Antwoord:
De vervangingsleer is in essentie de leer dat de kerk de plaats van Israël heeft ingenomen in Gods plan. Aanhangers van de vervangingsleer geloven dat de Joden niet langer Gods uitverkoren volk zijn, en dat God verder geen specifieke toekomstplannen heeft voor het volk van Israël. Alle verschillende visies op de relatie tussen de kerk en Israël kunnen worden ondergebracht in twee kampen: óf de kerk is een voortzetting van Israël (vervangingsleer/verbondstheologie), óf de kerk is compleet anders en verschillend van Israël (dispensationalisme/premillenialisme).
De vervangingsleer onderwijst dat de kerk de vervanging is van Israël en dat de vele beloften die in de Bijbel gemaakt zijn aan Israël vervuld zullen worden binnen de Christelijke kerk, niet in Israël. Dus, de profetieën van de Schrift die betrekking hebben op de zegeningen en het herstel van Israël in haar Beloofde Land worden “gespiritualiseerd” of “geällegoriseerd” tot beloften van Gods zegen voor de kerk. Er zijn grote problemen met deze visie, zoals het blijven bestaan van het Joodse volk door de eeuwen heen en vooral met het herstel van de moderne staat Israël. Als Israël veroordeeld zou zijn door God, en er geen toekomst meer voor de Joodse staat is, hoe verklaren we dan het bovennatuurlijke overleven van het Joodse volk ondanks de vele pogingen het te vernietigen? Hoe verklaren we waarom en hoe Israël opnieuw als een staat verscheen in de 20ste eeuw na 1900 jaar niet bestaan te hebben?
De visie dat Israël en de kerk verschillend zijn wordt duidelijk in het Nieuwe Testament geleerd. Bijbels gezien is de kerk heel verschillend en compleet anders dan Israël, en de twee zouden nooit met elkaar verward of door elkaar gebruikt moeten worden. We leren uit de Schrift dat de kerk een hele nieuwe creatie is die ontstond op de Pinksterdag (Handelingen 2) en zal blijven bestaan tot ze naar de hemel gevoerd wordt tijdens de opname (Efeziërs 1:9-11; 1 Tessalonicenzen 4:13-17). De kerk heeft niets te maken met de vervloekingen en zegeningen voor Israël. Israël is tijdelijk aan de kant gezet in Gods programma gedurende de afgelopen 2000 jaar van verstrooiing.
Na de opname (1 Tessalonicenzen 4:13-18), zal God Israël herstellen als het middelpunt van Zijn plan. De eerste gebeurtenis vanaf dan is de verdrukking (Openbaring hoofdstuk 6-19). Er zal geoordeeld worden over de wereld voor het afwijzen van Christus, terwijl Israël wordt voorbereid op de tweede komst van de Messias door de beproevingen van de grote verdrukking. Dan, als Christus terugkeert naar de aarde, aan het eind van de verdrukking, zal Israël klaar zijn om Hem te ontvangen. Het overblijfsel van Israël dat de verdrukking overleeft zal gered worden, en de Heer zal Zijn koninkrijk op de aarde vestigen met Jeruzalem als de hoofdstad. Met Christus als Koning, zal Israël de leidende natie zijn, en afgevaardigden van alle landen zullen naar Jeruzalem komen om de Koning te eren en te aanbidden—Jezus Christus. De kerk zal terugkeren met Christus en zal met Hem letterlijk 1000 jaar lang regeren (Openbaring 20:1-5).
Zowel het Oude als het Nieuwe Testament ondersteunen een premilleniale/dispensationelevisie op Gods plan voor Israël. Maar de beste ondersteuning voor het premillenialisme wordt gevonden in de duidelijke leer van Openbaring 20:1-7, waar zes maal staat dat het koninkrijk van Christus 1000 jaar zal duren. Na de verdrukking zal de Heer terugkeren en Zijn koninkrijk vestigen met de natie Israël, zal Christus over de hele aarde heersen, en zal Israël de leider van de landen zijn. De kerk zal met Hem letterlijk 1000 jaar lang regeren. De kerk heeft Israël niet in Gods plan vervangen. Hoewel God Zijn aandacht nu voornamelijk vestigt op de kerk in deze dispensatie van genade, is God Israël niet vergeten en zal Hij Israël op een dag weer herstellen in haar bedoelde rol als het land dat Hij uitverkoren heeft (Romeinen 11).
