Ερώτηση
Είμαι γονιός· πώς μπορώ ν’ αποδεσμεύσω τα ενήλικα παιδιά μου;
Απάντηση
Η αποδέσμευση τών ενηλίκων παιδιών αποτελεί αγώνα για όλους τους γονείς, τόσο τους χριστιανούς όσο και τους μη χριστιανούς. Όταν λογαριάσουμε ότι έχουμε επενδύσει σχεδόν είκοσι χρόνια από την ζωή μας στην ανατροφή, την διαπαιδαγώγηση και την φροντίδα ενός παιδιού, είναι εύκολο να δούμε γιατί η χαλάρωση αυτού του ρόλου αποτελεί δύσκολο καθήκον. Για τους περισσότερους γονείς η ανατροφή τών παιδιών απαιτεί τον χρόνο μας, ενέργεια, αγάπη και ενδιαφέρον επί δύο δεκαετίες. Επενδύουμε την καρδιά μας, το μυαλό και το πνεύμα μας στην σωματική, συναισθηματική, κοινωνική και πνευματική τους ευημερία, και μπορεί να είναι πολύ δύσκολο όταν αυτό το τμήμα τής ζωής μας φτάνει στο τέλος του. Γονείς που βρίσκονται στην «άδεια φωλιά» αγωνίζονται συχνά να βρουν την απαραίτητη ισορροπία αγάπης και ενδιαφέροντος για τα ενήλικα παιδιά τους ενώ αντιστέκονται στην παρόρμηση να συνεχίσουν ν’ ασκούν τον έλεγχο.
Γνωρίζουμε από βιβλική θεώρηση πως ο Θεός παίρνει πολύ σοβαρά τον ρόλο τού γονιού. Υπάρχει άφθονη νουθεσία στις Γραφές σχετικά με την καλή ανατροφή. Οι γονείς καλούνται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με «παιδεία και νουθεσία Κυρίου», χωρίς να τα παροργίζουν (Εφεσίους 6:4). Καλούμαστε να «διδάξουμε το παιδί στην αρχή τού δρόμου του» (Παροιμίες 22:6), δίνοντας του ωφέλιμα πράγματα (Ματθαίος 7:11), αγαπώντας το και διαπαιδαγωγώντας το προς όφελός του (Παροιμίες 13:24), και καλύπτοντας τις ανάγκες του (Α΄ Τιμόθεον 5:8). Η ειρωνεία τού πράγματος είναι συχνά ότι οι γονείς που παίρνουν τους ρόλους τους πολύ σοβαρά και κάνουν καλώς το έργο τους, αγωνίζονται περισσότερο στο ν’ αποδεσμεύσουν τα παιδιά τους. Φαίνεται πως οι μητέρες δυσκολεύονται περισσότερο από τους πατέρες, προφανώς λόγω της δυνατής μητρικής παρόρμησης να ανατρέφουν και φροντίζουν τα παιδιά και της ποσότητας τού χρόνου που έχουν ξοδέψει μαζί τους καθώς αυτά μεγαλώνουν.
Στην καρδιά τής δυσκολίας ν’ αποδεσμεύσουμε τα παιδιά μας υπάρχει κάποιος βαθμός φόβου. Ο κόσμος είναι ένας επικίνδυνος τόπος, και οι διάφορες ιστορίες φοβερών πραγμάτων που συμβαίνουν αυξάνουν τους φόβους μας. Όταν τα παιδιά μας είναι μικρά, παρακολουθούμε την κάθε τους στιγμή, ελέγχουμε το περιβάλλον τους και τους παρέχουμε ασφάλεια. Καθώς όμως μεγαλώνουν και ωριμάζουν, αρχίζουν να κινούνται μέσα στον κόσμο μόνα τους . Δεν ελέγχουμε πλέον την κάθε τους κίνηση, ποιον βλέπουν, πού πηγαίνουν και τι κάνουν. Για τον χριστιανό γονιό είναι εδώ που η πίστη έχει την θέση της μέσα στην εικόνα. Ισως, τίποτα στην γη δεν αποτελεί μεγαλύτερη δοκιμασία τής πίστης μας από τον καιρό που τα παιδιά μας αρχίζουν να κόβουν τους δεσμούς που τα κρατούσαν κοντά μας. Αποδέσμευση τών παιδιών δεν σημαίνει απλώς να χαλαρώσουμε τους δεσμούς μας μαζί τους μέσα στον κόσμο για να τα βγάλουν πέρα μόνα τους. Σημαίνει ότι τα παραδίδουμε στον Ουράνιο Πατέρα μας που τα αγαπάει περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσαμε εμείς, και ο οποίος τα οδηγεί και τα διαφυλάττει σύμφωνα με το τέλειο θέλημά Του. Η πραγματικότητα είναι πως είναι τα παιδιά Του· ανήκουν σ’ Αυτόν και όχι σε μας. Μας τα έχει δανείσει για λίγο και μας έχει δώσει καθοδήγηση πώς να τα φροντίσουμε. Τελικώς, όμως, πρέπει να τα επιστρέψουμε σ’ Αυτόν και να Τον εμπιστευθούμε ότι τα αγαπάει και φροντίζει το πνεύμα τους όπως εμείς τα φροντίσαμε σωματικά. Οσο περισσότερη πίστη έχουμε σ’ Αυτόν, τόσο λιγότερο φοβόμαστε και τόσο περισσότερο πρόθυμοι είμαστε να τα παραδώσουμε σ’ Αυτόν.
Όπως με τόσο πολλά πράγματα στην χριστιανική ζωή, η ικανότητα να το κάνουμε αυτό εξαρτάται από το πόσο καλά γνωρίζουμε τον Θεό μας και πόσο χρόνο δίνουμε στην μελέτη τού λόγου Του. Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε κάποιον που δεν τον γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον Θεό παρά μόνον δια των Γραφών. Όταν ο Θεός υπόσχεται πως δεν θα μας αφήσει να πειραστούμε πέρα από την δύναμή μας (Α΄ Κορινθίους 10:13), πώς μπορούμε να το πιστέψουμε αν δεν γνωρίζουμε στην καρδιά μας ότι είναι πιστός; Το Δευτερονόμιο 7:9 λέει, «Γνώρισε, λοιπόν, ότι ο Κύριος ο Θεός σου, αυτός είναι ο Θεός, ο πιστός Θεός, που φυλάττει τη διαθήκη και το έλεος σ’ εκείνους που τον αγαπούν και τηρούν τις εντολές του, σε 1.000 γενεές». Το Δευτερονόμιο 32:4 συμπίπτει: «Αυτός είναι ο Βράχος, τα έργα του είναι τέλεια· επειδή, όλοι οι δρόμοι του είναι κρίση· είναι Θεός πιστός και δεν υπάρχει αδικία σ’ αυτόν· αυτός είναι δίκαιος και ευθύς». Αν Του ανήκουμε, θα σταθεί πιστός σ’ εμάς και στα παιδιά μας, και όσο περισσότερο Τον γνωρίζουμε και Τον εμπιστευόμαστε, τόσο περισσότερο μπορούμε να εμπιστευθούμε τα παιδιά μας στα δυνατά Του χέρια. Έλλειψη πίστης σ’ Αυτόν και τους σκοπούς Του για τα παιδιά μας θα έχει ως αποτέλεσμα την ανικανότητα ή απροθυμία να τ’ αποδεσμεύσουμε.
Ποιος λοιπόν είναι ο ρόλος των γονιών καθώς τα παιδιά τους ενηλικιώνονται; Ποτέ, βεβαίως, δεν τα «αφήνουμε» με την έννοια τής εγκατάλειψης. Εξακολουθούμε να είμαστε οι γονείς τους και θα είμαστε πάντοτε. Αλλά ενώ δεν τα ανατρέφουμε και προστατεύουμε σωματικά, συνεχίζουμε να νοιαζόμαστε για την ευημερία τους. Αν ζούμε εν τω Χριστώ και τα παιδιά μας παρομοίως, τότε είμαστε αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ. Σχετιζόμαστε με αυτά όπως και με τους φίλους μας εν Κυρίω. Το πλέον σημαντικό είναι ότι προσευχόμαστε γι’ αυτά. Τα ενθαρρύνουμε στην πορεία τους με τον Θεό και τους προσφέρουμε συμβουλή όταν μας την ζητούν. Τα βοηθάμε, αν χρειάζεται, και δεχόμαστε την απόφασή τους να την λάβουν ή να την απορρίψουν. Τελικώς, σεβόμαστε την ιδιωτική τους ζωή όπως κάνουμε με κάθε άλλον ενήλικα. Όταν οι γονείς αποδεσμεύουν τελικώς τα ενήλικα παιδιά τους, αυτά βρίσκουν μια δυνατή, βαθιά και περισσότερο ικανοποιητική σχέση που θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν.
English
Είμαι γονιός· πώς μπορώ ν’ αποδεσμεύσω τα ενήλικα παιδιά μου;
