Ερώτηση
«Τι αναφέρει η Αγία Γραφή περί πεισματάρηδων / πείσματος;»
Απάντηση
Σε μερικές κουλτούρες, η φράση «πεισματάρης σαν μουλάρι» είναι ένας ιδιωματισμός που χρησιμοποιείται για να περιγράψει ανθρώπους που είναι ιδιαιτέρως αμετακίνητοι. Ο Ψαλμός 32:8-9 κάνει μια νύξη για την πείσμονα φύση τών μουλαριών όταν λέει, «Εγώ θα σε συνετίσω, και θα σε διδάξω τον δρόμο, στον οποίο πρέπει να περπατάς· θα σε συμβουλεύω· επάνω σου θα είναι το μάτι μου. Μη γίνεστε σαν άλογα, σαν μουλάρια, στα οποία δεν υπάρχει σύνεση· που το στόμα τους πρέπει να συγκρατιέται με φίμωτρο και χαλινάρι, αλλιώς δεν θα σε πλησίαζαν.» Όταν το ζήτημα είναι η τήρηση τών εντολών τού Θεού, δεν πρέπει να γινόμαστε πεισματάρηδες ή επίμονοι ή αδιάλλακτοι. Δεν πρέπει να στρέφουμε το κεφάλι μας αλλού και να γινόμαστε σκληροτράχηλοι. Πρέπει να μάθουμε να υποκύπτουμε και να είμαστε εύπλαστοι στα χέρια Του. Δεν ευχόμαστε να χρησιμοποιεί ο Θεός επάνω μας το φίμωτρο και το χαλινάρι.
Η Αγία Γραφή καταγράφει περιστατικά πείσματος, ανθρώπους που συμπεριφέρθηκαν κάποια στιγμή σαν τα μουλάρια. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Φαραώ ήταν ένας φημισμένος ισχυρογνώμων (Έξοδος 7:13-14), αλλά η δυστροπία του δεν ωφέλησε ούτε αυτόν ούτε το έθνος του. Πείσμα επέδειξε αργότερα το έθνος τού Ισραήλ, ο εκλεκτός λαός τού Θεού, ο οποίος επαναστάτησε ενάντια στον Θεό ξανά και ξανά, απορρίπτοντας την αγάπη και την προστασία Του. Στην πραγματικότητα, η εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται «πείσμα» σημαίνει «γυρνάω την πλάτη, ηθικά ισχυρογνώμων, επαναστατικός και αυτός που ξανακυλάει».
Η Παλαιά Διαθήκη σχετίζει την λυπηρή ιστορία τών Ιουδαίων οι οποίοι πεισματικά γύρισαν την πλάτη τους στον Θεό, ξέχασαν τα έργα Του, δεν υπάκουαν στους νόμους Του και ακολούθησαν ξένους θεούς. Στο Δευτερονόμιο 9, ο Μωυσής αφηγείται το πείσμα τού Ισραήλ αναφορικά με το χρυσό μοσχάρι που έφτιαξαν στο Όρος Σινά. Εκείνον τον καιρό ο Θεός είχε πει στον Μωυσή, «Είδα αυτόν τον λαό, και δες, είναι λαός σκληροτράχηλος» (Δευτερονόμιο 9:13). Ο θυμός του Θεού ήταν τόσο μεγάλος που είχε σκεφτεί να καταστρέψει τελείως τον λαό για τους πεισματικούς, «σκληροτράχηλους» τρόπους τους (εδάφιο 14).
Ο Θεός θεωρεί το πείσμα τόσο μεγάλη αμαρτία ώστε συμπεριέλαβε αυτό που σήμερα φαίνεται ως υπερβολικά σκληρή τιμωρία για έναν πείσμονα και αντάρτη γιο. Αν ένας γιος αρνιόταν να υπακούσει τους γονείς του, δεν ανταποκρινόταν στην διαπαιδαγώγηση και ζούσε μια άσωτη ζωή, οι γονείς του έπρεπε να τον φέρουν ενώπιον των πρεσβυτέρων τής πόλης τους και «και όλοι οι άνθρωποι τής πόλης του θα τον λιθοβολήσουν με πέτρες, και θα πεθάνει. Και θα εξαφανίσεις το κακό από ανάμεσά σου· και ολόκληρος ο Ισραήλ θα ακούσει και θα φοβηθεί» (Δευτερονόμιο 21:21). Πείσμα και απείθεια προς τον Θεό και την ορισμένη εξουσία Του συνιστούν σοβαρό αδίκημα, που μπορεί να εξαπλωθεί σαν δηλητήριο μέσα σε μια κοινότητα. Ο μωσαϊκός Νόμος ενάντια στην πείσμονα ανταρσία είχε σκοπό να τερματίσει αυτήν την εξάπλωση.
Στην Καινή Διαθήκη βλέπουμε περισσότερα παραδείγματα πείσματος. Όταν ο Ιησούς θεράπευσε έναν άνθρωπο με παράλυτο χέρι την ημέρα τού Σαββάτου, η σκληροκαρδία τών Φαρισαίων Τον έθλιψε και Τον εξόργισε. Αντί να δοξάσουν τον Κύριο για την θεραπευτική Του δύναμη και ν’ αναγνωρίσουν τον Μεσσία τους, η αντάρτικη καρδιά τους τούς έκανε να προσπαθήσουν να Τον σκοτώσουν (Μάρκος 3:1-6). Καθώς ο Στέφανος τελείωνε την ομιλία του ενώπιον τού Σανχεντρίν, τους επέκρινε για την επικίνδυνη ισχυρογνωμοσύνη τους: «Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι στην καρδιά και στα αυτιά, εσείς όλοι πάντοτε αντιτάσσεστε ενάντια στο Άγιο Πνεύμα· όπως οι πατέρες σας, έτσι κι εσείς» (Πράξεις 7:51).
Όταν ο Παύλος κήρυττε στους Ιουδαίους στην Έφεσο, εκείνοι συνέχισαν να απορρίπτουν το μήνυμα τής σωτηρίας δια του Ιησού Χριστού. Για τρεις μήνες ο Παύλος συνδιαλεγόταν μαζί τους στην Συναγωγή τους, αλλά «μερικοί σκληρύνονταν και δεν πείθονταν, κακολογώντας τόν δρόμο τού Κυρίου μπροστά στο πλήθος» (Πράξεις 19:9). Ως αποτέλεσμα, ο Παύλος πήρε τους μαθητές και εγκατέλειψε τους απείθαρχους στο ευαγγέλιο στην ισχυρογνωμοσύνη και την απιστία τους.
Δυστυχώς, αυτή είναι η τύχη όλων εκείνων που επιμένουν να απορρίπτουν τον Χριστό. Ο Θεός τελικώς θα τους παραδώσει στην σκληρότητα τής καρδιάς τους και δεν θα τους παρακαλεί πλέον. Το λυπηρό αποτέλεσμα μιας τέτοιας ξεροκέφαλης ισχυρογνωμοσύνης γίνεται ξεκάθαρο στην Ρωμαίους 2:5: «Εξαιτίας, όμως, της σκληρότητάς σου και της αμετανόητης καρδιάς, θησαυρίζεις για τον εαυτό σου οργή κατά την ημέρα τής οργής και της αποκάλυψης τής δικαιοκρισίας τού Θεού.»
English
«Τι αναφέρει η Αγία Γραφή περί πεισματάρηδων / πείσματος;»
