Ερώτηση
Πώς μπορεί ο πιστός να βρει παρηγοριά μετά τον θάνατο ενός γονιού;
Απάντηση
Ο θάνατος ενός γονιού (ή κάποιου μέλους τής οικογένειας) μπορεί πραγματικά να είναι δύσκολος για τον χριστιανό. Ακόμη και όταν ο άνθρωπος που χάσαμε είναι χριστιανός, δεν είναι εύκολο να τον αποχαιρετήσουμε, ιδιαιτέρως αν η απώλεια ήταν ξαφνική. Το πένθος για τους αγαπημένους μας είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο· ο ίδιος ο Χριστός δάκρυσε στον τάφο τού φίλου Του Λάζαρου (Ιωάννης 11:35). Η Αγία Γραφή μάς προσφέρει παρηγοριά κι εμείς ως χριστιανοί μπορούμε να βρούμε ανάπαυση στις ψυχές μας ακόμη και στην απώλεια ενός πολύ αγαπητού μας προσώπου.
Στην απώλεια ενός χριστιανού γονιού, η μεγαλύτερη παρηγοριά που έχει ο πιστός είναι η ελπίδα και πεποίθηση πως η σχέση μας με τους γονείς μας δεν τελειώνει στον θάνατο. Ο χριστιανός που έχει χάσει έναν χριστιανό γονιό μπορεί ν’ αναπαύεται στην υπόσχεση ότι θα υπάρξει επανένωση στον Ουρανό. Ο γονιός μας βρίσκεται τώρα μαζί με τον Χριστό και βιώνει την χαρά Του (Β΄ Κορινθίους 5:8). Την στιγμή τής ανάστασης τών νεκρών, όλοι εκείνοι που έχουν αποδεχθεί τον Χριστό θα δοξαστούν και θα λάβουν άφθαρτα σώματα (Α΄ Κορινθίους 15:42-44, Ιωάννης 11:25). Για τον χριστιανό, ο Χριστός έχει κατακτήσει τον θάνατο! Όπως γράφει ο Παύλος με πολλή χαρά στην Α΄ Κορινθίους 15:54-57, «“Καταβροχθίστηκε ο θάνατος με νίκη. Θάνατε, πού είναι το κεντρί σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;” Το δε κεντρί τού θανάτου είναι η αμαρτία· και η δύναμη τής αμαρτίας ο νόμος. Αλλά ευχαριστία ανήκει στον Θεό, ο οποίος μάς δίνει τη νίκη διαμέσου τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού.”.
Η απώλεια ενός γονιού μπορεί να είναι δυσκολότερη αν είμαστε αβέβαιοι σχετικά με την σωτηρία του. Αλλά και πάλι μπορούμε να κρατήσουμε γερά τις υποσχέσεις τού Θεού και να εκζητήσουμε το πρόσωπό Του για παρηγοριά. Προσδοκούμε την ώρα όπου όλα θα γίνουν καινούρια και Τον εμπιστευόμαστε ότι είναι δίκαιος και αγαθός.
Ο Θεός τής Αγίας Γραφή ευχαριστιέται να παρηγορεί τους θλιμμένους και να γιατρεύει τους συντριμμένους στην καρδιά (Ιερεμίας 17:14, Β΄ Κορινθίους 1:3-4, 7:6). Είναι ο «πατέρας τών ορφανών» (Ψαλμός 68:5). Όταν πενθούμε για την απώλεια αγαπημένων μας, ο Θεός δεν αργεί να μας δώσει την ειρήνη Του. Εν μέσω του πένθους μας, μπορούμε να γνωρίσουμε την παρουσία τού Θεού στην ζωή μας· ακόμη και μέσα στην λύπη μας μπορούμε να Τον πλησιάσουμε με προσευχή και λατρεία. Ως πιστοί, δεν χρειάζεται να πενθούμε μόνοι μας. Εχουμε αδελφικά πρόσωπα στο Σώμα τού Χριστού που θα μας βοηθήσουν να βαστάξουμε το φορτίο, θα γίνουν κοινωνοί τού πόνου μας και θα «κλάψουν μαζί μ’ εκείνους που κλαίνε» (Ρωμαίους 12:15).
Η απώλεια τών γονιών μας μπορεί να είναι πολύ οδυνηρή, ιδιαιτέρως λόγω του μοναδικού ρόλου που έχουν παίξει στην διαμόρφωση τής ζωής μας. Οι γονείς μας είναι συχνά εκείνοι που μας παρηγορούν όταν πληγωνόμαστε, και η απώλειά τους φαίνεται να δείχνει πως χάνουμε την συναισθηματική μας υποστήριξη. Αλλά ως χριστιανοί μπορούμε να πάρουμε θάρρος στο γεγονός ότι η παρηγοριά μας δεν περιορίζεται σ’ αυτό που μπορούν να μας δώσουν οι οικογένειές μας. Αυτός ο Δημιουργός Θεός που μας γνωρίζει καλύτερα απ’ ό,τι εμείς γνωρίζουμε τους εαυτούς μας, κατανοεί τον πόνο μας και είναι πρόθυμος να μας αυξήσει, να μας γιατρέψει και να μας δώσει την ειρήνη Του.
English
Πώς μπορεί ο πιστός να βρει παρηγοριά μετά τον θάνατο ενός γονιού;
