Ερώτηση
Ποια είναι τα πλέον ισχυρά βιβλικά επιχειρήματα υπέρ της θεότητας του Χριστού;
Απάντηση
Είναι δύσκολο ν' αρνηθεί κάποιος ότι η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτη με αναφορές σχετικές με τη θεότητα του Χριστού. Από τα τέσσερα κανονικά ευαγγέλια μέχρι τις Πράξεις των Αποστόλων και τις επιστολές του Παύλου, ο Ιησούς θεωρείται όχι μόνο ως ο Μεσσίας (Χριστός), αλλά εξισώνεται με τον ίδιο τον Θεό. Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται στη θεότητα του Χριστού, όταν Τον αποκαλεί «μεγάλο Θεό και σωτήρα» (Τίτον 2:13), κι ακόμη λέει ότι ο Χριστός υπήρχε «εν μορφή Θεού» πριν την ενσάρκωσή Του (Φιλιππησίους 2:5-8). Ο Θεός-Πατέρας λέει σχετικά με τον Υιό Του, «Ο θρόνος σου, ω Θεέ, είναι στον αιώνα του αιώνα» (Εβραίους 1:8). Ο Χριστός αναφέρεται ευθέως ως Δημιουργός (Ιωάννης 1:3, Κολοσσαείς 1:16-17). Άλλες βιβλικές περικοπές που διδάσκουν τη θεότητα του Χριστού είναι: Αποκάλυψη 1:7, 2:8, Α΄ Κορινθίους 10:4, Α΄ Πέτρου 5:4.
Ενώ αυτές οι άμεσες αναφορές επαρκούν για να θεμελιώσουν τον βιβλικό ισχυρισμό της θεότητας του Χριστού, μια μάλλον έμμεση προσέγγιση μπορεί ν' αποδειχθεί περισσότερο δυναμική. Ο Χριστός πήρε επανειλημμένα τη θέση του Γιαχβέ, αξιώνοντας πως έχει τα θεία δικαιώματα του Πατέρα. Έλεγε και έπραττε συχνά πράγματα που μόνο ο Θεός έχει το δικαίωμα να πει και να πράξει. Ο Χριστός επίσης μιλούσε για τον εαυτό Του με τρόπους που υπονοούσαν τη θεότητά Του. Μερικές από αυτές τις περιστάσεις μας προσφέρουν τις πλέον δυνατές αποδείξεις της θείας αυτοσυνειδησίας του Χριστού.
Στον Μάρκο 14, ο Χριστός στέκεται ως κατηγορούμενος σε δίκη ενώπιον του Αρχιερέα. «Και εκείνος σιωπούσε, και δεν απαντούσε τίποτε. Ο αρχιερέας τον ρωτούσε ξανά, λέγοντάς του: Είσαι εσύ ο Χριστός, ο Υιός του Ευλογητού; Και ο Ιησούς είπε: Εγώ είμαι· και θα δείτε τον Υιό του ανθρώπου να κάθεται στα δεξιά της δύναμης, και να έρχεται μαζί με τα σύννεφα του ουρανού.» (Μάρκος 14:61-62). Εδώ ο Χριστός αναφέρεται στο βιβλίο του Δανιήλ, στην Παλαιά Διαθήκη, όπου ο προφήτης Δανιήλ δηλώνει, «Και είδα σε οράματα της νύχτας, και ξάφνου, ένας σαν Υιός ανθρώπου ερχόταν μαζί με τα σύννεφα του ουρανού, και έφτασε μέχρι τον Παλαιό των ημερών, και τον έφεραν μέσα, μπροστά του. Και του δόθηκε η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, για να τον λατρεύουν όλοι οι λαοί, τα έθνη, και οι γλώσσες· και η εξουσία του είναι αιώνια εξουσία, η οποία δεν θα παρέλθει, και η βασιλεία του, η οποία δεν θα φθαρεί.» (Δανιήλ 7:13-14).
Στην αναφορά αυτή του οράματος του Δανιήλ, ο Χριστός ορίζει τον εαυτό Του ως τον Υιό του Ανθρώπου, ένα πρόσωπο στο οποίο δόθηκε «η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, για να τον λατρεύουν όλοι οι λαοί, τα έθνη, και οι γλώσσες». Ο Υιός του Ανθρώπου έχει αιώνια εξουσία που δεν θα παρέλθει. Σε τι είδους πρόσωπο δίνεται η βασιλεία και όλοι οι λαοί θα Τον λατρεύουν; Ο Αρχιερέας που αμέσως αναγνώρισε τον ισχυρισμό του Χριστού για τη θεότητά Του, έσκισε τα ρούχα του και θεώρησε τον Χριστό ως ένοχο βλασφημίας.
Η χρήση του τίτλου «Υιός του Ανθρώπου» από τον Χριστό έχει εκπληκτικά μεγάλη απολογητική αξία. Ο σκεπτικιστής, αναφορικά με τη θεότητα του Χριστού, δεν μπορεί εύκολα ν' απορρίψει τον συγκεκριμένο αυτό-χαρακτηρισμό του Χριστού. Το γεγονός ότι ο Χριστός μίλησε για τον εαυτό Του κατ' αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται πολλάκις καθώς όλα τα ευαγγέλια μιλούν γι' αυτό. Η φράση «Υιός του Ανθρώπου» χρησιμοποιείται για τον Χριστό μόνο λίγες φορές πέραν των ευαγγελίων (Πράξεις 7:56, Αποκάλυψη 1:13, 14:14). Με δεδομένη την λιγοστή χρήση της φράσης αυτής από την αρχέγονη αποστολική εκκλησία, είναι απίθανο πως ο τίτλος αυτός «έπρεπε» να θεωρηθεί πως ειπώθηκε από τα χείλη του Χριστού, αν πραγματικά ο Ίδιος δεν τον χρησιμοποίησε ως αυτό-χαρακτηρισμό. Κι ακόμη, αν είναι εδραιωμένη η πεποίθηση πως ο Χριστός χρησιμοποίησε πραγματικά αυτόν τον τίτλο για τον εαυτό Του, γίνεται προφανές ότι ο Χριστός θεωρούσε πως είχε αιώνια δύναμη και μοναδική εξουσία που υπερβαίνουν αυτές των κοινών ανθρώπων.
Οι ενέργειες του Χριστού αποκάλυπταν μερικές φορές την ταυτότητά Του. Η θεραπεία του παραλυτικού στο 2ο κεφάλαιο του Μάρκου έγινε για να δείξει την εξουσία του Χριστού και τη δυνατότητα που είχε να συγχωρεί αμαρτίες (Μάρκος 2:3-12). Στο νου των Ιουδαίων ακροατών, τέτοιες δυνατότητες ανήκαν μόνο στον Θεό. Ο Χριστός, επίσης, δέχεται πολλές φορές λατρεία, όπως φαίνεται στα ευαγγέλια (Ματθαίος 2:11, 28:9, 17, Λουκάς 24:52, Ιωάννης 9:38, 20:28). Ο Χριστός ποτέ δεν απέρριψε αυτήν τη λατρεία. Αντιθέτως θεώρησε πως έτσι αρμόζει. Δίδαξε ακόμη ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα κρίνει τελικά την ανθρωπότητα (Ματθαίος 25:31-46), και ότι ο αιώνιος προορισμός μας εξαρτάται από την ανταπόκρισή μας σ' Αυτόν (Μάρκος 8:34-38). Μια τέτοια στάση αποτελεί περαιτέρω ένδειξη της θείας αυτοσυνειδησίας του Χριστού.
Ο Χριστός διακήρυξε ακόμη πως η επικείμενη ανάστασή Του από τους νεκρούς θα δικαιολογούσε τους συγκεκριμένους ισχυρισμούς Του περί του ποιος είναι (Ματθαίος 12:38-40). Αφού σταυρώθηκε και τάφηκε στον τάφο του Ιωσήφ από την Αριμαθαία, ο Χριστός αναστήθηκε πραγματικά από τους νεκρούς, επιβεβαιώνοντας τους ισχυρισμούς περί της θεότητάς Του.
Η απόδειξη αυτού του θαυμαστού γεγονότος είναι πολύ δυνατή. Πολλές σύγχρονες πηγές αναφέρουν τις μετά την σταύρωση εμφανίσεις Του σε πρόσωπα και ομάδες κάτω από διαφορετικές συνθήκες (Α΄ Κορινθίους 15:3-7, Ματθαίος 28:9, Λουκάς 24:36-43, Ιωάννης 20:26-30, 21:1-14, Πράξεις 1:3-6). Πολλοί από αυτούς τους μάρτυρες ήσαν πρόθυμοι να πεθάνουν γι' αυτήν τους την πεποίθηση, και όντως, έτσι έγινε με αρκετούς! Ο Κλήμης Ρώμης και ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος μας παρέχουν αναφορές του πρώτου αιώνα αρκετών μαρτυρικών περιστατικών. Όλες οι θεωρίες που χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την απόρριψη της μαρτυρίας της ανάστασης (όπως η θεωρία της Αναζωογόνησης), έχουν αποτύχει να εξηγήσουν όλα τα υπάρχοντα δεδομένα. Η ανάσταση του Χριστού αποτελεί θεμελιακό ιστορικό γεγονός, κι αυτό με τη σειρά του αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη της θεότητας του Χριστού.
English
Ποια είναι τα πλέον ισχυρά βιβλικά επιχειρήματα υπέρ της θεότητας του Χριστού;
