Ερώτηση
«Ποιο είναι το κλειδί για την υπερνίκηση τής απογοήτευσης;»
Απάντηση
Όταν είμαστε απογοητευμένοι, έχουμε χάσει το κίνητρο να προχωρήσουμε μπροστά. Το βουνό φαίνεται πολύ απόκρημνο, η κοιλάδα πολύ σκοτεινή ή η μάχη πολύ σφοδρή και έχουμε χάσει το θάρρος να συνεχίσουμε.
Σε πολλά σημεία τών Γραφών, ο Θεός προστάζει τον λαό Του να έχει θάρρος (Ψαλμός 27:14, 31:24, Β΄ Χρονικών 32:7, Δευτερονόμιο 31:6). Όταν ο Θεός επέλεξε τον Ιησού του Ναυή να αντικαταστήσει τον Μωυσή ως ηγέτη τών Ισραηλιτών, μερικά από τα πρώτα λόγια που είπε στον Ιησού ήταν, «Δεν σε προστάζω εγώ; Γίνε ισχυρός και ανδρείος· μη φοβηθείς ούτε να δειλιάσεις επειδή είναι μαζί σου ο Κύριος ο Θεός σου όπου κι αν πας» (Ιησούς του Ναυή 1:9). Ο Κύριος βάσισε την εντολή αυτήν επάνω στην προγενέστερη υπόσχεση προς τον Ιησού τού Ναυή στο εδάφιο 5: «όπως ήμουν μαζί με τον Μωυσή θα είμαι και μαζί σου· δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω». Ο Κύριος γνώριζε ότι ο Ιησούς επρόκειτο να αντιμετωπίσει κάποιες μεγάλες μάχες και δεν ήθελε ο υπηρέτης Του να απογοητευθεί.
Το κλειδί για την υπερνίκηση τής απογοήτευσης είναι να θυμόμαστε τις υποσχέσεις τού Θεού και να τις εφαρμόζουμε. Όταν γνωρίζουμε τον Κύριο, μπορούμε να σταθούμε πάνω στις υποσχέσεις που έχει δώσει στον λαό Του δια του λόγου Του. Είτε δούμε την εκπλήρωση αυτών των υποσχέσεων σ’ αυτήν την ζωή είτε όχι, οι υποσχέσεις Του εξακολουθούν να ισχύουν (Εβραίους 11:13-16). Η γνώση αυτή κράτησε τον απόστολο Παύλο ώστε συνέχισε να προχωράει, να κηρύττει το ευαγγέλιο και τελικά να καταλήξει σε μια ρωμαϊκή φυλακή όπου έχασε την ζωή του. Έγραψε από την φυλακή, «τρέχω προς τον σκοπό για το βραβείο τής άνω κλήσης τού Θεού εν Χριστώ Ιησού» (Φιλιππησίους 3:14). Μπορούσε να συνεχίζει μέσα στον διωγμό, την απόρριψη, τις μαστιγώσεις και την απογοήτευση διότι τα μάτια του ήταν στραμμένα στο τελικό βραβείο: να ακούσει τα λόγια «εύγε!» από τον Κύριο και Σωτήρα του (δες Ματθαίος 25:23, Αποκάλυψη 22:12).
Αποθαρρυνόμαστε εύκολα όταν επιζητούμε ανταμοιβή ή επιβεβαίωση από τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Αν η υπηρεσία ή η υπακοή μας βασίζεται στην άμεση ευαρέσκεια, είναι πιθανό πως θα απογοητευθούμε. Ο Ιησούς δεν επιλέγει πάντοτε το εύκολο μονοπάτι και προειδοποίησε τους θέλοντες να Τον ακολουθήσουν να το λογαριάσουν αυτό πριν ξεκινήσουν (Λουκάς 14:25-33). Όταν έχουμε ήδη λογαριάσει το τίμημα τής μαθητείας, έχουμε περισσότερη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις μάχες που θα προκύψουν. Δεν αποθαρρυνόμαστε εύκολα όταν τα πράγματα δεν προχωράνε με τον δικό μας τρόπο, διότι γνωρίζουμε ότι η μάχη είναι του Κυρίου (Α΄ Σαμουήλ 17:47).
Η απογοήτευση μπορεί ν’ αποτελεί ένα προειδοποιητικό φως που μας υποδηλώνει ότι έχουμε χάσει από τα μάτια μας το ουσιώδες ζήτημα. Όταν αισθανόμαστε αποθαρρυμένοι είναι καλό να μείνουμε μόνοι με τον Κύριο επιτρέποντάς Του να εξετάσει την καρδιά μας και τα κίνητρά μας (Ψαλμός 139:23). Είναι, συχνά, η υπερηφάνεια ή η πλεονεξία που ταΐζει την απογοήτευσή μας. Μερικές φορές η απογοήτευση προέρχεται από κάποια αίσθηση αξίωσης που τονίζει την απόκλιση μεταξύ αυτού που έχουμε και αυτού που πιστεύουμε ότι μας οφείλουν. Όταν αναγνωρίζουμε αυτήν την στάση ως αμαρτία, μπορούμε να μετανιώσουμε, να ταπεινωθούμε και να επιτρέψουμε στο Άγιο Πνεύμα να αναπροσαρμόσει τις προσδοκίες μας. Όταν χρησιμοποιούμε την απογοήτευση ως υπενθύμιση ότι οι προτεραιότητές μας λοξεύουν, το συναίσθημα τής απογοήτευσης μπορεί ν’ αποβεί ένα διορθωτικό εργαλείο για να μοιάσουμε περισσότερο στον Ιησού (δες Ρωμαίους 8:29).
Ο ψαλμωδός δεν ήταν ξένος με την απογοήτευση και η ανταπόκρισή του ήταν να θυμηθεί τον Θεό και να εμπιστευθεί τις υποσχέσεις τού λόγου Του: «Ψυχή μου, γιατί λυπάσαι και μ’ αναστατώνεις;
Έλπιζε στον Θεό·
θα τον υμνήσω πάλι της ύπαρξής μου τον σωτήρα και Θεό μου.
Θλίβεται μέσα μου η ψυχή μου·
για τούτο, Κύριε, θα σε θυμηθώ …» (Ψαλμός 42:6-7, μτφρ Β.Ε.)
English
«Ποιο είναι το κλειδί για την υπερνίκηση τής απογοήτευσης;»
