Ερώτηση
Ο Ισραήλ και η Εκκλησία είναι το ίδιο; Έχει ακόμη ο Θεός κάποιο σχέδιο για τον Ισραήλ;
Απάντηση
Το θέμα αυτό είναι ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα στην Εκκλησία σήμερα, κι έχει σημαντικές συνέπειες σχετικά με τον τρόπο που ερμηνεύουμε τις Γραφές, ειδικότερα αναφορικά με τους έσχατους καιρούς. Ακόμη πιο σπουδαίο είναι ότι έχει μεγάλη σημασία στο ότι επηρεάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη φύση και τον χαρακτήρα του ίδιου του Θεού.
Η περικοπή Ρωμαίους 11:16-36 περιέχει την εικόνα του ελιόδεντρου. Η περικοπή μιλάει για τον Ισραήλ (τα «φυσικά» κλαδιά), που αποκόπηκαν από το ελιόδεντρο, και την Εκκλησία (κλαδιά ή βλαστάρια αγριελιάς) που μπολιάζονται στο ελιόδεντρο. Από τη στιγμή που ο Ισραήλ απεικονίζεται ως κλαδιά, όπως επίσης και η Εκκλησία, συμπεραίνουμε λογικά πως ούτε τα πρώτα, ούτε τα δεύτερα αποτελούν από μόνα τους «πλήρες δέντρο», με βάση την εικόνα· το πλήρες δέντρο είναι, μάλλον, το έργο που πραγματοποιεί ο Θεός με όλο το ανθρώπινο γένος. Συνεπώς, το πρόγραμμα του Θεού με τον Ισραήλ και την Εκκλησία αποτελούν μέρος του έργου Του που επιτελεί τον προορισμό Του μεταξύ των ανθρώπων γενικότερα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως οποιοδήποτε επιμέρους σχέδιο για τον Ισραήλ ή την Εκκλησία είναι μικρής σημασίας. Καθώς σημειώνουν πολλοί σχολιαστές, περισσότερος χώρος δίνεται στη Γραφή σχετικά με τα σχέδια του Θεού για τον Ισραήλ και την Εκκλησία, παρά με οποιαδήποτε άλλη δοσοληψία του Θεού!
Στην Γένεση 12, ο Θεός υποσχέθηκε στον Αβραάμ πως θα γινόταν ο πατέρας ενός μεγάλου έθνους (του Ισραήλ), που θα κατείχαν μια χώρα, κι ότι το έθνος αυτό θα ευλογείτο περισσότερο από όλα τα έθνη της γης, και όλα τα άλλα έθνη θα ευλογούντο από τον Ισραήλ. Έτσι, ο Θεός αποκάλυψε από την αρχή ότι ο Ισραήλ θα ήταν ο εκλεκτός Του λαός στη γη, αλλά αυτή η ευλογία δεν θα περιοριζόταν αποκλειστικά σ’ αυτόν. Στην Γαλάτας 3:14 προσδιορίζει τη φύση της ευλογίας που θα ερχόταν σε όλα τα άλλα έθνη: «Για να έρθει στα έθνη η ευλογία του Αβραάμ διαμέσου του Ιησού Χριστού, ώστε να λάβουμε την υπόσχεση του Πνεύματος διαμέσου της πίστης». Όλα τα έθνη του κόσμου ευλογήθηκαν από τον Ισραήλ, μέσω του οποίου ήρθε στη γη ο Σωτήρας του κόσμου.
Το λυτρωτικό σχέδιο του Θεού είναι θεμελιωμένο επάνω στο τελειωμένο έργο του Ιησού Χριστού, που υπήρξε απόγονος του Δαβίδ και του Αβραάμ. Ο θάνατος του Χριστού στον Σταυρό είναι επαρκής για τις αμαρτίες όλου του κόσμου και όχι μόνο των Ιουδαίων! Διαβάζουμε στην Γαλάτας 3:6-8 (ΝΜΒ): «Το ίδιο και ο Αβραάμ, σύμφωνα με τη Γραφή, πίστεψε στον Θεό, και γι’ αυτή του την πίστη ο Θεός τον αναγνώρισε δίκαιο. Μάθετε, λοιπόν, ποιοι είναι γνήσιοι απόγονοι του Αβραάμ· είναι όσοι εμπιστεύονται στον Θεό όπως εκείνος. Και η Γραφή, προβλέποντας πως ο Θεός θα σώσει τα έθνη με την πίστη, έδωσε από πριν στον Αβραάμ το ελπιδοφόρο μήνυμα ότι θα ευλογηθούν στο πρόσωπό του όλα τα έθνη.» Τελικά, λέει στο Γαλάτας 3:29, «αν είστε του Χριστού, άρα είστε σπέρμα του Αβραάμ, και σύμφωνα με την υπόσχεση κληρονόμοι.» Με άλλα λόγια, εν Χριστώ, οι πιστοί λογαριάζονται δίκαιοι δια της πίστης, με τον ίδιο τρόπο που δικαιώθηκε ο Αβραάμ (Γαλάτας 3:6-8). Αν είμαστε εν Χριστώ, είμαστε συμμέτοχοι της ευλογίας του Ισραήλ και όλων των εθνών στο λυτρωτικό έργο του Χριστού. Οι πιστοί γίνονται οι πνευματικοί απόγονοι του Αβραάμ. Οι πιστοί δεν γίνονται εθνικά Ιουδαίοι αλλά απολαμβάνουν τον ίδιο τύπο ευλογίας και προνομίων όπως οι Ιουδαίοι.
Αυτό, τώρα, δεν αντιφάσκει ούτε ακυρώνει την αποκάλυψη που δόθηκε στην Παλαιά Διαθήκη. Οι υποσχέσεις που έδωσε ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη εξακολουθούν να ισχύουν, και η σχέση του Θεού με τον Ισραήλ ως εκλεκτό Του λαό, δείχνει προς το έργο του Χριστού ως λυτρωτή όλου του κόσμου. Ο μωσαϊκός Νόμος είναι ακόμη υποχρεωτικός για όλους τους Ιουδαίους που δεν έχουν δεχθεί τον Χριστό ως Σωτήρα των. Ο Ιησούς έκανε αυτό που εκείνοι δεν μπορούσαν να κάνουν –να τηρήσει τον Νόμο σε όλες του τις λεπτομέρειες (Ματθαίος 5:17). Ως πιστοί της Καινής Διαθήκης, δεν υποκείμεθα πλέον στην κατάρα του Νόμου (Γαλάτας 3:13), διότι ο Χριστός πήρε την κατάρα επάνω Του, εκεί στο Σταυρό. Ο Νόμος υπηρέτησε δύο σκοπούς: ο πρώτος ήταν ν’ αποκαλύψει την αμαρτία του ανθρώπου και την αδυναμία του ανθρώπινου γένους (όσον αφορά τη δική του ικανότητα) να κάνει κάτι για να την αντιμετωπίσει, και ο δεύτερος, να μας οδηγήσει στον Χριστό, ο οποίος πραγματοποίησε τον Νόμο. Ο θάνατός Του επάνω στο Σταυρό ικανοποιεί πλήρως τη δίκαιη απαίτηση του Θεού περί τελειότητας.
Οι υποσχέσεις του Θεού, που δόθηκαν άνευ όρων, δεν ακυρώνονται από την απιστία του ανθρώπου. Ό,τι και αν κάνουμε δεν αποτελεί έκπληξη για τον Θεό, και δεν χρειάζεται να προσαρμόσει τα σχέδιά Του σύμφωνα με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε. Όχι, ο Θεός κυριαρχεί πάνω σε όλα –παρελθόν, παρόν και μέλλον- και ό,τι έχει προορίσει για τον Ισραήλ και την Εκκλησία θα συμβεί, ασχέτως περιστάσεων. Η Ρωμαίους 3:3-4 εξηγεί πως η απιστία του Ισραήλ δεν θα καταργούσε τις υποσχέσεις του Θεού που τον αφορά: «Τι κι αν ορισμένοι Ιουδαίοι δεν έμειναν πιστοί στον Θεό; Μήπως η απιστία τους θα κάνει τον Θεό ν’ αθετήσει το λόγο του; Όχι, βέβαια! Αντίθετα, ο Θεός κρατάει τον λόγο του, ακόμη κι αν όλοι οι άνθρωποι τον αθετήσουν, όπως το λέει και η Γραφή: Θα δικαιωθείς για όσα έχεις πει και θα νικήσεις κάθε επικριτή σου.» (ΝΜΒ)
Οι υποσχέσεις που δόθηκαν στον Ισραήλ θα πραγματοποιηθούν στο μέλλον. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως ό,τι έχει πει ο Θεός είναι αληθές και θα γίνει, ένεκα του χαρακτήρα Του και της συνέπειάς Του. Η Εκκλησία δεν αντικαθιστά τον Ισραήλ και δεν θα πρέπει να προσδοκούμε μια συμβολική εκπλήρωση των υποσχέσεων που δόθηκαν στην Παλαιά Διαθήκη. Καθώς διαβάζουμε τις Γραφές, είναι αναγκαίο να διαχωρίζουμε τον Ισραήλ από την Εκκλησία.
English
Ο Ισραήλ και η Εκκλησία είναι το ίδιο; Έχει ακόμη ο Θεός κάποιο σχέδιο για τον Ισραήλ;
