Vraag: "Zijn de geschriften van de apostel Paulus geïnspireerd (zie 1 Korintiërs 7:12)?"
Antwoord:
Het merendeel van het conservatieve evangelische Christendom gelooft in wat de “verbale plenaire inspiratie” van de Schrift genoemd wordt, hetgeen betekent dat elk afzonderlijk woord van de Bijbel door God geïnspireerd is (2 Timoteüs 3:16). Als Bijbelcritici kunnen beweren dat 1 Korintiërs 7:12 niet geïnspireerd is, maar de eigen mening van Paulus is, van welke andere verzen zouden zij dan kunnen beweren dat het de mening van een menselijke auteur is, en niet het gebod van de Goddelijke Auteur? Dit onderwerp raakt de kern van het Bijbelse gezag.
Paulus schreef deze brief aan een groep Christenen die in Korinte verbleef, een zeer verdorven stad. Die verdorvenheid werd deels veroorzaakt door de aanwezigheid van de tempel van Aphrodite, die meer dan 1000 tempelprostituees huisvestte. Tegen die achtergrond trof Paulus de kerk in Korinte aan. Feitelijk waren veel van de gelovigen afkomstig uit de immorele Korintische cultuur. De kerk van Korinte bestond uit voormalige ontuchtplegers, afgodendienaars, overspeligen, knapenschenders, dieven en dronkaards (1 Korintiërs 6:9-11).
Wanneer Paulus bij hoofdstuk 7 van zijn brief aangekomen is, beantwoordt hij een vraag van de kerk over seksuele betrekkingen tussen mannen en vrouwen. Gezien het sociale klimaat in Korinte dachten de Korintiërs dat het goed zou zijn als iedereen celibatair zou blijven. Paulus is het er mee eens dat het celibaat een goede zaak is en zegt zelfs dat hij zou wensen dat méér mensen celibatair zouden blijven, zoals hij zelf ook deed. Maar Paulus kleineert het huwelijk niet. Hij benadrukt alleen de overduidelijke voordelen die een alleenstaande heeft bij zijn of haar bediening. Paulus zegt echter dat ongehuwd zijn een geschenk van God is, en dat niet allen die gave hebben (vers 7). Aan wie getrouwd is, zegt Paulus dat men getrouwd moet blijven, en in vers 10 zegt hij: “ik – niet de Heer”. Dit betekent dat Paulus een direct gebod van Jezus overbrengt aan de Korintiërs. Dit gebod is afkomstig van de leer van Jezus in de Evangeliën, met name Matteüs 5:32.
Tot slot bespreekt Paulus in vers 12 “gemengde huwelijken”– huwelijken tussen Christenen en niet-Christenen. Gezien de heersende omstandigheden zouden Christenen wellicht in de verleiding kunnen komen om van hun ongelovige partners te scheiden, met de gedachte dat ze zichzelf als zodanig zouden reinigen. Paulus draagt de gelovige partner op om bij de ongelovige partner te blijven, met de opmerking dat dit gebod van hem afkomstig is, niet van Jezus. Maar Paulus geeft hier niet zijn eigen mening. Wat hij zegt is dat Jezus dit onderwerp nooit zelf rechtstreeks besproken heeft tijdens Zijn aardse bediening. De Evangeliën bevatten geen rechtstreekse leer van Jezus over een situatie waarin een gelovige partner getrouwd is met iemand die niet gelooft. Jezus gaf slechts één geldige reden om te scheiden (Matteüs 5:32), en dat was niet “getrouwd zijn met een ongelovige”.
Dus het beste antwoord is dat Paulus een nieuwe openbaring verschafte over zaken waar Jezus niet uitdrukkelijk over gesproken heeft. Daarom zegt Paulus: “ik – de Heer”. Met andere woorden: “ik, niet Jezus, geef jou dit gebod, hoewel het gebaseerd is op de principes die Jezus onderrichtte”. Hoe uitgebreid de bediening van Jezus ook was, Hij heeft niet al het denkbare ten aanzien van het Christelijke leven uitgelicht. Daarom zond Hij de apostelen uit om Zijn bediening voort te zetten na Zijn hemelvaart, en daarom hebben we een door God geïnspireerde Bijbel, “zodat een dienaar van God voor zijn taak berekend is en voor elk goed doel volledig is toegerust” (2 Timoteüs 3:17). Paulus was verantwoordelijk voor veel nieuwe openbaring, hoewel die onthullingen uiteindelijk afkomstig waren van de Heilige Geest. In vele van zijn zendbrieven onthult Paulus “mysteries.” Het woord “mysterie” is een technische term die doelt op een vooraf onbekende waarheid die nu onthuld wordt, zoals dat de kerk bestaat uit Joden en heidenen (Romeinen 11:25) of het moment waarop de bazuin het einde inluidt, de zogenaamde opname (1 Korintiërs 15:51-52). Paulus verschaft ons alleen maar aanvullende openbaring over het huwelijk waar Jezus niet over uitgeweid heeft.
