Ερώτηση
Μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει χωρίς τον Θεό;
Απάντηση
Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των άθεων και των αγνωστικιστών δια μέσου των αιώνων, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον Θεό. Ο άνθρωπος μπορεί να έχει μια θνητή ύπαρξη χωρίς να αναγνωρίζει τον Θεό αλλά όχι χωρίς την ύπαρξη του Θεού.
Ως Δημιουργός, ο Θεός έδωσε την ανθρώπινη ζωή. Λέγοντας ότι ο άνθρωπος μπορεί να υπάρξει χωρίς τον Θεό είναι σαν να λέμε ότι ένα ρολόι μπορεί να υπάρχει χωρίς τον ρολογά ή ότι ένα παραμύθι μπορεί να υπάρχει χωρίς τον παραμυθά. Οφείλουμε την ύπαρξή μας στον Θεό, σύμφωνα με την εικόνα Του οποίου είμαστε πλασμένοι (Γένεση 1:27). Η ύπαρξή μας εξαρτάται από τον Θεό, ανεξάρτητα αν αναγνωρίζουμε την ύπαρξή Του ή όχι.
Ως Αυτός που μας συντηρεί, ο Θεός παρέχει συνεχώς τη ζωή. (Ψαλμός 104:10-32). Αυτός είναι η ζωή (Κατά Ιωάννη 14:6) και όλη η δημιουργία υπάρχει με την δύναμη του Χριστού (Κολοσσαείς 1:17). Ακόμα και αυτοί που απορρίπτουν τον Θεό συντηρούνται από Εκείνον «… αυτός ανατέλλει τον ήλιο του επάνω σε πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επάνω σε δικαίους και αδίκους.» (Κατά Ματθαίον 5:45). Η σκέψη ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς τον Θεό είναι σαν να υποθέτουμε ότι ο ηλιόσπορος μπορεί να συνεχίσει να ζει χωρίς φως ή το τριαντάφυλλο χωρίς νερό.
Ως Σωτήρας, ο Θεός δίνει αιώνια ζωή σε εκείνους που πιστεύουν. Στον Χριστό είναι η ζωή, η οποία είναι το φως των ανθρώπων (Κατά Ιωάννη 1:4). Ο Ιησούς ήρθε για να έχουμε ζωή «και να την έχουμε με αφθονία» (Κατά Ιωάννη 10:10). Σε όλους όσους Τον εμπιστεύονται τους υποσχέθηκε την αιωνιότητα μαζί Του (Κατά Ιωάννη 3:15-16). Για να ζήσει ο άνθρωπος – πραγματικά να ζήσει – πρέπει να γνωρίζει τον Χριστό (Κατά Ιωάννη 17:3).
Χωρίς τον Θεό, ο άνθρωπος έχει μόνο φυσική ζωή. Ο Θεός προειδοποίησε τον Αδάμ και την Εύα ότι την ημέρα που θα Τον απορρίψουν «σίγουρα θα πεθάνουν» (Γένεση 2:17). Όπως γνωρίζουμε, δεν τον υπάκουσαν αλλά δεν πέθαναν φυσικά εκείνη την ημέρα, μάλλον, πέθαναν πνευματικά. Κάτι μέσα τους πέθανε – η πνευματική ζωή που γνώρισαν, η κοινωνία με τον Θεό, η ελευθερία που απολάμβαναν μαζί Του, η αθωότητα και η αγνότητα της ψυχής τους – όλα χάθηκαν.
Ο Αδάμ, που δημιουργήθηκε για να ζήσει και να έχει κοινωνία με τον Θεό, ήταν καταραμένος με μια εντελώς σαρκική ύπαρξη. Αυτό που ο Θεός προόρισε να πάει από το χώμα στη δόξα τώρα θα πάει από το χώμα στο χώμα. Ακριβώς όπως ο Αδάμ, ο άνθρωπος χωρίς τον Θεό σήμερα εξακολουθεί να λειτουργεί ως μια γήινη ύπαρξη. Ένα τέτοιο άτομο μπορεί να φαίνεται ευτυχισμένο εξάλλου, υπάρχει απόλαυση και ευχαρίστηση σ΄ αυτή τη ζωή. Αλλά ακόμα και αυτές οι απολαύσεις και ηδονές δεν μπορούν να ληφθούν πλήρως χωρίς σχέση με τον Θεό.
Κάποιοι που απορρίπτουν τον Θεό ζουν μια ζωή εκτροπής και ευθυμίας. Οι σαρκικές επιδιώξεις τους φαίνεται να τους παρέχουν μια ανέμελη και ικανοποιημένη ύπαρξη. Η Αγία Γραφή λέει ότι υπάρχει ένα ορισμένο μέτρο απόλαυσης στην αμαρτία (Προς Εβραίους 11:25). Το πρόβλημα είναι ότι αυτό είναι προσωρινό, η ζωή σ΄ αυτό τον κόσμο είναι σύντομη (Ψαλμός 90:3-12). Αργά ή γρήγορα, ο ηδονιστής, όπως ο άσωτος υιός της παραβολής, διαπιστώνει ότι η κοσμική ευχαρίστηση είναι μη βιώσιμη (Κατά Λουκά 15:13-15).
Δεν είναι όλοι όσοι απορρίπτουν τον Θεό σε μια κενή αναζήτηση ευχαρίστησης, όμως. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν πιστεύουν, που ζουν πειθαρχημένες και νηφάλιες ζωές – ακόμα και ευτυχισμένες - ολοκληρωμένες ζωές. Η Αγία Γραφή παρουσιάζει ορισμένες ηθικές αρχές που θα ωφελούσαν οποιονδήποτε σ΄ αυτό τον κόσμο – πιστότητα, ειλικρίνεια, αυτοέλεγχο κλπ. Αλλά, και πάλι, χωρίς τον Θεό ο άνθρωπος έχει μόνο αυτόν τον κόσμο. Το να ζεις ομαλά σ΄ αυτή την ζωή δεν αποτελεί εγγύηση ότι είμαστε έτοιμοι για την μετά θάνατον ζωή. Δέστε την παραβολή του πλουσίου στο Κατά Λουκά 12:16-21 και τον διάλογο του Ιησού με τον πλούσιο (αλλά πολύ ηθικό) νεαρό άνδρα στο Κατά Ματθαίον 19:16-23.
Χωρίς τον Θεό, ο άνθρωπος δεν είναι πλήρης, ακόμα και στη θνητή του ζωή. Ο άνθρωπος δεν έχει ειρήνη με τον συνάνθρωπό του γιατί δεν έχει ειρήνη με τον εαυτό του. Ο άνθρωπος είναι ανήσυχος με τον εαυτό του γιατί δεν έχει ειρήνη με τον Θεό. Η επιδίωξη της ηδονής για λόγους αναψυχής είναι ένα σημάδι της εσωτερικής αναταραχής. Όσοι αναζητούν την ηδονή στην ιστορία βρήκαν ξανά και ξανά ότι οι προσωρινές εκτροπές της ζωής δίνουν την θέση τους σε μια βαθύτερη απόγνωση. Είναι δύσκολο να απαλλαγούν από τη διαρκή αίσθηση ότι «κάτι δεν πάει καλά». Ο βασιλιάς Σολομώντας εστίασε και ο ίδιος στην αναζήτηση όλων όσων έχει να προσφέρει αυτός ο κόσμος και έχει καταγράψει τα συμπεράσματά του στο βιβλίο του Εκκλησιαστή.
Ο Σολομώντας ανακάλυψε ότι η ίδια η γνώση είναι μάταιη (Εκκλησιαστής 1:12-18). Βρήκε ότι η ηδονή και ο πλούτος είναι μάταια (2:1-11), ο υλισμός είναι τρέλα (2:12-23) και τα πλούτη είναι φευγαλέα (κεφάλαιο 6).
Ο Σολομώντας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ζωή είναι δώρο του Θεού (3:12-13) και ο μόνος σοφός τρόπος για να ζήσει κανείς είναι να φοβάται τον Θεό: «Ας ακούσουμε το τέλος τής όλης υπόθεσης: Να φοβάσαι τον Θεό, και να τηρείς τις εντολές του, δεδομένου ότι αυτό είναι το παν τού ανθρώπου. Επειδή, ο Θεός θα φέρει σε κρίση κάθε έργο, και κάθε κρυφό πράγμα, είτε αγαθό είτε πονηρό.» (12:13-14).
Με άλλα λόγια, υπάρχει κάτι περισσότερο στη ζωή από την φυσική διάσταση. Ο Ιησούς τονίζει αυτό το σημείο, όταν λέει «Μονάχα με ψωμί δεν θα ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα τού Θεού» (Κατά Ματθαίον 4:4). Δεν είναι το ψωμί (το φυσικό) αλλά ο Λόγος του Θεού (ο πνευματικός) μας κρατά ζωντανούς. Είναι περιττό για εμάς να αναζητάμε μέσα μας τη θεραπεία για όλη τη μιζέρια μας. Ο άνθρωπος μπορεί να βρει τη ζωή και την πληρότητα μόνο όταν αναγνωρίζει τον Θεό.
Χωρίς τον Θεό, το πεπρωμένο του ανθρώπου είναι η κόλαση. Ο άνθρωπος χωρίς τον Θεό είναι πνευματικά νεκρός, όταν η φυσική του ζωή τελειώσει, είναι αντιμέτωπος με αιώνιο αποχωρισμό από τον Θεό. Στην αφήγηση του Ιησού για τον πλούσιο και τον Λάζαρο (Κατά Λουκά 16:19-31), ο πλούσιος ζει μια ευχάριστη ζωή με ανέσεις χωρίς να σκέφτεται τον Θεό ενώ ο Λάζαρος υποφέρει κατά την διάρκεια της ζωής του αλλά γνωρίζει τον Θεό. Είναι μετά τον θάνατό τους όταν και οι δύο κατανοούν πραγματικά τη σοβαρότητα των επιλογών που έκαναν στη ζωή τους. Ο πλούσιος συνειδητοποιεί, πολύ αργά, ότι υπάρχουν περισσότερα στη ζωή από την επιδίωξη του πλούτου. Εν τω μεταξύ, ο Λάζαρος απολαμβάνει τον παράδεισο. Και για τους δύο άνδρες, η σύντομη διάρκεια της επίγειας ύπαρξης τους ωχριεί σε σύγκριση με την μόνιμη κατάσταση των ψυχών τους.
Ο άνθρωπος είναι ένα μοναδικό δημιούργημα. Ο Θεός έχει θέσει μια αίσθηση της αιωνιότητας στις καρδιές μας (Εκκλησιαστής 3:11) και αυτή η αίσθηση του διαχρονικού πεπρωμένου μπορεί να βρει εκπλήρωση μόνο στον Θεό.
English
Μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει χωρίς τον Θεό;
