Ερώτηση
Ποιος είναι ο ορισμός της αμαρτίας;
Απάντηση
Η αμαρτία περιγράφεται στην Αγία Γραφή ως η παράβαση του νόμου του Θεού (Α` Ιωάννη 3:4) και επανάσταση εναντίον του Θεού (Δευτερονόμιο 9:7, Ιησούς του Ναυή 1:18). Η αμαρτία είχε την αρχή της με τον Εωσφόρο, το «λαμπερό αστέρι, το τέκνο της αυγής», τον πιο όμορφο και δυνατό από τους αγγέλους. Δεν αρκέστηκε σε όλα αυτά, επιθύμησε να γίνει όμοιος με τον Θεό και αυτό ήταν το πέσιμό του και η αρχή της αμαρτίας (Ησαίας 14:12-15). Ονομάστηκε Σατανάς, έφερε την αμαρτία στην ανθρωπότητα στον Κήπο της Εδέμ, όπου έβαλε σε πειρασμό τον Αδάμ και την Εύα με την ίδια αποπλάνηση, «θα γίνετε σαν θεοί». Στη Γένεση 3 περιγράφεται η επανάστασή τους ενάντια στο Θεό και ενάντια στις εντολές Του. Από τότε η αμαρτία έχει περάσει σε όλες τις γενιές της ανθρωπότητας και εμείς, οι απόγονοι του Αδάμ, έχουμε κληρονομήσει την αμαρτία από αυτόν. Η Ρωμαίους 5:12 μας λέει ότι μέσω του Αδάμ, η αμαρτία μπήκε στον κόσμο και έτσι ο θάνατος εξαπλώθηκε σ` όλους τους ανθρώπους γιατί «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους 6:23).
Μέσω του Αδάμ, η έμφυτη κλίση στην αμαρτία μπήκε στην ανθρώπινη φυλή και οι άνθρωποι έγιναν αμαρτωλοί από τη φύση τους. Όταν αμάρτησε ο Αδάμ, η εσωτερική του φύση μεταμορφώθηκε από την αμαρτία του της επανάστασης, φέρνοντάς του πνευματικό θάνατο και διαφθορά που πέρασαν σε όλους όσοι ήρθαν μετά από αυτόν. Οι άνθρωποι έγιναν αμαρτωλοί όχι επειδή αμάρτησαν, αλλά αμάρτησαν επειδή έγιναν αμαρτωλοί. Αυτή η κατάσταση είναι γνωστή ως κληρονομική αμαρτία. Ακριβώς όπως κληρονομούμε τα φυσικά χαρακτηριστικά από τους γονείς μας, κληρονομούμε την αμαρτωλή φύση από τον Αδάμ. Ο Βασιλιάς Δαβίδ θρηνούσε αυτή την κατάσταση της πεσμένης ανθρώπινης φύσης στον Ψαλμό 51:7 «Δες ότι μες την αμαρτία γεννήθηκα, στην ανομία ζω από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής μου»
Μια άλλη μορφή αμαρτίας είναι γνωστή ως καταλογιστέα αμαρτία. Η Ελληνική λέξη καταλογιστέα χρησιμοποιείται στα οικονομικά και στη νομική επίσης και σημαίνει να παίρνεις κάτι που ανήκει σε κάποιον και να το αποδίδεις στο λογαριασμό κάποιου άλλου. Πριν δοθεί ο νόμος του Μωυσή, η αμαρτία δεν καταλογίζονταν στους ανθρώπους, αν και οι άνθρωποι αμάρταναν γιατί κληρονόμησαν την αμαρτία. Μετά που δόθηκε ο Νόμος, οι αμαρτίες που διαπράττονταν παραβιάζοντας Το Νόμο καταλογίζονταν σ` αυτούς (Ρωμαίους 5:13). Ακόμα και πριν τις παραβάσεις του νόμου καταλογίζονταν στους ανθρώπους, η τελική τιμωρία για την αμαρτία (θάνατος) συνέχιζε να κυριαρχεί (Ρωμαίους 5:14). Όλοι οι άνθρωποι, από τον Αδάμ μέχρι τον Μωυσή, ήταν υποκείμενοι στο θάνατο, όχι εξ αιτίας των αμαρτωλών τους πράξεων εναντίον του Μωσαϊκού Νόμου (τον οποίο δεν είχαν), αλλά εξ αιτίας της δικής τους κληρονομικής αμαρτωλής φύσης. Μετά το Μωυσή, οι άνθρωποι υπόκειντο σε θάνατο και εξ αιτίας της κληρονομικής αμαρτίας του Αδάμ και του καταλογισμού της αμαρτίας από την παράβαση του νόμου του Θεού.
Ο Θεός χρησιμοποίησε την αρχή του καταλογισμού για όφελος των ανθρώπων όταν καταλόγισε την αμαρτία των πιστών στο λογαριασμό του Ιησού Χριστού, ο οποίος πλήρωσε την τιμωρία γι αυτή την αμαρτία (θάνατο) στο σταυρό. Καταλογίζοντας την αμαρτία μας στον Ιησού, ο Θεός Τον μεταχειρίστηκε σαν να ήταν Αυτός ο αμαρτωλός, παρ` όλο που δεν ήταν, και Τον παρέδωσε στο θάνατο για τις αμαρτίες όλων αυτών που θα πίστευαν ποτέ σ` Αυτόν. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η αμαρτία καταλογίστηκε σ` Αυτόν, αλλά δεν την κληρονόμησε από τον Αδάμ. Υπέφερε την τιμωρία για την αμαρτία, αλλά ποτέ δεν έγινε αμαρτωλός. Η καθαρή και τέλεια φύση Του έμεινε ανέγγιχτη από την αμαρτία. Μεταχειρίστηκε σαν να ήταν ένοχος όλων των αμαρτιών που διαπράχτηκαν από όλους αυτούς που θα πίστευαν κάποτε, παρ` όλο που Αυτός δεν διέπραξε καμιά. Σε αντάλλαγμα, ο Θεός καταλόγισε τη δικαιοσύνη του Χριστού στους πιστούς και πίστωσε στο λογαριασμό μας τη Δικαιοσύνη Του ακριβώς όπως πίστωσε στο λογαριασμό Του τις δικές μας αμαρτίες (Β` Κορινθίους 5:21).
Προσωπική αμαρτία είναι αυτή που διαπράττεται καθημερινά από κάθε άνθρωπο. Επειδή έχουμε κληρονομήσει μια αμαρτωλή φύση από τον Αδάμ, διαπράττουμε ατομικά προσωπικές αμαρτίες – καθετί από φαινομενικά αθώα ψέματα μέχρι φόνους. Αυτοί που δεν έχουν εμπιστευτεί τον Ιησού Χριστό πρέπει να πληρώσουν την τιμωρία γι αυτές τις προσωπικές αμαρτίες, καθώς επίσης και την κληρονομική και καταλογιστέα αμαρτία. Ωστόσο, οι πιστοί έχουν ελευθερωθεί από την αιώνια τιμωρία της αμαρτίας (κόλαση και πνευματικός θάνατος). Τώρα μπορούμε να διαλέξουμε αν θα διαπράξουμε ή όχι προσωπικές αμαρτίες γιατί έχουμε τη δύναμη να αντισταθούμε στην αμαρτία δια του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα μας, μας αγιάζει και μας πείθει για τις αμαρτίες μας και μας ελέγχει όταν τις πράττουμε (Ρωμαίους 8:9-11). Εφόσον εξομολογηθούμε τις προσωπικές αμαρτίες μας στο Θεό και ζητήσουμε συγχώρηση γι αυτές, αποκαθίσταται πλήρως η σχέση μας και η κοινωνία μαζί Του. «Αν όμως ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός, που είναι αξιόπιστος και δίκαιος, θα συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και θα μας καθαρίσει από κάθε άδικη πράξη» (Α` Ιωάννη 1:9).
Η κληρονομική αμαρτία, η καταλογιστέα αμαρτία, και η προσωπική αμαρτία – όλες έχουν σταυρωθεί στο σταυρό του Ιησού, και τώρα «Μας λύτρωσε με το αίμα του Χριστού, συγχώρησε τις αμαρτίες μας με την πλούσια χάρη Του» (Εφεσίους 1:7).
English
Ποιος είναι ο ορισμός της αμαρτίας;
