Ερώτηση
Πώς πρέπει ν' αντιμετωπίσουν τον θάνατο ενός παιδιού οι χριστιανοί γονείς του;
Απάντηση
Ως γονείς, δεν μπορούμε να φανταστούμε μια περισσότερο τραυματική εμπειρία από την απώλεια ενός παιδιού. Όλοι οι γονείς έχουν τη φυσιολογική προσδοκία πως τα παιδιά τους θα ζουν όταν έρθει η ώρα του δικού τους θανάτου. Έτσι, η απώλεια ενός παιδιού είναι ένα αναπάντεχο γεγονός που φέρνει μαζί του υπερβολικό πόνο και θλίψη. Είναι μια εμπειρία που αλλάζει τη ζωή και φέρνει μοναδικές προκλήσεις στους γονείς καθώς προσπαθούν και πάλι να οικοδομήσουν τη ζωή τους χωρίς το παιδί που έχασαν.
Θα ήταν απρεπές στον οποιοδήποτε να πει στους γονείς πώς θ' αντιμετωπίσουν τον θάνατο του παιδιού τους. Γνωρίζουμε όμως πως αυτοί που παραδίνουν τη ζωή τους στον Θεό τείνουν να συνέλθουν από μια τέτοια απώλεια με μεγαλύτερη αίσθηση κανονικότητας από εκείνους που δεν έχουν γνήσια και θετική πίστη στον Δημιουργό μας. Έτσι, πώς οι χριστιανοί γονείς αντιμετωπίζουν τον θάνατο ενός παιδιού; Μιλάει η Αγία Γραφή γι' αυτό το θέμα, και αν ναι, με ποιο τρόπο;
Πρώτον, ας σημειώσουμε ότι κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει τη θλίψη διαφορετικά. Η διακύμανση των συναισθημάτων είναι ευρεία στην έντασή τους. Πρόκειται για φυσιολογικά συναισθήματα. Δεύτερον, κανένας γονιός δεν συνέρχεται πλήρως από την απώλεια ενός παιδιού του. Δεν είναι το ίδιο με μια αρρώστια που θεραπευόμαστε. Οι περισσότεροι σύμβουλοι το παρομοιάζουν μ' έναν φυσικό τραυματισμό που αλλάζει τη ζωή μας. Θα πρέπει να ξέρουμε ακόμη πως ενώ μπορεί να αισθανόμαστε πάντοτε την απώλεια, η έντασή της μειώνεται με την πάροδο του χρόνου.
Είναι η πίστη στον Θεό της αγάπης και της πιστότητας που μας βοηθάει να υπομένουμε και να συνέλθουμε από την απώλεια του παιδιού μας, μερικές φορές με τρόπους που οι άλλοι τους θεωρούν αξιοσημείωτους. Τέτοια ήταν η περίπτωση του Δαβίδ που έχασε ένα παιδί σε επτά ημέρες μετά τη γέννησή του (Β΄ Σαμουήλ 12:18-19). Μπορούμε να μάθουμε αρκετά πολύτιμα μαθήματα από αυτήν τη βιβλική περικοπή, η οποία μπορεί να βοηθήσει τους θλιμμένους γονείς ν' αντιμετωπίσουν το μέλλον με ελπίδα.
Ένα είναι ότι ο Δαβίδ προσευχήθηκε ένθερμα για τη ζωή του παιδιού του (Β΄ Σαμουήλ 12:16). Αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει με όλους τους γονείς σε όλους τους καιρούς και όχι μόνο στις δύσκολες ώρες. Οι γονείς θα πρέπει πάντοτε να προσευχόμαστε για τα παιδιά μας, ζητώντας από τον Θεό να τα προσέχει και προστατεύει. Παρομοίως, οι γονείς θα πρέπει να προσεύχονται ο Θεός να τους δίνει σοφία και οδηγία έτσι που τα παιδιά μας να αυξάνουν στη διαπαιδαγώγηση και νουθεσία του Κυρίου (Κριτές 13:12, Παροιμίες 22:6, Εφεσίους 6:4).
Ένα άλλο μάθημα που μαθαίνουμε από τον Δαβίδ ήταν η αντίδρασή του στον θάνατο του παιδιού του. Τη στιγμή που έμαθε πως το βρέφος πέθανε, έδειξε με τις πράξεις του πως αποδέχθηκε το γεγονός καθώς «σηκώθηκε από τη γη και λούστηκε και αλείφθηκε και άλλαξε τα ιμάτιά του και μπήκε μέσα στον οίκο του Κυρίου και προσκύνησε· έπειτα μπήκε μέσα στο σπίτι του και ζήτησε να φάει και έβαλαν μπροστά του ψωμί και έφαγε.» (Β΄ Σαμουήλ 12:20). Αυτό που μας εκπλήσσει στην περικοπή αυτή είναι ότι ο Δαβίδ «μπήκε μέσα στον οίκο του Κυρίου και προσκύνησε». Με άλλα λόγια, ο Δαβίδ όχι μόνο αποδέχθηκε τον θάνατο του παιδιού του αλλά απόθεσε το ζήτημα στον Θεό με λατρεία. Η ικανότητα να λατρεύουμε και τιμούμε τον Θεό στην ώρα της δοκιμασίας και της κρίσης είναι μια δυναμική έκφραση της πνευματικής μας εμπιστοσύνης στον Θεό μας. Ενεργώντας έτσι βοηθούμαστε ν' αποδεχθούμε την πραγματικότητα της απώλειάς μας. Και με αυτόν τον τρόπο ο Θεός μας ελευθερώνει για να συνεχίσουμε τη ζωή μας.
Το επόμενο μάθημα είναι το πλέον αποκαλυπτικό. Είναι πίστη στη γνώση ότι τα παιδιά που πεθαίνουν πριν φτάσουν σε ηλικία ανάληψης ευθύνης, πηγαίνουν στον Ουρανό. Η ανταπόκριση του Δαβίδ αποτελεί πάντοτε μια άφθονη πηγή ανάπαυσης σ' εκείνους που προβληματίζονται με την αντίδρασή του στον θάνατο του παιδιού του, στους πιστούς γονείς που έχασαν βρέφη και μικρά παιδιά: «αλλά τώρα, πέθανε· γιατί να νηστεύω; Μήπως μπορώ να το φέρω πάλι πίσω; Εγώ θα πάω προς αυτό, αυτό όμως δεν θα επιστρέψει προς εμένα.» (Β΄ Σαμουήλ 12:23). Ο Δαβίδ ήταν πλήρης πίστης ότι θα συναντούσε τον γιο του στον Ουρανό. Η περικοπή αυτή είναι μια δυνατή ένδειξη ότι τα μικρά παιδιά που φεύγουν απ' αυτόν τον κόσμο πηγαίνουν στον Ουρανό.
Η θλίψη που συνοδεύει την απώλεια ενός παιδιού είναι ένα σπαραξικάρδιο ταξίδι. Δεν υπάρχουν καθορισμένες οδηγίες που μας μαθαίνουν πώς διαχειριζόμαστε τη θλίψη μας. Οι σύμβουλοι όμως κι εκείνοι που έχουν πειραματιστεί την απώλεια ενός παιδιού έχουν προσφέρει κάποιες βοηθητικές συμβουλές:
• Αναγνώρισε ότι δεν είσαι μόνος σου. Έχεις Θεό. Έχεις αδελφούς και αδελφές εν Χριστώ. Έχεις στενούς φίλους και οικογένεια. Γείρε πάνω τους. Βρίσκονται εκεί να σε βοηθήσουν.
• Μη βάλεις χρονικά όρια στην ανάκαμψή σου. Μην προσδοκάς πως θα περάσει κάποια ημέρα χωρίς να σκεφτείς το παιδί σου αλλά και ούτε θα έπρεπε να συμβεί αυτό.
• Να μιλάς για το παιδί σου. Είναι σημαντικό να κάνεις κοινωνούς τους άλλους στην ιστορία του παιδιού σου.
• Φρόντισε τον εαυτό σου και τα άλλα παιδιά σου. Και αυτά πάσχουν. Θλίβονται για την απώλεια του αδελφού(ής) τους και έχουν την πρόσθετη δυσφορία ότι βλέπουν τους γονείς τους σε θλίψη.
• Προσπάθησε να μην πάρεις κάποια μεγάλη απόφαση τον πρώτο, τουλάχιστον, χρόνο.
• Να προσδοκάς πως το πέρασμα των πολλών «πρώτων» που ακολουθούν τον θάνατο ενός μικρού παιδιού –πρώτα γενέθλια, πρώτα Χριστούγεννα κ.λπ.- θα είναι επώδυνα.
Και τέλος, οι χριστιανοί που έχουν χάσει ένα παιδί έχουν τη μεγάλη και αξιόπιστη υπόσχεση του λόγου του Θεού: «Ο Θεός θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον· ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πλέον· επειδή, τα πρώτα παρήλθαν.» (Αποκάλυψη 21:4).
English
Πώς πρέπει ν' αντιμετωπίσουν τον θάνατο ενός παιδιού οι χριστιανοί γονείς του;
