Ερώτηση
Σε ποιόν πρέπει να προσευχόμαστε, στον Πατέρα, στον Υιό ή στο Άγιο Πνεύμα;
Απάντηση
Κάθε προσευχή πρέπει να απευθύνεται στον τριαδικό Θεό – Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα. Η Βίβλος διδάσκει πως μπορούμε να προσευχόμαστε σε κάθε πρόσωπό Του ξεχωριστά, γιατί τα τρία είναι ένα. Στον Πατέρα προσευχόμαστε με τον Ψαλμό 5 (στ. 2): «Πρόσεξε στη φωνή τής κραυγής μου, Βασιλιά μου, και Θεέ μου• επειδή, σε σένα θα προσευχηθώ». Στον Ιησού προσευχόμαστε όπως και στον Κύριο γιατί οι δυο τους είναι ίσοι. Η προσευχή προς ένα από τα πρόσωπα της Τριάδας είναι προσευχή και προς τα τρία. Ο άγιος Στέφανος όταν μαρτυρούσε προσευχήθηκε: «Κύριε Ιησού, δέξου το πνεύμα μου» (Πράξεις 7:59). Επίσης πρέπει να προσευχόμαστε στο όνομα του Χριστού. Ο Παύλος καλεί τους πιστούς της Εφέσου πάντα να ευχαριστούν «τον Θεό και Πατέρα στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού» (προς Εφεσίους 5:20). Ο Χριστός βεβαίωσε τους μαθητές Του πως ότι κι αν ζητήσουν στο όνομά Του – που σημαίνει στο θέλημά Του – θα τους δοθεί (κατά Ιωάννη 15:16, 16:23). Με τον ίδιο τρόπο λαμβάνουμε οδηγία να προσευχόμαστε εν Άγιο Πνεύμα και εν Δύναμή Του γιατί το Πνεύμα μας βοηθάει να προσευχόμαστε ακόμα και όταν δεν ξέρουμε τί και πώς να το ζητήσουμε (προς Ρωμαίους 8:26, προς Ιούδα 20). Ίσως ο καλύτερος τρόπος να καταλάβουμε το ρόλο της Τριάδας στην προσευχή είναι να προσευχόμαστε στον Πατέρα, μέσω (ή στο όνομα Του) Υιού, με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Και τα τρία πρόσωπα είναι ενεργά στην προσευχή του πιστού.
Με τον ίδιο τρόπο είναι σημαντικό και σε ποιόν δεν πρέπει να προσευχόμαστε. Κάποιες μη χριστιανικές θρησκείες ενθαρρύνουν τους πιστούς τους να προσεύχονται σε κάποιο Πάνθεον, σε νεκρούς προγόνους, και σε πνεύματα. Οι ρωμαιοκαθολικοί μαθαίνουν να προσεύχονται στην Μαρία και σε διάφορους αγίους. Αυτές οι προσευχές δεν ανταποκρίνονται στις Γραφές και θίγουν τον Ουράνιο Πατέρα. Για να καταλάβουμε γιατί αυτό είναι έτσι, πρέπει να δούμε την ουσία της προσευχής. Η προσευχή αποτελείται από κάμποσα στοιχεία. Το δόξασμα και η ευγνωμοσύνη, μας δείχνουν πως πρόκειται για προσκύνημα. Όταν δοξάζουμε το Θεό υποκλινόμαστε στα γνωρίσματά Του και στη Δράση Του στη ζωή μας. Όταν Του αφιερώνουμε προσευχή ευγνωμοσύνης υποκλινόμαστε μπροστά στην καλοσύνη Του, στη χάρη Του και στη φροντίδα Του. Το προσκύνημα δοξάζει το Θεό, το μοναδικό Θεό, που αξίζει να δοξάζεται. Το πρόβλημα με την προσευχή προς κάποιον άλλον είναι πως ο Θεός δεν μοιράζεται τη Δόξα Του. Ουσιαστικά η προσευχή σε κάποιον άλλον ή σε κάτι άλλο και όχι στο Θεό είναι ειδωλολατρία. «Εγώ είμαι ο Κύριος• αυτό είναι το όνομά μου• και δεν θα δώσω τη δόξα μου σε άλλον ούτε την αίνεσή μου στα γλυπτά» (Ησαΐας 42:8).
Άλλα στοιχεία της προσευχής, σαν την μετάνοια, την εξομολόγηση και την παράκληση, είναι επίσης είδος προσκυνήματος. Εμείς μετανοούμε επειδή ξέρουμε πως ο Θεός συγχωρεί και αγαπάει και έχει προνοήσει μέσο για την συγχώρεση, με την θυσία του Υιού Του στο σταυρό. Εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας επειδή ξέρουμε πως «αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία» (1 Ιωάννη 1:9) και Του υποκλινόμαστε γι’ αυτό. Ερχόμαστε σε Κείνον με τις εκκλήσεις και τα αιτήματά μας επειδή ξέρουμε πως Εκείνος μας αγαπά και μας ακούει και υποκλινόμαστε μπροστά Του για το έλεος και την καλοσύνη Του, που μας δείχνει θέλοντας να μας απαντήσει. Όταν σκεφτούμε για όλα αυτά, είναι εύκολο να δούμε πως η προσευχή σε οποιονδήποτε άλλον και όχι στον τριαδικό Θεό είναι αδιανόητη επειδή η προσευχή είναι μορφή προσκυνήματος ενώ εμείς πρέπει να υποκλινόμαστε μόνο μπροστά στο Θεό. Είναι σημαντικό να προσευχόμαστε σε Κείνον και μόνο σε Κείνον χωρίς να έχει σημασία σε ποιό από τα τρία πρόσωπά Του απευθύνουμε τις προσευχές μας.
English
Σε ποιόν πρέπει να προσευχόμαστε, στον Πατέρα, στον Υιό ή στο Άγιο Πνεύμα;
