Ερώτηση
Είναι κακό να είμαστε οργισμένοι ενάντια στον Θεό;
Απάντηση
Πολλοί άνθρωποι, πιστοί και άπιστοι, βασανίζονται κατά καιρούς με το γεγονός ότι είναι οργισμένοι απέναντι στον Θεό. Όταν μας συμβαίνει κάτι τραγικό στη ζωή μας, ρωτάμε τον Θεό «γιατί;» ως είναι η φυσική μας αντίδραση. Αυτό, όμως, που στην πραγματικότητα ρωτάμε, δεν είναι τόσο το «γιατί Θεέ;» όσο το «γιατί σε μένα Θεέ;» Η αντίδραση αυτή δείχνει δύο σφάλματα στον τρόπο σκέψης μας. Πρώτον, ως πιστοί ενεργούμε με την εντύπωση πως η ζωή θα έπρεπε να είναι εύκολη κι ότι ο Θεός θα έπρεπε να εμποδίζει την τραγωδία να συμβεί σ' εμάς. Όταν δεν το κάνει, οργιζόμαστε εναντίον Του. Δεύτερον, δεν κατανοούμε την έκταση της κυριαρχίας Του και χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στην ικανότητά Του να ελέγξει τις καταστάσεις, άλλους ανθρώπους και τον τρόπο που μας επηρεάζουν. Τότε οργιζόμαστε με τον Θεό διότι φαίνεται πως έχει χάσει τον έλεγχο του σύμπαντος και ιδιαίτερα της ζωής μας. Όταν χάνουμε την πίστη μας στην κυριαρχία του Θεού, είναι διότι η εύθραυστη ανθρώπινη σάρκα μας παλεύει με την ανησυχία μας και την αδυναμία ελέγχου μας πάνω στα γεγονότα. Όταν συμβαίνουν καλά πράγματα, συχνά το αποδίδουμε ως δικό μας κατόρθωμα κι επιτυχία. Όταν συμβαίνουν άσχημα πράγματα, όμως, βιαζόμαστε να κατηγορήσουμε τον Θεό και οργιζόμαστε απέναντί Του επειδή δεν τα εμπόδισε, στοιχείο που δείχνει το πρώτο σφάλμα στη σκέψη μας – πως αξίζουμε να μένουμε άθικτοι στις δυσάρεστες καταστάσεις.
Οι τραγωδίες φέρνουν στην επιφάνεια την τρομερή αλήθεια πως δεν έχουμε εμείς τον έλεγχο της κατάστασης. Όλοι μας σκεπτόμαστε κάποιες στιγμές πως μπορούμε να ελέγξουμε την κατάληξη των περιστάσεων αλλά στην πραγματικότητα είναι ο Θεός που είναι υπεύθυνος για ολόκληρη τη Δημιουργία Του. Κάθε τι που συμβαίνει είτε το προκαλεί ο Θεός είτε το επιτρέπει. Ούτε ένα σπουργίτι δεν πέφτει στη γη, ούτε μια τρίχα από το κεφάλι μας, χωρίς ο Θεός να το γνωρίζει (Ματθαίος 10:29-31). Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να οργιζόμαστε και να κατηγορούμε τον Θεό για οτιδήποτε συμβαίνει. Αν, όμως, Τον εμπιστευθούμε και Του δώσουμε την πικρία μας και τον πόνο μας, αναγνωρίζοντας την υπερήφανη αμαρτία να επιβάλουμε το θέλημά μας πάνω στο δικό Του, μπορεί και θα μας δώσει την ειρήνη Του και τη δύναμη ώστε ν' ανταπεξέλθουμε σε κάθε δύσκολη κατάσταση (Α΄ Κορινθίους 10:13). Πολλοί πιστοί του Χριστού μπορούν να επιβεβαιώσουν αυτό το γεγονός. Μπορούμε να είμαστε οργισμένοι με τον Θεό για πολλούς λόγους αλλά πρέπει ν' αποδεχθούμε την αλήθεια πως υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε ούτε να τα καταλάβουμε με το περιορισμένο μυαλό μας.
Η αντίληψη μας για την κυριαρχία του Θεού σε όλες τις περιστάσεις θα πρέπει να συνοδεύεται με την αντίληψη των υπολοίπων ιδιοτήτων Του: αγάπη, έλεος, καλοσύνη, αγαθότητα, δικαιοσύνη και αγιότητα. Όταν βλέπουμε τις δυσκολίες μας μέσα από την αλήθεια του λόγου του Θεού –που μας λέει πως ο άγιος Θεός της αγάπης συνεργεί τα πάντα προς το αγαθό μας (Ρωμαίους 8:28), κι ότι έχει ένα τέλειο σχέδιο και σκοπό για μας που δεν μπορεί να ματαιωθεί (Ησαΐας 14:24, 46:9-10)— αρχίζουμε να βλέπουμε τα προβλήματά με διαφορετικό φως. Γνωρίζουμε επίσης από τις Γραφές πως η ζωή αυτή δεν θα είναι ποτέ μια ζωή συνεχούς χαράς κι ευτυχίας. Μάλλον, όπως ο Ιώβ μας θυμίζει «ο άνθρωπος γεννιέται για τη λύπη, καθώς τα νεογέννητα των αετών, για να πετούν ψηλά» (Ιώβ 5:7), κι ότι η ζωή είναι σύντομη και «γεμάτη ταραχή» (Ιώβ 14:1). Το γεγονός ότι ερχόμαστε στον Χριστό προς σωτηρία από την αμαρτία δεν σημαίνει πως λαμβάνουμε την εγγύηση μιας ζωής απαλλαγμένης από προβλήματα. Στην πραγματικότητα ο Ιησούς είπε, «Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη· αλλά, να έχετε θάρρος· εγώ νίκησα τον κόσμο.» (Ιωάννης 16:33), κι αυτό μας βοηθάει να έχουμε ειρήνη μέσα μας παρά τις θύελλες που λυσσομανούν γύρω μας (Ιωάννης 14:27).
Ένα πράγμα είναι βέβαιο: ανάρμοστη οργή είναι αμαρτία (Γαλάτας 5:20, Εφεσίους 4:26-27, 31, Κολοσσαείς 3:8). Η ασεβής οργή είναι αυτοκαταστροφική, δίνει τόπο στον Διάβολο και μπορεί να καταστρέψει τη χαρά και την ειρήνη μας αν εξαρτηθούμε απ' αυτήν. Η εξάρτησή μας από την οργή θα επιτρέψει στην πικρία και την εκδίκηση να φυτρώσει μέσα στην καρδιά μας. Πρέπει να την ομολογήσουμε στον Κύριο και με τη συγχώρηση που λαμβάνουμε μπορούμε να Του εμπιστευθούμε τα συναισθήματά μας. Πρέπει να πηγαίνουμε στον Κύριο με προσευχή συχνά, μέσα στη λύπη μας, στην οργή μας και στον πόνο μας. Η Αγία Γραφή μας λέει στο Β΄ Σαμουήλ 12:15-23 πως ο Δαβίδ πήγε στο θρόνο της χάρης του Θεού για το άρρωστο βρέφος, νηστεύοντας, κλαίγοντας και προσευχόμενος για να ζήσει. Όταν το βρέφος πέθανε, ο Δαβίδ σηκώθηκε και προσκύνησε τον Κύριο κι είπε στους υπηρέτες του πως γνώριζε που βρίσκεται το βρέφος κι ότι κάποια ημέρα εκείνος θα το συναντήσει στην παρουσία του Κυρίου. Ο Δαβίδ έκραζε στον Θεό ενόσω το βρέφος ήταν άρρωστο και κατόπιν Τον προσκύνησε λατρευτικά. Αυτή είναι μια θαυμάσια μαρτυρία. Ο Θεός γνωρίζει τις καρδιές μας κι είναι μάταιο να προσπαθούμε να κρύψουμε το πώς πραγματικά αισθανόμαστε· έτσι, το να Του μιλήσουμε σχετικά είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους να χειριστούμε τη λύπη μας. Αν το κάνουμε ταπεινά, ξεχύνοντας την καρδιά μας σ' Αυτόν, θα εργαστεί μέσ' από μας και η όλη διαδικασία θα μας οδηγήσει σε περισσότερη ομοιότητα μ' Αυτόν.
Το ερώτημα που έχει νόημα είναι, μπορούμε να εμπιστευόμαστε τον Θεό για το κάθε τι, για την ίδια μας τη ζωή και τη ζωή των αγαπημένων μας προσώπων; Φυσικά και μπορούμε! Ο Θεός μας είναι ελεήμων, γεμάτος χάρη και αγάπη και ως μαθητές Χριστού μπορούμε να Τον εμπιστευόμαστε σε όλα. Όταν μας συμβαίνουν τραγικά πράγματα, γνωρίζουμε πως ο Θεός μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να μας φέρει πιο κοντά σ' Αυτόν, να δυναμώσει την πίστη μας, να μας ωριμάσει και να εργαστεί την πληρότητα (Ψαλμός 34:18, Ιακώβου 1:2-4). Έτσι μπορούμε να καταστούμε μια μαρτυρία αναψυχής για άλλους (Β΄ Κορινθίους 1:3-5). Αυτό, βέβαια, εύκολα λέγεται παρά γίνεται. Απαιτεί καθημερινή αφιέρωση της θέλησής μας στο δικό Του θέλημα, μια σταθερή μελέτη των ιδιοτήτων Του όπως φανερώνονται στον λόγο του Θεού, πολλή προσευχή και εφαρμογή αυτών που μαθαίνουμε στις δικές μας περιστάσεις. Κάνοντάς το αυτό, η πίστη μας θ' αυξηθεί προοδευτικά και θα ωριμάσει, ώστε θα είναι πιο εύκολο να Τον εμπιστευθούμε στην επόμενη τραγωδία που είναι αρκετά πιθανό πως θα συμβεί.
Έτσι, για ν' απαντήσουμε στην ερώτηση ευθέως, ναι, είναι κακό να οργιζόμαστε ενάντια στον Θεό. Η οργή μας προς Αυτόν είναι αποτέλεσμα της ανικανότητάς μας ή της απροθυμίας μας να Τον εμπιστευθούμε όταν δεν κατανοούμε τι κάνει. Η οργή που στρέφεται ενάντια στον Θεό δίνει το μήνυμα πως ο Θεός έχει κάνει κάποιο λάθος, πράγμα που δεν ισχύει. Αντιλαμβάνεται ο Θεός πότε είμαστε οργισμένοι, αμήχανοι ή απογοητευμένοι μαζί Του; Ναι, γνωρίζει τις καρδιές μας και γνωρίζει πόσο δύσκολη και οδυνηρή μπορεί να γίνει η ζωή μας σ' αυτόν τον κόσμο. Μήπως έτσι δικαιολογούμαστε να οργιζόμαστε εναντίον Του; Απολύτως όχι. Αντί να οργιζόμαστε ενάντια στον Θεό, θα μας έκανε καλό ν' ανοίξουμε την καρδιά μας σ' Αυτόν με προσευχή και μ' εμπιστοσύνη πως έχει τον έλεγχο κι ένα τέλειο σχέδιο.
English
Είναι κακό να είμαστε οργισμένοι ενάντια στον Θεό;
