Ερώτηση
Γιατί είναι σημαντικός ο βιβλικός δημιουργισμός;
Απάντηση
Μια σαφής άποψη περί προέλευσης είναι σημαντική για τον ίδιο λόγο που ένα θεμέλιο είναι σημαντικό σ' ένα κτίριο. Ο χριστιανισμός θεμελιώνεται στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου της Γένεσης, με τη φράση «στην αρχή ο Θεός δημιούργησε …». Αυτή η μία δήλωση επιβεβαιώνει τον δημιουργισμό και εναντιώνεται σε κάθε άποψη που υιοθετεί τη φυσιοκρατία (την πίστη ότι το σύμπαν άρχισε να υπάρχει χωρίς την επέμβαση του Θεού και/ή εξελίσσεται χωρίς τη δική Του ανάμιξη).
Οι απόψεις κάποιου αναφορικά με τη Δημιουργία αντανακλούν την πίστη στον λόγο του Θεού ή την αμφισβήτηση της αλήθειάς του. Ως χριστιανοί πρέπει να διακρίνουμε τη διαφορά μεταξύ δημιουργισμού και φυσιοκρατίας· σε τι διαφέρουν; Ποια άποψη είναι αληθής; Είναι δυνατό να πιστεύουμε και στον δημιουργισμό και σε κάποια μορφή εξέλιξης; Τα ερωτήματα αυτά μπορούν ν' απαντηθούν ορίζοντας τι είναι βιβλικός δημιουργισμός και πώς επηρεάζει το θεμελιακό σύστημα της πίστης.
Η σημαντικότητα του βιβλικού δημιουργισμού έγκειται στο ότι απαντά τα θεμελιώδη ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης:
1. Πώς φτάσαμε έως εδώ; Από πού προερχόμαστε;
2. Γιατί βρισκόμαστε εδώ; Υπάρχει κάποιος σκοπός και ποια είναι η αιτία όλων των προβλημάτων μας; Είναι σημαντικά τα ζητήματα της αμαρτίας και της σωτηρίας;
3. Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε; Υπάρχει ζωή μετά θάνατον; Η στάση ενός ανθρώπου στο ζήτημα της προέλευσης είναι σημαντικό διότι η Γένεση είναι το θεμέλιο των Γραφών, στο οποίο έχουμε τις απαντήσεις αυτών των ερωτημάτων. Η Γένεση έχει παρομοιαστεί με τη ρίζα ενός δέντρου καθότι σ' αυτήν στηρίζονται οι Γραφές. Αν κόψεις τη ρίζα ενός δέντρου, το δέντρο πεθαίνει. Αν αμφισβητείς τη Γένεση, αφαιρείς την αξία των Γραφών ως αυθεντία.
Στη Γένεση 1:1 λέει, «Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη». Εδώ υπάρχουν τρεις μεγάλες αλήθειες θεμελιακές για τον βιβλικό δημιουργισμό και τη χριστιανική πίστη. Πρώτον, ο Θεός είναι ένας. Αυτή η αλήθεια αντιτίθεται στον πολυθεϊσμό των ειδωλολατρών και τον δυϊσμό της σύγχρονης ανθρωπιστικής φιλοσοφίας. Δεύτερον, ο Θεός είναι προσωπικός και υπάρχει πέραν της Δημιουργίας. Αυτή η αλήθεια αντιτίθεται στον πολυθεϊσμό, που θεωρεί τον Θεό ως ενυπάρχοντα αλλά όχι υπερβατικό. Τέλος, ο Θεός είναι παντοδύναμος και αιώνιος. Αυτή η αλήθεια αντιτίθεται στη λατρεία των ειδώλων. Ο Θεός υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει –δημιούργησε τα πάντα εκ του μηδενός μέσω του λόγου Του.
Έχουμε λοιπόν την απάντηση στο ερώτημα της προέλευσης στη Δημιουργία αλλά τι συμβαίνει με το δεύτερο ερώτημα: γιατί βρισκόμαστε εδώ;
Ο βιβλικός δημιουργισμός απαντά το ερώτημα της κατάστασης του ανθρώπινου γένους. Το Γένεση 3 αναφέρει την Πτώση του ανθρώπου αλλά επίσης μας δίνει την ελπίδα της λύτρωσης. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι είμαστε ενωμένοι σ' έναν άνθρωπο, τον Αδάμ –έναν κυριολεκτικά πραγματικό άνθρωπο. Αν ο Αδάμ δεν είναι πραγματικό πρόσωπο, τότε δεν έχουμε πιστευτή εξήγηση του πώς η αμαρτία εισήλθε στον κόσμο. Αν το ανθρώπινο γένος εν τω Αδάμ δεν ξέπεσε από τη χάρη, τότε και δεν μπορεί να σωθεί με τη χάρη δια του Ιησού Χριστού. Στην Α΄ Κορινθίους 15:22 λέει, «Επειδή, όπως όλοι πεθαίνουν λόγω συγγένειας με τον Αδάμ, έτσι και όλοι θα ζωοποιηθούν, ερχόμενοι σε συγγένεια με τον Χριστό». Αυτός ο παραλληλισμός –ο Αδάμ είναι ο γενάρχης του ξεπεσμένου γένους και ο Χριστός είναι ο γενάρχης του λυτρωμένου γένους- είναι σημαντικός για την κατανόηση της σωτηρίας. «Όπως, λοιπόν, εξαιτίας ενός αμαρτήματος ήρθε κατάκριση σε όλους τους ανθρώπους, έτσι και εξαιτίας μιας δικαιοσύνης ήρθε σε όλους τους ανθρώπους δικαίωση για ζωή. Επειδή, όπως με την παρακοή του ενός ανθρώπου οι πολλοί καταστάθηκαν αμαρτωλοί, έτσι και με την υπακοή του ενός οι πολλοί θα κατασταθούν δίκαιοι.» (Ρωμαίους 5:18–19).
Πρέπει να κοιτάξουμε στον βιβλικό δημιουργισμό ως τη βάση του αξιακού μας συστήματος. Η αφήγηση της Δημιουργίας πρέπει να είναι πραγματική και όχι ένας μύθος, γιατί αν είναι φανταστική, τότε οι αλήθειες που εισάγει αιτιολογούνται μόνο με την ανθρώπινη λογική και υπόκεινται σε αλλαγή καθώς ο άνθρωπος «εξελίσσεται»· συνεπώς είναι άκυρες. Η βάση της σύγχρονης σύγκρουσης μεταξύ επιστήμης και θρησκείας (ιδιαίτερα του χριστιανισμού) είναι ο ισχυρισμός ότι η (αθεϊστική) επιστήμη αποτελεί γεγονός ενώ η θρησκεία είναι απλώς δεισιδαιμονία και μύθος. Αν αυτό αληθεύει, τότε οι χριστιανικές μας αλήθειες είναι ακριβώς τούτο –αλήθειες για χριστιανούς που δεν σχετίζονται καθόλου με τους ανθρώπους του κόσμου.
Το τελευταίο βασικό ερώτημα για το ανθρώπινο γένος είναι το τι μας συμβαίνει όταν πεθαίνουμε. Αν ο άνθρωπος είναι απλώς ένα τμήμα ενός ασχεδίαστου και τυχαίου σύμπαντος και απλά αλλάζει από ένα είδος ύλης σε άλλο, όταν πεθαίνει, σημαίνει πως δεν έχουμε ψυχή ή πνεύμα και η ζωή αυτή είναι το μόνο που υπάρχει. Η πίστη αυτή μας αφήνει μ' ένα μόνο σκοπό στη ζωή: ν' ακολουθήσουμε το σχέδιο της εξέλιξης, που είναι η επιβίωση του ισχυρότερου.
Ο χριστιανισμός, από την άλλη πλευρά, προβάλλει το ηθικό καλό που ορίζεται από μια υπερβατική και υπερφυσική Ύπαρξη. Η ηθική φύση του Θεού θέτει ένα αναλλοίωτο πρότυπο, που όχι μόνο προωθεί μια καλύτερη ζωή για μας προσωπικά αλλά επίσης μας διδάσκει πώς ν' αγαπάμε τους άλλους και να δίνουμε ουσιαστικά δόξα στον Δημιουργό μας. Αυτό το πρότυπο το βίωσε παραδειγματικά ο Χριστός. Μέσα από τη ζωή Του, τον θάνατό Του και την ανάστασή Του, βρίσκουμε σκοπό σ' αυτή τη ζωή κι ελπίδα στη μέλλουσα ζωή στον Ουρανό μαζί με τον Θεό.
Ο βιβλικός δημιουργισμός είναι σημαντικός διότι είναι το μόνο σύστημα που απαντά τα βασικά ερωτήματα της ζωής και μας δίνει σημασία που ξεπερνάει τους εαυτούς μας. Θα πρέπει να είναι σαφές σε όλους τους χριστιανούς ότι ο δημιουργισμός και η φυσιοκρατία αποκλείονται αμοιβαίως και αντιτίθενται μεταξύ τους.
English
Γιατί είναι σημαντικός ο βιβλικός δημιουργισμός;
