Ποιο είναι το πνευματικό χάρισμα της ερμηνείας των γλωσσών;

Δίπλα στο χάρισμα της ομιλίας των γλωσσών είναι ένα άλλο πνευματικό χάρισμα που αναφέρεται στην Α΄ Κορινθίους 12:10—το χάρισμα της ερμηνείας των γλωσσών. Το χάρισμα αυτό συνίσταται στην ικανότητα να μεταφράσει κάποιος μια ξένη γλώσσα στη γλώσσα των ακροατών. Το χάρισμα της ερμηνείας των γλωσσών είναι ένα ξεχωριστό χάρισμα, αλλά φαίνεται πως χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με το χάρισμα της ομιλίας των γλωσσών.

Το χάρισμα των γλωσσών ήταν η υπερφυσική ικανότητα να μιλήσει κάποιος μια ξένη γλώσσα που δεν είχε ποτέ διδαχθεί. Βλέπουμε το χάρισμα αυτό στις Πράξεις 2:4–12, καθώς οι Ιουδαίοι στην Ιερουσαλήμ άκουσαν το ευαγγέλιο να κηρύττεται σε μια ευρεία ποικιλία γλωσσών. Ο άνθρωπος με το χάρισμα της ερμηνείας των γλωσσών μπορούσε να κατανοήσει τι έλεγε ο ομιλών με γλώσσα, αν και δεν γνώριζε τη γλώσσα που άκουσε. Η έλλειψη προγενέστερης γνώσης μιας γλώσσας είναι το στοιχείο που διακρίνει το πνευματικό χάρισμα από το φυσικό χάρισμα, σύμφωνα με το οποίο κάποιος κατανοεί και ομιλεί μια ποικιλία γλωσσών. Ο ερμηνευτής γλωσσών πρέπει ν' ακούσει τον ομιλούντα μέσω γλωσσών και κατόπιν να επικοινωνήσει το μήνυμα στους παρόντες που δεν μπορούν να κατανοήσουν τη γλώσσα. Ο σκοπός ήταν όλοι να μπορούν να εννοήσουν και να ωφεληθούν από την αλήθεια που ειπώθηκε. Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο και σε συμφωνία με το ζήτημα των γλωσσών όπως περιγράφεται στις Πράξεις των Αποστόλων, το χάρισμα των γλωσσών είχε το νόημα να επικοινωνήσει ευθέως το μήνυμα του Θεού σε άλλους ανθρώπους μέσω της μητρικής τους γλώσσας. Αν, φυσικά, οι παρόντες δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την ομιλούμενη γλώσσα, οι γλώσσες ήταν άχρηστες —και είναι ακριβώς αυτό που καθιστούσε την ερμηνεία ή μετάφραση των γλωσσών απαραίτητη. Ο σκοπός ήταν η οικοδομή της εκκλησίας (Α΄ Κορινθίους 14:5, 12).

Ένα από τα προβλήματα στην εκκλησία της Κορίνθου ήταν ότι οι ομιλούντες με γλώσσες, την ώρα της λατρευτικής σύναξης, ασκούσαν το χάρισμά τους χωρίς ερμηνευτή και χωρίς κάποιος παρών να γνωρίζει την ομιλούμενη γλώσσα. Το αποτέλεσμα ήταν πως ο ομιλών με γλώσσα απαιτούσε προσοχή αλλά τα λόγια του απέβαιναν ανώφελα, καθώς κανένας δεν μπορούσε να τον καταλάβει. Ο Παύλος πρότρεπε σθεναρά να ερμηνεύονται όλες οι γλώσσες στην εκκλησία: «μέσα στην εκκλησία προτιμώ να μιλήσω πέντε λόγια με τον νου μου, για να κατηχήσω και άλλους, παρά μύρια λόγια με γλώσσα» (Α΄ Κορινθίους 14:19). Δεν υπήρχε καμία ωφέλεια στην εκκλησία, όταν άκουγαν κάτι που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν. Η άσκηση του χαρίσματος των γλωσσών στην εκκλησία, απλώς και μόνο χάριν της φανέρωσης πως κάποιος το έχει λάβει, συνιστούσε υπεροψία και απέβαινε άκαρπη. Ο Παύλος έγραψε στους Κορίνθιους πως αν δύο ή τρεις που μπορούσαν να μιλήσουν μέσω γλωσσών ήθελαν να μιλήσουν στη συνάθροιση, τότε κάποιος πνευματικά χαρισματούχος με την ερμηνεία των γλωσσών θα πρέπει, επίσης, να είναι παρών. Πράγματι, «αν δεν υπάρχει διερμηνευτής, ας σιωπά μέσα στην εκκλησία και ας μιλάει στον εαυτό του και στον Θεό» (Α΄ Κορινθίους 14:28).

Η προσωρινή φύση του χαρίσματος των γλωσσών υπονοεί πως το χάρισμα της ερμηνείας των γλωσσών ήταν και αυτό προσωρινής φύσης. Αν το χάρισμα της ομιλίας των γλωσσών ήταν ενεργές σήμερα στην εκκλησία, θα πραγματοποιείτο σύμφωνα με τις Γραφές. Θα επρόκειτο για μια πραγματική και κατανοητή γλώσσα (Α΄ Κορινθίους 14:10). Θα γινόταν με τον σκοπό της μετάδοσης του λόγου του Θεού σε κάποιον που μιλούσε μια άλλη γλώσσα (Πράξεις 2:6–12), και θα γινόταν «με ευπρέπεια και με τάξη» (Α΄ Κορινθίους 14:40), «Γιατί βέβαια ο Θεός δεν είναι Θεός ακαταστασίας, αλλά τάξεως. Όπως και σε όλες τις εκκλησίες των πιστών» (Α΄ Κορινθίους 14:33).

English

---

Επιστροφή στην Ελληνική αρχική σελίδα

Ποιο είναι το πνευματικό χάρισμα της ερμηνείας των γλωσσών;