Antwoord:
Bijbelse afscheiding is de erkenning dat God gelovigen uit deze wereld heeft geroepen, tot een persoonlijke en gezamenlijke reinheid te midden van zondige culturen. Bijbelse afscheiding wordt gewoonlijk op twee vlakken beschouwd: persoonlijk en kerkelijk.
Persoonlijke afscheiding heeft te maken met de toewijding van een individu aan een vrome standaard en vroom gedrag. Daniël is hiervan een voorbeeld toen hij besloot “zich van de spijzen en de wijn van de tafel van de koning te onthouden” (Daniël 1:8). Dit was een Bijbelse afscheiding omdat zijn standaard gebaseerd was op Gods openbaring in de Mozaďsche wet.
Een modern voorbeeld van persoonlijke afscheiding kan de beslissing zijn om uitnodigen af te slaan voor feesten waar alcohol wordt geschonken. Een dergelijke beslissing kan genomen worden om de verleiding tot drinken uit de weg te gaan (Romeinen 13:14), om “elke vorm van kwaad” te vermijden (1 Tessalonicenzen 5:22) of gewoon om een leven te leiden tot consequent overeenkomt met een persoonlijke overtuiging (Romeinen 14:5).
De Bijbel onderwijst duidelijk dat het kind van God zich moet afscheiden van de wereld. “Loop niet in een en hetzelfde span met ongelovigen. Wat is de verwantschap tussen gerechtigheid en wetteloosheid? Wat heeft licht met duisternis te maken? Waarin lijken Christus en Beliar op elkaar? Wat hebben een gelovige en een ongelovige gemeen? Wat heeft de tempel van God met afgoden te maken? Wijzelf zijn de tempel van de levende God, zoals God heeft gezegd: ‘Ik zal bij hen wonen en in hun midden verkeren, ik zal hun God zijn en zij mijn volk. Daarom zegt de Heer: Ga weg bij de ongelovigen, zonder je van hen af en raak niets aan dat onrein is. Dan zal ik jullie aannemen” (2 Korintiërs 6:14-17; zie ook 1 Petrus 1:14-16).
Kerkelijke afscheiding heeft betrekking op beslissingen van een gemeente over banden met andere organisaties, gebaseerd op hun theologie of praktijken. Een dergelijke afscheiding wordt al geďmpliceerd door het woord “kerk”: het Griekse woord ekklesia betekent “een eruit geroepen gemeente”. In Jezus' brief aan de gemeente te Pergamum waarschuwde Hij tegen het tolereren van mensen die valse doctrines onderwijzen (Openbaring 2:14-15). De gemeente moest zich afscheiden en de banden met ketterij verbreken. Een modern voorbeeld van kerkelijke afscheiding kan het standpunt van een kerkgenootschap zijn om zich niet te associëren met oecumenische groeperingen die de kerk met afvalligen zou verenigen.
Bijbelse afscheiding vereist niet dat Christenen geen contacten met ongelovigen onderhouden. Net als Jezus moeten wij vrienden van de zondaars zijn zonder deel te namen aan de zonden (Lucas 7:34). Paulus geeft ons een gebalanceerde kijk op dit principe van afscheiding: “Ik heb u in mijn vorige brief gezegd dat u niet moet omgaan met ontuchtplegers, maar dat betekent niet dat u alle ontuchtplegers die er in de wereld zijn, of alle geldwolven, uitbuiters en afgodendienaars moet mijden. Dan zou u de wereld moeten verlaten” (1 Korintiërs 5:9-10). Met andere woorden: wij zijn in de wereld, maar niet van de wereld.
Wij moeten een licht voor de wereld te zijn zonder toe te staan dat de wereld ons licht verzwakt. “Jullie zijn het licht in de wereld. Een stad die boven op een berg ligt, kan niet verborgen blijven. Men steekt ook geen lamp aan om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten, nee, men zet hem op een standaard, zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is. Zo moet jullie licht schijnen voor de mensen, opdat ze jullie goede daden zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel.” (Matteüs 5:14-16).
