردن دست و پنجه نرم می کردند، اما پیغام نجات در مسیح توجه اصلی بود.
پیغام نجات توسط پولس در اول قرنتیان 21:1-23 مطرح شد: «خدا در حکمت خویش چنین مقرر فرمود که جهانیان نتوانند با حکمت خود او را بشناسند بلکه صلاح دانست که به وسیلۀ همین پیام پوچ و بی معنی ما ایمانداران را نجات بخشد. یهودیان خواستار معجزات هستند و یونانیان دانش و حکمت را دنبال می کنند، اما ما مسیح مصلوب شده را اعلام می کنیم، اگر چه این موضوع برای یهودیان سبب لغزش و رنجش و برای یونانیان پوچ و بی معنی است.» آیات هدف خویش را داشتند، اما هدفی بزرگتر که همانا رهایی و نجات روح از طریق بشارت انجیل را دنبال می کردند. در اول قرنتیان 22:14، پولس بوضوح مشخص می کند که «عطیۀ زبانها نشانه ای است برای بی ایمانان نه برای ایمانداران.» خداوند آیات و معجزات مثل تکلم به زبانها را برای متقاعد کردن بی ایمانان آورد تا ایشان بپذیرند که پیغام مسیح حقیقت است، اما همانگونه که ادامه زمینه آیات نشان می دهد، نکته مهمتر اعلام واضح پیغام انجیل بود.
چیزیکه در بحث آیات و معجزات اغلب نادیده گرفته می شود، زمان و مکان آنها در کلام خداست. بر خلاف باور رایج، مردم عصر کتاب مقدس، همواره شاهد آیات و معجزات نبوده اند. در حقیقت، معجزات کتاب مقدس بطور عمومی بر رویدادهای خاصی که مواجهه خدا با بشریت است، طبقه بندی شده است. رهایی قوم اسرائیل از مصر و ورودشان به سرزمین وعده، با معجزات بسیاری همراه بود، اما معجزات خیلی زود کمرنگ شدند. در سالهای آخر سلطنت، وقتی که خدا می خواست قوم به اسارت بروند، به بعضی انبیا اجازه داد تا معجزات به انجام رسانند. وقتی عیسی به میان ما آمد، معجزاتی به انجام رساند، و در ابتدای خدمت رسولان نیز معجزات به انجام رساندند، اما خارج از این زمانها، ما آیات و معجزات خیلی کمی را در کتاب مقدس شاهد هستیم. اکثریت عظیمی از افرادی که در زمان کتاب مقدس زندگی می کردند هرگز آیات و معجزات را با چشم خودشان ندیدند. آنها باید با ایمان در آنچه که خداوند بر آنها مکشوف کرده بود، زندگی می کردند.
در کلیسای اولیه، آیات و معجزات در وهلۀ اول در مرکز ارائه انجیل به گروههای مختلف مردم بود. در روز پنطیکاست، می خوانیم: «یهودیان خداپرست از جمیع ملل زیر آسمان، در اورشلیم اقامت داشتند» (اعمال رسولان 5:2). عطای زبانها اولین بار برای آن یهودیانی اعطا شد که در سرزمینهای دیگر رشد کرده، و به زبانهای بیگانۀ آن سرزمینها صحبت می کردند (11-6). جماعت حاضر هرکس به زبان خودش از کارهای عظیم خداوند می شنید، و پطرس به آنها گفت که تنها پاسخ مناسب آنان این است که از گناهان خویش توبه کنند (آیه 38). هنگامی که انجیل اولین بار به سامریان موعظه شد، فیلیپُس آیات و معجزات بعمل آورد. (اعمال رسولان 13:8).
مجدداً، وقتی که پطرس به سمت کُرنلیوس فرستاده شد، یک غیر یهودی، خداوند به او آیات معجزه واری داد تا کار او را تصدیق کند. «و مؤمنان یهودی نژاد که همراه پطرس آمده بودند از اینکه بخشش روح القدس به غیر یهودیان نیز داده شده بود دچار حیرت شدند، زیرا می شنیدند که به زبانها صحبت می کنند و خدا را تمجید می نمایند» (اعمال رسولان 45:10-46). وقتی که دیگر رسولان از پطرس سوأل کردند، او این را بعنوان شاهدی از هدایت خداوند نمایان ساخت. وقتی این را شنیدند خاموش ماندند و در حالی که خدا را ستایش می کردند گفتند: «پس در این صورت خدا به غیر یهودیان نیز این فرصت را بخشیده است تا آنها هم از گناهان خود توبه کنند و حیات یابند» (اعمال رسولان 18:11).
در هر نمونه، عطایای نشانه ای، تأییدی بر پیغام خدا و فرستاده او بودند، تا مردم بشنوند و ایمان بیاورند. هنگامی که پیغام تصدیق می شد، آیات نیز کمرنگ می شدند. معمولاً نیازی نیست که این نشانه ها در زندگیمان تکرار شوند، اما بجای آن به دریافت همان پیغام انجیل، نیازمندیم.
English
"هدف از عطایای نشانه ای کتاب مقدسی چیست؟
