Εχει δύο φύσεις ο χριστιανός;

Το πρώτο πρόβλημα που ανακύπτει με την ερώτηση αυτήν είναι σημασιολογικό. Για παράδειγμα, πολλοί προτιμούν να μιλούν για «φύση αμαρτίας», άλλοι μιλούν για «αμαρτωλή φύση» και άλλοι προτιμούν την αμφιλεγόμενη «σάρκα». Οποιες και αν είναι οι συγκεκριμένες φράσεις που χρησιμοποιούνται από τις αντιμαχόμενες ομάδες, αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι μια αδιάκοπη μάχη λαμβάνει χώρα στην ψυχή τού χριστιανού.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ο αληθής ορισμός της «φύσης». Το πώς ορίζεται αυτή η σημαντική λέξη καθορίζει πώς κάποιος θεωρεί την διάκριση μεταξύ του «παλιού ανθρώπου» και του «νέου ανθρώπου», ως και την σχετική εφαρμογή της στην ζωή τού χριστιανού. Ενας τρόπος θεώρησης τής «φύσης» είναι να την κατανοήσουμε ως «δυνατότητα» στην ψυχή τού πιστού. Ετσι, ο παλιός άνθρωπος ερμηνεύεται ως ο προηγούμενος τρόπος ζωής, αυτός ενός απίστου. Με την έννοια αυτή, ο χριστιανός έχει δύο αντιμαχόμενες δυνατότητες μέσα του — την παλιά δυνατότητα να αμαρτάνει και την καινούρια, να αντιστέκεται στην αμαρτία. Δεν υπάρχει τέτοια σύγκρουση στην ψυχή τού απίστου· δεν έχει την δυνατότητα τής ευσέβειας διότι έχει μόνον την φύση τής αμαρτίας. Δεν λέμε πως δεν μπορεί να κάνει «καλά έργα», αλλά το κίνητρό του γι’ αυτά τα έργα είναι πάντοτε μολυσμένο από την αμαρτωλότητά του. Πλέον αυτού, δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στην αμαρτία διότι δεν έχει την ικανότητα να μην αμαρτάνει.

Ο πιστός άνθρωπος, από την άλλη πλευρά, έχει την δυνατότητα να ζήσει ευσεβώς διότι το Πνεύμα τού Θεού ζει μέσα του. Εξακολουθεί να έχει την δυνατότητα να αμαρτάνει, αλλά έχει τώρα την δυνατότητα να αντιστέκεται στην αμαρτία, και το σπουδαιότερο, την επιθυμία να αντιστέκεται και να ζει ευσεβώς. Όταν ο Χριστός σταυρώθηκε, ο παλιός άνθρωπος σταυρώθηκε μαζί Του, και ως αποτέλεσμα ο χριστιανός δεν είναι πλέον δούλος τής αμαρτίας (Ρωμαίους 6:6). «Αφού ελευθερωθήκατε από την αμαρτία, γίνατε δούλοι στη δικαιοσύνη.» (Ρωμαίους 6:18).

Την ώρα τής μεταστροφής, ο χριστιανός λαμβάνει καινούρια φύση. Συμβαίνει ακαριαία. Ο αγιασμός, από την άλλη πλευρά, είναι η διαδικασία με την οποία ο Θεός αναπτύσσει την καινούρια μας φύση, καθιστώντας μας ικανούς ν’ αυξανόμαστε στην αγιότητα προϊόντος τού χρόνου. Πρόκειται για συνεχιζόμενη διαδικασία με πολλές νίκες και ήττες καθώς η καινούρια φύση μάχεται με το «σκήνωμα» μέσα στο οποίο κατοικεί — τον παλιό άνθρωπο, την παλιά φύση, την σάρκα.

Ο Παύλος εξηγεί στην Ρωμαίους 7 την μάχη που μαίνεται συνεχώς, ακόμη και μέσα στην ψυχή τών πλέον πνευματικών και ώριμων ανθρώπων. Θρηνεί γιατί κάνει πράγματα που δεν θέλει να κάνει, και κάνει, πραγματικά, το κακό που απεχθάνεται. Εξηγεί πως αυτό είναι το αποτέλεσμα «της αμαρτίας που ζει μέσα μου» (Ρωμαίους 7:20). Ευχαριστιέται στον Νόμο τού Θεού ο «εσωτερικός του άνθρωπος» αλλά βλέπει έναν άλλο νόμο που «αντιμάχεται στον νόμο τού νου μου και με αιχμαλωτίζει στον νόμο τής αμαρτίας, που είναι μέσα στα μέλη μου» (εδάφιο 23). Εχουμε εδώ το κλασικό παράδειγμα δύο οντοτήτων, οιαδήποτε σημασία και αν έχουν οι όροι. Το σημείο είναι ότι η μάχη είναι πραγματική και οι χριστιανοί θα την διεξάγουν καθ’ όλη τους την ζωή.

Αυτός είναι ο λόγος που οι πιστοί καλούνται να θανατώνουν τα έργα τού σώματος (Ρωμαίους 8:13), να θανατώνουν οτιδήποτε κάνει τον χριστιανό να αμαρτάνει (Κολοσσαείς 3:5), και να απορρίψει άλλες αμαρτίες όπως ο θυμός, η οργή, η κακία κ.λπ. (Κολοσσαείς 3:8). Όλα αυτά δείχνουν πως ο χριστιανός έχει δύο φύσεις —την παλιά και την καινούρια— αλλά η καινούρια χρειάζεται συνεχή ανακαίνιση (Κολοσσαείς 3:10). Η ανακαίνιση αυτή είναι, φυσικά, μια δια βίου διαδικασία για τον χριστιανό. Αν και η μάχη ενάντια στην αμαρτία είναι συνεχής, δεν υποκείμεθα στην εξουσία τής αμαρτίας (Ρωμαίους 6:6). Ο πιστός είναι αληθώς μια «καινούρια δημιουργία» εν Χριστώ (Β΄ Κορινθίους 5:17), και είναι ο Χριστός που θα μας «ελευθερώσει (τελείως) απ’ αυτό το σώμα τού θανάτου· ευχαριστούμε τον Θεό διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας» (Ρωμαίους 7:24-25).

English

---

Επιστροφή στην Ελληνική αρχική σελίδα

Εχει δύο φύσεις ο χριστιανός;