Vraag: "Is gezamenlijk gebed belangrijk? Is een gezamenlijk gebed krachtiger dan een individueel gebed?"
Antwoord:
Gezamenlijk gebed is naast aanbidding, degelijke doctrine, communie en gemeenschap een belangrijk onderdeel van het kerkleven. De vroege kerk kwam regelmatig bij elkaar om over de doctrine van de apostelen te leren, om samen brood te breken en om samen te bidden (Handelingen 2:42). Meteen na de opstanding van Jezus begonnen zij hiermee (Handelingen 1:14) en dit wordt tot op de dag van vandaag nog steeds gedaan. Wanneer we samen met andere gelovigen bidden, dan kunnen de resultaten daarvan zeer positief zijn. Gezamenlijk bidden verenigt ons, maar het helpt ons ook om geestelijk te groeien terwijl we ons gemeenschappelijk geloof met elkaar delen. Dezelfde Heilige Geest die in elke gelovige huist vult onze harten met vreugde wanneer we aanprijzingen van onze Heer en Redder aanhoren. Dit verbindt ons met een unieke gemeenschappelijke band die nergens anders in het leven kan worden gevonden.
Het kan voor eenzame mensen, of mensen die door moeilijke tijden gaan, een enorme aanmoediging zijn wanneer zij horen hoe anderen hen in gebed voor de troon van genade verheffen. In onszelf wordt ook liefde en zorg voor anderen opgebouwd wanneer we voor hen bidden. Het gezamenlijk gebed leert bovendien jongere gelovigen hoe ze kunnen bidden en het leidt hen tot een intieme gemeenschap met het Lichaam van Christus. Maar een gezamenlijk gebed zal alleen een weerspiegeling zijn van de harten van de individuen die hieraan deelnemen. We horen God in nederigheid (Jakobus 4:10), in waarheid (Psalm 145:18) en gehoorzaamheid (1 Johannes 3:21-22) te benaderen, met dankbaarheid (Filippenzen 4:6) en vertrouwen (Hebreeën 4:16). Helaas kan een gezamenlijk gebed ook een platform worden voor mensen die zich meer op hun toehoorders richten dan op God. In Matteüs 6:5-8 waarschuwde Jezus voor dergelijk gedrag. In deze verzen spoort Hij ons aan om niet pronkzuchtig, langdradig of hypocriet in onze gebeden te zijn, maar om in het geheim in onze kamers te bidden om een dergelijke verleiding te weerstaan.
De Schrift suggereert nergens dat gezamenlijke gebeden “krachtiger” zouden zijn dan individuele gebeden wat betreft Gods handelen. Veel te veel Christenen denken dat bidden hetzelfde is als “dingen van God krijgen”. Een gezamenlijk gebed wordt dan voornamelijk een gelegenheid om een lijst op te zeggen van dingen die we zelf willen. Maar Bijbelse gebeden hebben vele facetten en omvatten het volledige verlangen om een bewuste en intieme gemeenschap met onze perfecte en rechtschapen God aan te gaan. Het feit dat een dergelijke God Zijn schepsels een luisterend oor zou willen geven zorgt ervoor dat aanbidding en lof voor Hem overvloedig voortvloeien (Psalm 27:4; 63:1-8), dat berouw en bekentenissen uit onze harten worden voortgebracht (Psalm 51; Lucas 18:9-14) dat een overvloed aan dankbaarheid wordt geschapen (Filippenzen 4:6; Kolossenzen 1:12). Het leidt eveneens tot oprechte smeekbeden en gebeden voor het goed van anderen (2 Tessalonicenzen 1:11; 2:16).
Verzoeken voor de bidder zelf kunnen in de gebeden van Paulus of Jezus niet worden aangetroffen, behalve waar zij hun verlangens uitdrukken, maar dit gebeurt altijd in overgave aan Gods wil (Matteüs 26:39; 2 Korintiërs 12:7-9). Bidden is dus een samenwerking met God om Zijn plan tot stand te brengen en geen poging om Zijn wil naar die van ons te doen buigen. Wanneer we onze eigen verlangens opgeven, in onderdanigheid aan die Ene die onze omstandigheden beter kent dan wij ooit zouden kunnen, en die “weet wat we nodig hebben, nog vóór we het hem vragen” (Matteüs 6:8), dan bereiken onze gebeden hun hoogste niveau. Gebeden die aan Hem in overgave aan Zijn Goddelijke wil worden aangeboden worden daarom altijd op een positieve manier verhoort, ongeacht of ze door één mens of door duizenden worden uitgevoerd. Hierin steekt de werkelijk kracht van het bidden.
Het idee dat gezamenlijke gebeden de hand van God eerder in beweging zouden zetten stamt voornamelijk uit een verkeerde interpretatie van Matteüs 18:19-20: “Ik verzeker het jullie nogmaals: als twee van jullie hier op aarde eensgezind om iets vragen, wat het ook is, dan zal mijn Vader in de hemel het voor hen laten gebeuren. Want waar twee of drie mensen in mijn naam samen zijn, ben ik in hun midden.” Deze verzen komen uit een ruimere passage die de procedures bespreekt voor de tuchtiging van een zondigend kerklid. De interpretatie van deze passage als een belofte aan gelovigen dat ze God samen kunnen vragen wat ze ook maar willen, ongeacht hoe zondig of dwaas dit ook is, past niet in de context van deze kerkelijke disciplinaire handelingen. Het is ook strijdig met de rest van de Schriftteksten, in het bijzonder de soevereiniteit van God en de vele aansporingen aan gelovigen om hun wil op een gehoorzame manier aan Zijn wil te onderwerpen, en niet andersom.
Bovendien is het onzin om te geloven dat de een of andere magische “turboknop” zou worden ingedrukt om onze gebeden meer kracht bij te zetten wanneer “twee of drie mensen samen zijn” om te bidden. Natuurlijk is Jezus aanwezig wanneer twee of drie mensen in Zijn naam samen zijn, maar Hij is net zo zeer aanwezig wanneer een enkele gelovige in zijn eentje bidt, ook al is hij duizenden kilometers van andere gelovigen verwijderd. De verkeerde interpretatie van deze verzen toont aan waarom het zo belangrijk is om de passages in hun context en in het licht van alle Schriftteksten te lezen en te begrijpen.
