Πού πήγαιναν οι πιστοί της Παλαιάς Διαθήκης όταν πέθαιναν;

Η Παλαιά Διαθήκη διδάσκει πως υπάρχει ζωή μετά θάνατον και ότι όλοι οι άνθρωποι πήγαιναν σ' έναν τόπο συνειδητής ύπαρξης που αποκαλείται Σεόλ. Οι κακοί ήσαν εκεί (Ψαλμός 9:17, 31:17, 49:14, Ησαΐας 5:14), αλλά και οι δίκαιοι ήσαν εκεί (Γένεση 37:35, Ιώβ 14:13, Ψαλμός 6:5, 16:10, 88:3, Ησαΐας 38:10).

Η λέξη της Καινής Διαθήκης που αντιστοιχεί στην Σεόλ είναι Άδης. Στον Λουκά 16:19-31 φαίνεται πως πριν την ανάσταση του Χριστού ο Άδης χωριζόταν σε δύο χώρους: έναν τόπο ανάπαυσης όπου ο Λάζαρος βρισκόταν κι έναν τόπο βασάνων όπου ο πλούσιος άνθρωπος βρέθηκε. Στο εδάφιο 23 κάποιες μεταφράσεις έχουν τη λέξη κόλαση (τόπος αιώνιων βασάνων) ενώ η αρχική λέξη είναι Άδης (τόπος των νεκρών). Ο τόπος ανάπαυσης, στον οποίο βρέθηκε ο Λάζαρος, αλλού αποκαλείται παράδεισος (Λουκάς 23:43). Μεταξύ αυτών των δύο χώρων του Άδη υπάρχει «ένα μεγάλο χάσμα στηριγμένο» (Λουκάς 16:26).

Ο Χριστός αναφέρεται ότι κατέβηκε στον Άδη μετά τον θάνατό Του (Πράξεις 2:27, 31· σύγκρινε Εφεσίους 4:9). Φαίνεται πως στην ανάσταση του Ιησού Χριστού οι πιστοί στον Άδη (αυτοί που πηγαίνουν στον παράδεισο) μετακινήθηκαν σε άλλο χώρο. Τώρα ο παράδεισος είναι επάνω και όχι κάτω (Β΄ Κορινθίους 12:2-4).

Σήμερα, όταν ένας πιστός πεθαίνει, μεταβαίνει στον Κύριο (Β΄ Κορινθίους 5:6-9). Όταν ένας άπιστος πεθαίνει, ακολουθεί τους απίστους της περιόδου της Παλαιάς Διαθήκης που βρίσκονται στον Άδη. Στην τελική κρίση ο Άδης δίνει τους νεκρούς του που θα σταθούν στον μεγάλο λευκό Θρόνο, όπου θα κριθούν πριν εισέλθουν στη λίμνη της φωτιάς (Αποκάλυψη 20:13-15).

English

---

Επιστροφή στην Ελληνική αρχική σελίδα

Πού πήγαιναν οι πιστοί της Παλαιάς Διαθήκης όταν πέθαιναν;