Ερώτηση
Πώς θα πρέπει ν' ανταποκρίνεται ο χριστιανός στην αναπάντητη προσευχή;
Απάντηση
Πόσοι χριστιανοί έχουν προσευχηθεί για κάποιον άλλον, κι έχουν διαπιστώσει πως η προσευχή τους δεν έχει απαντηθεί; Πόσοι έχουν προσευχηθεί και ίσως έχουν «παραιτηθεί», είτε διότι έχουν απογοητευθεί λόγω αδύναμης πίστης είτε διότι έχουν συμπεράνει πως τα αιτήματά τους δεν είναι μέσα στο θέλημα του Θεού; Ωστόσο, το πώς αντιμετωπίζουμε την αναπάντητη προσευχή δεν έχει σχέση μόνο με τη δική μας ωφέλεια αλλά και μ' εκείνη των άλλων. Όταν προσευχόμαστε, εμπλεκόμαστε στην πολυτιμότερη και θεόδοτη πράξη της επικοινωνίας μ' Εκείνον στον οποίο είμαστε υπόλογοι για όλες τις υποθέσεις μας. Έχουμε αληθώς αγοραστεί με μεγάλο τίμημα –το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού- και συνεπώς ανήκουμε στον Θεό.
Το προνόμιο της προσευχής πηγάζει από τον Θεό, και είναι τόσο δικό μας όσο ήταν του Ισραήλ όταν του δόθηκε (Δευτερονόμιο 4:7). Υπάρχουν όμως κάποιες στιγμές που προσευχόμαστε στον Ουράνιο Πατέρα μας και φαίνεται να μην μας απαντάει. Μπορεί να υπάρχουν πολλοί λόγοι γι' αυτό και οι Γραφές μιλούν το γιατί και πώς ο Χριστός, που είναι γεμάτος αγάπη και καλοσύνη, που αρέσκεται στην επικοινωνία μας με τον Θεό-Πατέρα, διότι Αυτός ο ίδιος είναι αντιπρόσωπός μας (Εβραίους 4:15), αντιμετωπίζει τις προσευχές μας.
Ένας κύριος λόγος που δεν απαντιέται η προσευχή είναι η αμαρτία. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κοροϊδέψει ή εξαπατήσει τον Θεό, που κάθεται στον θρόνο και μας γνωρίζει τόσο καλά, όπως τις εσώτερες σκέψεις μας (Ψαλμός 139:1-4). Αν δεν περπατούμε στην Οδό ή φιλοξενούμε εχθρότητα στην καρδιά μας προς τον αδελφό μας ή ζητάμε πράγματα με κακό κίνητρο (όπως οι εγωκεντρικές επιθυμίες), τότε μπορούμε να προσδοκούμε πως ο Θεός δεν θ' απαντήσει στις προσευχές μας διότι δεν τις ακούει (Β΄ Χρονικών 7:14, Δευτερονόμιο 28:23, Ψαλμός 66:18, Ιακώβου 4:3). Η αμαρτία είναι το «πώμα» σε όλη τη διαθέσιμη ευλογία που θα λαμβάναμε από το «μπουκάλι» του άπειρου ελέους του Θεού! Υπάρχουν πραγματικά στιγμές που οι προσευχές μας είναι αποτρόπαιες στα μάτια του Κυρίου, ιδίως όταν δεν ανήκουμε στον Κύριο, είτε εξαιτίας της απιστίας μας (Παροιμίες 15:8), είτε ένεκα της υποκρισίας μας (Μάρκος 12:40).
Ένας άλλος λόγος που φαίνεται η προσευχή να μένει αναπάντητη είναι ότι ο Κύριος αντλεί από την πίστη μας βαθύτερη εξάρτηση και εμπιστοσύνη σ' Αυτόν, πράγμα που πρέπει να μας οδηγήσει σε βαθύτερη συναίσθηση ευγνωμοσύνης, αγάπης και ταπεινοφροσύνης. Αυτό με τη σειρά του μας φέρνει πνευματικό όφελος, διότι δίνει χάρη στους ταπεινούς (Ιακώβου 4:6, Παροιμίες 3:34). Ω, πώς αισθάνεται κάποιος για κείνη την ταλαίπωρη Χαναναία γυναίκα που έκραζε ασταμάτητα στον Κύριο για έλεος, όταν επισκέφθηκε την Τύρο και την Σιδώνα (Ματθαίος 15:21-28)! Κανένας Ιουδαίος ραβίνος δεν θα έδινε προσοχή σ' ένα τέτοιο πρόσωπο. Δεν ήταν Ιουδαία και ήταν γυναίκα, δύο λόγοι που οι Ιουδαίοι την περιφρονούσαν. Ο Κύριος δεν φαίνεται ν' απαντά στο αίτημά της αλλά γνώριζε τα πάντα για την κατάστασή της. Δεν απάντησε αμέσως σ' αυτό που είχε ανάγκη αλλά άκουσε και ικανοποίησε το αίτημά της.
Μπορεί ο Θεός να δείχνει συχνά σιωπηλός απέναντί μας, αλλά ποτέ δεν μας αφήνει να επιστρέψουμε με άδεια χέρια. Ακόμη κι όταν η προσευχή δεν έχει απαντηθεί, πρέπει να στηριζόμαστε στον Θεό για την απάντηση στη δική Του ώρα. Ακόμη και η άσκηση της προσευχής είναι μια ευλογία για μας· επειδή πιστεύουμε, παρακινούμαστε να επιμένουμε στην προσευχή. Η πίστη ευαρεστεί τον Θεό (Εβραίους 11:6), κι αν η ζωή της προσευχής μας είναι ανεπαρκής, δεν αντικατοπτρίζει η έλλειψη αυτή την πνευματική μας κατάσταση; Ο Θεός ακούει τις ταλαίπωρες κραυγές μας για έλεος και η σιωπή Του φουντώνει μέσα μας την επιμονή στην προσευχή. Του αρέσει να διαλεγόμαστε μαζί Του. Ας λαχταράμε τα πράγματα που είναι σύμφωνα με την καρδιά Του και όχι τα δικά μας. Αν είμαστε πιστοί και προσευχόμαστε χωρίς διακοπή, τότε θα ζούμε στο θέλημα του Θεού, κι αυτό δεν μπορεί ποτέ να είναι εκτροπή (Α΄ Θεσσαλονικείς 5:17-18).
English
Πώς θα πρέπει ν' ανταποκρίνεται ο χριστιανός στην αναπάντητη προσευχή;
