Ερώτηση
Γιατί ο Θεός έστειλε τον Ιησού στον χρόνο που το έκανε; Γιατί όχι νωρίτερα; Γιατί όχι αργότερα;
Απάντηση
«Όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο» (Γαλάτες 4:4). Αυτό το εδάφιο δηλώνει ότι ο Θεός Πατέρας έστειλε τον Υιό Του όταν «ήρθε το πλήρωμα του χρόνου». Υπήρξαν πολλά γεγονότα που εμφανίστηκαν κατά τον πρώτο αιώνα που τουλάχιστον με την ανθρώπινη λογική φαίνεται να τον καθιστούν ιδανικό για τον ερχομό του Χριστού.
1) Υπήρχε μια μεγάλη προσμονή μεταξύ των Εβραίων της εποχής ότι ο Μεσσίας θα έρθει. Η Ρωμαϊκή κυριαρχία επί του Ισραήλ έκανε τους Εβραίους πεινασμένους για τον ερχομό του Μεσσία.
2) Η Ρώμη είχε ενώσει μεγάλο μέρος του κόσμου κάτω από την εξουσία της, δίνοντας μια αίσθηση ενότητας μεταξύ των διάφορων περιοχών. Επίσης, επειδή η αυτοκρατορία ήταν σχετικά ειρηνική, ήταν δυνατόν να ταξιδεύεις, επιτρέποντας στους πρώτους Χριστιανούς να διαδώσουν το ευαγγέλιο. Τέτοια ελευθερία κίνησης θα ήταν αδύνατη σε άλλες εποχές.
3) Ενώ η Ρώμη είχε κυριαρχήσει στρατιωτικά, η Ελλάδα είχε κυριαρχήσει πολιτισμικά. Μία «κοινή» μορφή της Ελληνικής γλώσσας (διαφορετική από τα κλασσικά Ελληνικά) ήταν η συναλλασσόμενη γλώσσα και την μιλούσαν σε όλη την αυτοκρατορία, κάνοντας δυνατό την μετάδοση του ευαγγελίου σε διαφορετικές ομάδες ανθρώπων μέσω μιας κοινής γλώσσας.
4) Το γεγονός τα πολλά ψεύτικα είδωλα απέτυχαν να δώσουν στους ανθρώπους νίκη απέναντι στους Ρωμαίους κατακτητές, οδήγησε πολλούς να εγκαταλείψουν την λατρεία αυτών των ειδώλων. Ταυτόχρονα, στις περισσότερες «πολιτισμένες» πόλεις, η Ελληνική φιλοσοφία και επιστήμη της εποχής άφησε άλλους πνευματικά κενούς με τον ίδιο τρόπο που ο αθεϊσμός των κομουνιστικών κυβερνήσεων αφήνει ένα πνευματικό κενό σήμερα.
5) Οι μυστηριακές θρησκείες της εποχής έδιναν έμφαση σε έναν σωτήρα-θεό και απαιτούσαν από τους πιστούς να προσφέρουν θυσίες αίματος, κάνοντας έτσι το ευαγγέλιο του Χριστού που συμπεριλάμβανε μια απόλυτη θυσία πιο κοντινό σ΄ αυτούς. Οι Έλληνες επίσης πίστευαν στην αθανασία της ψυχής (αλλά όχι του σώματος).
6) Ο Ρωμαϊκός στρατός στρατολογούσε στρατιώτες από όλες τις επαρχίες, συστήνοντας σ΄ αυτούς τους άνδρες την Ρωμαϊκή κουλτούρα και ιδέες (όπως το ευαγγέλιο) που δεν είχαν φτάσει σε αυτές τις απομακρυσμένες επαρχίες ακόμα. Η πρόωρη είσοδος του ευαγγελίου στη Βρετανία ήταν το αποτέλεσμα των προσπαθειών των Χριστιανών στρατιωτών που τοποθετήθηκαν εκεί.
Οι παραπάνω δηλώσεις βασίζονται σε ανθρώπους που εξετάζουν εκείνη την εποχή και κάνουν εικασίες σχετικά με το γιατί αυτό το συγκεκριμένο σημείο στην ιστορία ήταν η κατάλληλη στιγμή για τον Χριστό να έρθει. Αλλά καταλαβαίνουμε ότι οι βουλές του Θεού δεν είναι βουλές μας (Ησαΐας 55:8), γι΄ αυτό αυτές μπορεί να ήταν ή να μην ήταν μερικοί λόγοι γιατί ο Θεός επέλεξε τον συγκεκριμένο χρόνο για να στείλει τον Υιό Του. Από το περιεχόμενο της προς Γαλάτες 3 και 4, είναι προφανές ότι ο Θεός θέλησε να θέσει τις βάσεις μέσω του Εβραϊκού Νόμου που θα προετοίμαζαν για τον ερχομό του Μεσσία. Ο Νόμος προορίστηκε για να βοηθήσει τους ανθρώπους να καταλάβουν το βάθος της ανομίας τους (στο γεγονός ότι ήταν ανίκανοι να τηρήσουν τον Νόμο) έτσι ώστε πιο εύκολα να δεχτούν την θεραπεία για την αμαρτία διαμέσου του Ιησού του Μεσσία (Γαλάτες 3:22-23, Ρωμαίους 3:19-20). Ο Νομός έγινε επίσης «παιδαγωγός» (Γαλάτες 3:24) για να οδηγήσει τους ανθρώπους στον Ιησού ως Μεσσία. Αυτό το έκανε διαμέσου των πολλών προφητειών που αφορούσαν τον Μεσσία τις οποίες ο Ιησούς εκπλήρωσε. Προσθέστε σ΄ αυτό το σύστημα θυσιών που έδειχνε την ανάγκη μιας θυσίας για την αμαρτία καθώς και την ανεπάρκειά της (με κάθε θυσία πάντα αργότερα χρειάζονταν επιπρόσθετες). Η ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης δημιούργησε εικόνες του προσώπου και του έργου του Χριστού διαμέσου πολλών γεγονότων και θρησκευτικών εορτών (όπως η προθυμία του Αβραάμ να προσφέρει τον Ισαάκ ή οι λεπτομέρειες του Πάσχα κατά την έξοδο από την Αίγυπτο κ.α.).
Τέλος ο Χριστός ήρθε τον συγκεκριμένο χρόνο εκπληρώνοντας συγκεκριμένη προφητεία. Τα εδάφια Δανιήλ 9:24-27 μιλάνε για τις «εβδομήντα εβδομάδες» ή τα εβδομήντα «εφτάρια». Από το περιεχόμενο, αυτές οι «εβδομάδες» ή «εφτάρια» αναφέρονται σε ομάδες επτά ετών, όχι επτά ημερών. Μπορούμε εξετάζοντας την ιστορία να βρούμε τις λεπτομέρειες για τις πρώτες εξήντα εννέα εβδομάδες (η εβδομηκοστή εβδομάδα θα συμβεί στο μέλλον). Η αντίστροφη μέτρηση των εβδομήντα εβδομάδων ξεκινάει «από την έκδοση του προστάγματος για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ» (εδάφιο 25). Η εντολή δόθηκε από τον Αρταξέρξη το 445 π.Χ. (δείτε Νεεμίας 2:5). Μετά επτά «εφτάρια» και 62 «εφτάρια» ή 69 Χ 7 χρόνια, η προφητεία δηλώνει, «ο Χριστός θα εκκοπεί, όμως, όχι για τον εαυτό του• και ο λαός τού ηγήτορα, που θα έρθει, θα αφανίσει την πόλη και το αγιαστήριο• και το τέλος της θα έρθει με κατακλυσμό (εννοώντας μεγάλη καταστροφή) (εδάφιο 26). Εδώ έχουμε μια αδιαμφισβήτητη αναφορά στο θάνατο του Σωτήρα στο σταυρό. Ένα αιώνα πριν, στο βιβλίο του Ο ερχομός του Πρίγκιπα, ο Sir Robert Anderson έδωσε λεπτομερείς υπολογισμούς για τις εξήντα εννέα εβδομάδες υπολογίζοντας «προφητικά χρόνια», δίσεκτα έτη, ημερολογιακά λάθη, την αλλαγή από π.Χ. σε μ.Χ. κ.τ.λ. και κατέληξε ότι η εξηκοστή ένατη εβδομάδα τελείωσε την ίδια μέρα με την θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, πέντε ημέρες πριν τον θάνατό Του. Άσχετα αν κάποιος χρησιμοποιεί αυτό το ημερολόγιο ή όχι, η ουσία είναι ότι ο χρόνος της ενσάρκωσης του Χριστού δένει με αυτή την λεπτομερή προφητεία που καταγράφηκε από τον Δανιήλ πεντακόσια χρόνια πριν.
Ο χρόνος της ενσάρκωσης του Χριστού ήταν τέτοιος ώστε οι άνθρωποι της εποχής ήταν προετοιμασμένοι για τον ερχομό Του. Από τότε οι άνθρωποι οποιουδήποτε αιώνα έχουν κάτι παραπάνω από επαρκή στοιχεία ότι ο Ιησούς ήταν πράγματι ο υποσχόμενος Μεσσίας, διαμέσου της εκπλήρωσης από μέρους Του των Γραφών που απεικόνισαν και προφήτευσαν τον ερχομό Του με μεγάλη λεπτομέρεια.
English
Γιατί ο Θεός έστειλε τον Ιησού στον χρόνο που το έκανε; Γιατί όχι νωρίτερα; Γιατί όχι αργότερα;
