Ποια είναι η χριστιανική άποψη της συνταξιοδότησης;

Καθώς οι χριστιανοί πλησιάζουν την περίοδο της συνταξιοδότησής τους, συχνά διερωτώνται για το τι πρέπει να κάνει ένας χριστιανός κατά τη διάρκεια του συντάξιμου βίου του. Συνταξιοδοτούνται οι χριστιανοί από τη χριστιανική διακονία όταν συνταξιοδοτούνται από τον εργασιακό τους χώρο; Πώς πρέπει ο χριστιανός να δει το ζήτημα της συνταξιοδότησης;

1) Αν και δεν υπάρχει βιβλική αρχή πως κάποιος πρέπει να συνταξιοδοτηθεί από την εργασία (διακονία) του όταν φτάσει κάποια συγκεκριμένη ηλικία, υπάρχει το παράδειγμα των Λευιτών και της εργασίας τους στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Στο βιβλίο των Αριθμών, κεφάλαιο 4, οι άνδρες Λευίτες απαριθμούνται για τη διακονία στη Σκηνή από 25 έως 50 ετών, και μετά τα 50, αποσύρονταν από την τακτική τους υπηρεσία. Μπορούσαν να συνεχίσουν να «βοηθούν τους αδελφούς τους» αλλά δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να εργάζονται (Αριθμοί 8:24-26).

2) Ενώ βγαίνουμε στη σύνταξη από το επάγγελμά μας (ακόμη και στην περίπτωση της διακονίας με μορφή πλήρους απασχόλησης), ποτέ δεν πρέπει ν' αποσυρθούμε από την υπηρεσία του Κυρίου, αν και ο τρόπος που Τον υπηρετούμε μπορεί ν' αλλάξει. Υπάρχει το παράδειγμα δύο ηλικιωμένων ανθρώπων στον Λουκά 2:25-38 (Συμεών και Άννα), που συνέχισαν να υπηρετούν τον Κύριο με πιστότητα. Η Άννα ήταν μια ηλικιωμένη χήρα που υπηρετούσε καθημερινά στον Ναό νηστεύοντας και προσευχόμενη. Ο Παύλος γράφει στον Τίτο, κεφάλαιο 2, πως οι μεγαλύτεροι στην ηλικία άνδρες και γυναίκες πρέπει να διδάσκουν με το παράδειγμά τους νεότερους στην ηλικία άνδρες και γυναίκες πώς να ζουν.

3) Τα ύστερα χρόνια της ζωής δεν πρέπει να δαπανηθούν μόνο στο κυνήγι της απόλαυσης. Ο Παύλος γράφει πως η χήρα που ζει για την απόλαυση είναι νεκρή ενώ ακόμη ζει (Α Τιμόθεον 5:6). Αντιθέτως προς τη βιβλική καθοδήγηση, πολλοί άνθρωποι εξισώνουν την συνταξιοδότηση με το «κυνήγι της απόλαυσης» όσο αυτό είναι εφικτό. Αυτό δεν σημαίνει πως ένας συνταξιούχος δεν μπορεί να ευχαριστηθεί το γκολφ, κοινωνικές τελετές ή ευχάριστες ασχολίες. Αυτές όμως δεν πρέπει ν' αποτελούν την πρωταρχική εστία της ζωής κάποιου σε οποιαδήποτε ηλικία κι αν βρίσκεται.

4) Το Β Κορινθίους 12:14 μας λέει ότι ο γονιός οφείλει να αποταμιεύει για τα παιδιά. Αλλά μακράν το σπουδαιότερο πράγμα που μπορεί κάποιος να «θησαυρίσει» είναι η πνευματική κληρονομιά που μπορεί να περάσει στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα. Γενιές απογόνων έχουν επηρεαστεί από τις πιστές προσευχές μιας παλιάς οικογένειας, «πατριαρχικής» ή «μητριαρχικής». Η προσευχή είναι ίσως η πλέον καρποφόρα διακονική διέξοδος για τους συνταξιούχους.

Ο χριστιανός δεν συνταξιοδοτείται ποτέ από την υπηρεσία του Χριστού· αλλάζει μόνο τη διεύθυνση εργασίας του. Συμπερασματικά, καθώς κάποιος πλησιάζει την «ηλικία συνταξιοδότησής» του (όποια κι αν είναι αυτή) το επάγγελμα είναι πιθανό ν' αλλάξει αλλά το έργο της υπηρεσίας στον Κύριο δεν αλλάζει. Είναι συχνά αυτοί οι «παλιοί άγιοι» που έχοντας περπατήσει τη ζωή τους με τον Θεό, μπορούν να μεταφέρουν τις αλήθειες του λόγου του Θεού αφηγούμενοι πώς ο Θεός εργάστηκε στη ζωή τους. Η προσευχή του ψαλμωδού θα πρέπει να γίνει και δική μας προσευχή καθώς μεγαλώνουμε: «Μη με εγκαταλείπεις ούτε μέχρι τα γηρατειά και τα άσπρα μαλλιά, Θεέ, μέχρις ότου κηρύξω τον βραχίονά σου σε τούτη τη γενεά, τη δύναμή σου σε όλους τους μεταγενέστερους.» (Ψαλμός 71:18)

English

---

Επιστροφή στην Ελληνική αρχική σελίδα

Ποια είναι η χριστιανική άποψη της συνταξιοδότησης;