Ερώτηση
Θα θυμόμαστε τη γήινη ζωή μας όταν θα είμαστε στον Ουρανό;
Απάντηση
Στον Ησαΐα 65:17 λέει, «Δέστε, κτίζω καινούριους ουρανούς, και καινούρια γη· και δεν θα υπάρχει μνήμη των προηγούμενων ούτε θα έρθουν στον νου». Κάποιοι ερμηνεύουν το Ησαΐας 65:17 ωσάν να λέει ότι δεν θα έχουμε τη μνήμη της γήινης ζωής μας στον Ουρανό. Ένα εδάφιο, όμως, πριν, στο 65:16, η Γραφή λέει, «επειδή, οι προηγούμενες θλίψεις λησμονήθηκαν, και επειδή κρύφτηκαν από τα μάτια μου». Φαίνεται πως μόνο «οι προηγούμενες θλίψεις» θα λησμονηθούν και όχι όλες οι μνήμες μας. Οι μνήμες μας τελικά θα καθαριστούν, θα λυτρωθούν, θα θεραπευθούν και θ' αποκατασταθούν αλλά δεν θα σβήσουν. Δεν υπάρχει λόγος που καθιστά απαραίτητο να μην κατέχουμε πολλές μνήμες από τη γήινη ζωή μας. Οι μνήμες που θα καθαριστούν είναι αυτές που περιέχουν αμαρτία, πόνο και λύπη. Στην Αποκάλυψη 21:4 γράφει, «Ο Θεός θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον· ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πλέον· επειδή, τα πρώτα παρήλθαν.»
Το γεγονός ότι τα προηγούμενα βιώματα δεν θα έρχονται στο νου δεν σημαίνει ότι οι μνήμες μας θα έχουν εξαφανιστεί. Η προφητεία μπορεί να υπονοεί τη θαυμάσια ποιότητα του καινούριου περιβάλλοντος. Η καινούρια γη θα είναι τόσο εντυπωσιακή, τόσο εξαιρετικά εκπληκτική που όλοι θα ξεχάσουν τον μόχθο και την αμαρτία της παρούσας γης. Ένα παιδί που τρομάζει τη νύχτα από τις σκιές στο δωμάτιό του, την επόμενη μέρα ξεχνάει τελείως τον φόβο του ενώ παίζει. Δεν είναι ότι οι μνήμες του έχουν εξαφανιστεί αλλά ότι στο φως της ημέρας δεν έρχονται στο νου.
Είναι ακόμη σημαντικό να κάνουμε διάκριση μεταξύ της αιώνιας κατάστασης και του παρόντα Oυρανού. Όταν ένας πιστός πεθαίνει, πηγαίνει στον Ουρανό αλλά δεν είναι αυτός ο τελικός προορισμός. Η Αγία Γραφή μιλάει για «καινούριο ουρανό και καινούρια γη» ως την αιώνια και μόνιμη πατρίδα μας. Και οι δύο περικοπές που αναφέρθηκαν παραπάνω (Ησαΐας 65:17 και Αποκάλυψη 21:1) αναφέρονται στην αιώνια κατάσταση και όχι στον παρόντα Ουρανό. Η υπόσχεση πως ο Θεός θα εξαλείψει κάθε δάκρυ δεν δίνεται παρά μόνο αφού η Θλίψη πραγματοποιηθεί, μετά την τελική κρίση και μετά την αναδημιουργία του σύμπαντος.
Ο Ιωάννης βλέπει λύπη στον Ουρανό, στο αποκαλυπτικό του όραμα. «Κι όταν άνοιξε την πέμπτη σφραγίδα, είδα κάτω από το θυσιαστήριο τις ψυχές εκείνων που σφαγιάστηκαν, επειδή ακολούθησαν τον λόγο του Θεού και επειδή έδωσαν τη μαρτυρία τους. Και τους άκουσα που έκραξαν με δυνατή φωνή λέγοντας: «Ως πότε, εσύ που είσαι ο Δεσπότης, ο Άγιος και ο Αληθινός δεν αρχίζεις επιτέλους να κρίνεις και να εκδικείσαι για το αίμα μας αυτούς που κατοικούν στη γη;» (Αποκάλυψη 6:9–10). Ο Ιωάννης είναι προφανώς στον Ουρανό (Αποκάλυψη 4:1–2), και ακούει και βλέπει εκείνους που προφανώς θυμούνται την αδικία που υπέστησαν. Οι κραυγές τους για εκδίκηση δείχνουν ότι στον παρόντα Ουρανό θα θυμόμαστε τη ζωή μας πάνω στη γη, και η μνήμη αυτή θα περιλαμβάνει και τα άσχημα συμβάντα. Ο παρών Ουρανός της Αποκάλυψης 6 είναι προσωρινός και δίνει τη θέση του στην αιώνια κατάσταση της Αποκάλυψη 21.
Η ιστορία του Λαζάρου και του πλουσίου (Λουκάς 16:19–31) αποτελεί περαιτέρω απόδειξη ότι οι νεκροί θυμούνται τη γήινη ζωή τους. Ο πλούσιος άνθρωπος στον Άδη ζητάει από τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο πίσω στη γη να προειδοποιήσει τ' αδέλφια του πλουσίου για την τύχη που περιμένει τους άδικους (εδάφια 27–28). Ο πλούσιος θυμάται, προφανώς, τους συγγενείς του. Θυμάται επίσης τη δική του εγωκεντρική ζωή και την αμαρτωλή του καλοζωία (εδάφιο 25). Οι μνήμες του πλουσίου στον Άδη γίνονται μέρος της μιζέριας του. Η ιστορία δεν αναφέρει το κατά πόσον ο Λάζαρος διατηρεί τις μνήμες του αλλά ο Αβραάμ έχει συγκεκριμένη γνώση των συμβαινόντων στη γη (εδάφιο 25). Οι δίκαιοι θ' αφήσουμε πίσω όλη τη λύπη μόνο όταν βρεθούμε στην αιώνια κατάσταση.
English
Θα θυμόμαστε τη γήινη ζωή μας όταν θα είμαστε στον Ουρανό;
