Vraag: "Wat gebeurt er met baby's en jonge kinderen die sterven? Waar kan ik de leeftijd van verantwoordelijkheid in de Bijbel vinden?"
Antwoord:
De Bijbel vertelt ons dat alle mensen, inclusief baby's en kinderen, schuldig zijn ten opzichte van God, vanwege de erfzonde en toegerekende zonden, ook al hebben baby's en kinderen nog geen persoonlijke zonden begaan. De erfzonde is wat via onze ouders aan ons is overgedragen. In Psalm 51:7 schreef David: “Ik was al schuldig toen ik werd geboren, al zondig toen mijn moeder mij ontving.” David herkende dat hij al vóór zijn geboorte een zondaar was. Het treurige feit dat baby's soms sterven toont aan dat ook baby's door Adams zonde worden getroffen, omdat de lichamelijke en de geestelijke dood het gevolg zijn van Adams oorspronkelijke zonde.
Elk mens, elke baby en elke volwassene, is schuldig ten voorstaan van God; elk mens heeft de heiligheid van God overtreden. De enige manier waarop God rechtvaardig kan zijn en tegelijkertijd een mens als rechtschapen kan beschouwen is als hij of zij in Christus gelooft en zo vergeving ontvangt. Christus is de enige manier, de enige weg. In Johannes 14:6 lezen we wat Jezus zei: “Ik ben de weg, de waarheid en het leven. Niemand kan bij de Vader komen dan door mij.” Petrus zegt dit in Handelingen 4:12 ook: “Door niemand anders kunnen wij worden gered, want zijn naam is de enige op aarde die de mens redding biedt.” En de redding van een mens is zijn of haar persoonlijke keuze.
Hoe zit het dan met baby's en jonge kinderen die nooit in staat zijn geweest om deze individuele keuze te maken? De “leeftijd van verantwoordelijkheid” is een concept dat zegt dat mensen die deze “leeftijd van verantwoordelijkheid” nog niet bereikt hebben, automatisch gered zijn. De “leeftijd van verantwoordelijkheid” is een geloof dat God alle mensen redt die sterven vóórdat zij in staat zijn geweest om een beslissing vóór of tegen Christus te nemen. Dertien is de meest genoemde leeftijd van verantwoordelijkheid, gebaseerd op de Joodse gewoonte dat een kind op de leeftijd van 13 jaar een volwassene wordt. Maar de Bijbel geeft ons geen directe ondersteuning voor het idee dat de leeftijd van verantwoordelijk altijd 13 is. Het varieert waarschijnlijk van kind tot kind. Een kind heeft de leeftijd van verantwoordelijkheid bereikt op het moment dat hij of zij in staat is om een beslissing te nemen over zijn of haar geloof (of ongeloof) in Christus.
Met het bovenstaande in het achterhoofd, kunnen we ook over het volgende nadenken: de dood van Christus wordt als toereikend voor de hele mensheid voorgesteld. 1 Johannes 2:2 zegt dat Jezus “verzoening brengt voor onze zonden, en niet alleen voor die van ons, maar voor de zonden van de hele wereld”. Dit vers zegt duidelijk dat de dood van Jezus toereikend was voor alle zonden, en niet alleen de zonden van de mensen die specifiek in Hem geloven. Het feit dat de dood van Christus toereikend was voor alle zonden laat de mogelijkheid open dat God die betaling door Christus toepast op mensen die nooit in staat zijn geweest om te geloven.
De ene passage die meer op dit onderwerp van toepassing lijkt dan enige andere passage is 2 Samuël 12:21-23. De context van deze verzen is het overspel van David met Batseba, die daardoor zwanger raakte. De profeet Natan werd door de Heer gezonden om David te informeren dat de Heer zijn zoon tot de dood zou roepen, omdat David gezondigd had. David reageerde hierop door te rouwen, te treuren en voor het kind te bidden. Maar toen het kind was overleden kwam er einde aan Davids rouwperiode. Davids dienaren waren hier erg verbaasd over. Ze zeiden tegen Koning David: “Hoe kunt u dat nu doen? Toen het kind nog leefde, vastte u en stortte u tranen, maar nu het gestorven is, staat u op en gaat u eten.” David antwoordde: “Toen het kind nog leefde, vastte ik en stortte ik tranen. Ik dacht: Wie weet is de HEER me genadig en blijft het kind in leven. Maar nu het dood is, wat zou ik nu nog vasten? Daarmee kan ik het toch niet terughalen. Ik ga naar hem toe; hij komt niet terug bij mij.” Davids reactie kan gezien worden als een argument voor het feit dat mensen die niet kunnen geloven veilig in de Heer zijn. David zei dat hij naar het kind zou gaan, maar dat hij het kind niet naar hem terug kon laten komen. Daarnaast, en dit is net zo belangrijk, lijkt David hierdoor getroost te zijn. Met andere woorden, David lijkt te zeggen dat hij zijn kind (in de hemel) weer zal zien, ook al kan hij hem niet naar dit leven terugbrengen.
Het enige probleem van het standpunt dat God de betaling van Jezus toepast op de zonden van mensen die niet kunnen geloven, is dat de Bijbel niet specifiek zegt dat Hij dit ook daadwerkelijk doet. De Bijbel laat dus nog andere mogelijkheden open. Daarom mag dit geen onderwerp zijn waar we onvermurwbaar of dogmatisch over moeten zijn. Maar we kunnen wel dogmatisch zijn over het feit dat God ALTIJD doet wat juist is.
Wetend hoe liefdevol en genadig God is, lijkt het in overeenstemming met zijn karakter om de dood van Christus toe te passen op mensen die niet kunnen geloven. Het is ons standpunt dat God de betaling van Christus voor de zonden ook toepast op jonge kinderen en mensen die mentaal gehandicapt zijn, omdat zij niet de mentale vermogens hadden om hun zondige toestand en hun behoefte aan de Redder te begrijpen. Wat we zeker weten is dat God liefdevol, heilig, barmhartig, rechtvaardig en genadig is. Wat Hij ook doet, het is ALTIJD juist en goed.
