Antwoord:
Duivelsaanbidding of satanisme is niet makkelijk te omschrijven. Er zijn diverse “afdelingen” binnen het satanisme. In tegenstelling tot Christenen zijn duivelsaanbidders het zelf onderling niet eens over hun eigen basisbeginselen. Christenen mogen een meningsverschil of verschillende overtuigingen hebben over de uitleg van sommige Bijbelverzen, maar ze geloven hetzelfde basisprincipe dat Jezus Gods Zoon is en dat Hij de prijs betaalde voor onze zonden door te sterven op het kruis en op te staan uit de dood. Duivelsaanbidders zijn het onderling oneens of Satan eigenlijk wel bestaat en of ze hem aanbidden of zichzelf. Het komt er op neer dat ze een verwarde groep zijn, door leugens met elkaar verbonden. Misschien verwijst Johannes 8:44 naar duivelsaanbidders: “Uw vader is de duivel, en u doet maar al te graag wat uw vader wil. Hij is vanaf het begin een moordenaar geweest. Hij hoort niet bij de waarheid, omdat er geen waarheid in hem is. Wanneer hij liegt, spreekt hij zoals hij is: een aartsleugenaar, de vader van de leugen”.
Vanwege deze leugens is er een veelvoud aan ideologieën binnen het satanisme. Sommige praktijken van de duivelsaanbidders zijn steeds hetzelfde, en de eenheid onder de duivelsaanbidders zit hem meer in hun rituelen dan in een onderliggend geloofssysteem. Duivelsaanbidders doen bepaalde dingen; ze hoeven niet bepaalde dingen te geloven.
De meeste satanisten, duivelsaanbidders, aanhangers van duivelarij of Luciferianisme, en leden van de kerk van Satan beweren dat hun wortels liggen in het satanisme van LaVey, genoemd naar Anton LaVey, de auteur van het boek “Satansbijbel” en oprichter van de eerste kerk van Satan. LaVey startte die kerk naar verluid in 1966. Als zelfbenoemde autoriteit op het gebied van alles wat slecht is, begon hij wekelijkse lezingen te geven tegen 2 doller entreegeld per persoon. Zo ontstond de kerk van Satan.
De gemene deler in alle takken van duivelsaanbidding is de verheerlijking van het eigen ik. Alle varianten van satanisme/duivelsaanbidding beweren dat het leven bestaat om te consumeren en dat egoïsme een deugd is. Sommige duivelsaanbidders beweren dat het enige bestaan dat zij ooit zullen meemaken hier op aarde is. Daarom leven duivelsaanbidders voor het hier en nu, en hun credo komt neer op gulzigheid en uitspattingen.
Satanisme belooft trouw aan Satan, hoewel sommigen in de kerk van Satan niet eens geloven dat God of de duivel bestaan. De meesten in de kerk van Satan geloven ook dat er geen verlossing bestaat voor hen of voor wie dan ook. Elke persoon is volledig verantwoordelijk voor zijn eigen levensloop. Toch bidden ze tot Satan tijdens rituelen, en vragen hem om zijn invloed merkbaar uit te oefenen op hun levens. Dit soort denken laat zien welke rol leugens en bedrog spelen in hun filosofie. Of duivelsaanbidders in hem geloven maakt voor Satan niet uit. Het eindresultaat is hetzelfde: hun zielen worden door hem gevangen gehouden, en zij zullen de eeuwigheid in de hel doorbrengen, tenzij Gods genade die gevangenschap doorbreekt.
Kort samengevat: of duivelsaanbidders nu wel of niet de Satan aanbidden, ze doen wel bewust moeite om NIET de enige ware God te aanbidden. Romeinen 1 geeft een duidelijke inkijk in de harten en motieven van een duivelsaanbidder. God heeft hen “overgeleverd aan hun eigen onbetrouwbaarheid en ze doen wat verwerpelijk is. Ze zijn door en door onrechtvaardig” (verzen 28-29). Mensen die door Satan misleid zijn om zo te leven, vinden het moeilijk om Gods geschenk van genade en vrijheid te begrijpen. In plaats daarvan leven ze voor zichzelf, op zichzelf.
In verzen 17-19 van 2 Petrus 2 vinden we een waarschuwing voor een ieder die de Satan of enige andere afgod wil volgen in plaats van God: “Droogstaande bronnen zijn het, mistflarden die door een wervelwind voortgejaagd worden. De diepste duisternis wacht hun, want met loos gebral en schaamteloze uitspattingen verleiden ze hen die zich nog maar net hebben losgemaakt van degenen die dwalen. Ze beloven vrijheid, maar zijn zelf slaven van het verderf” (verzen 17-19).
