Het boek Filemon
Datering: Het boek Filemon is ongeveer in het jaar 60 na Christus geschreven.
Doelstelling: De brief aan Filemon is het kortste geschrift van Paulus, en behandelt de slavernij. De brief veronderstelt dat Paulus in de gevangenis zat toen hij de brief schreef. Filemon was een slaveneigenaar die ook kerkdiensten hield in zijn huis. Gedurende de tijd dat Paulus in Efeze diende, was Filemon waarschijnlijk naar de stad gereisd, had Paulus’ prediking gehoord en was een Christen geworden. De slaaf Onesimus had zijn meester Filemon beroofd en was weggelopen, op weg naar Rome en naar Paulus. Onesimus was nog steeds eigendom van Filemon, en Paulus schreef om de weg te effenen voor de terugkeer naar zijn meester. Door naar Paulus' getuigenis te luisteren was Onesimus een Christen geworden (Filemon 10), en Paulus wilde dat Filemon Onesimus als broeder in Christus zou accepteren en niet slechts als een slaaf.
Belangrijke verzen: Filemon 6: "Moge uw gemeenschap in het geloof zich krachtig openbaren in de kennis van al het goede dat in u is met betrekking tot Christus Jezus"
Filemon 16: "niet meer als een slaaf, maar als meer dan een slaaf, namelijk een geliefde broeder. Was hij dat in het bijzonder voor mij, hoeveel te meer zal hij het voor u zijn, zowel in het vlees als in de Heere".
Filemon 18: "En als hij u in iets onrecht aangedaan heeft of u iets schuldig is, breng dat mij in rekening".
Korte samenvatting: Paulus had de slaveneigenaren gewaarschuwd dat ze een verantwoordelijkheid droegen voor hun slaven, en stelde slaven voor als verantwoordelijke morele mensen die God moesten vrezen. In Filemon veroordeelde Paulus slavernij niet, maar hij stelde Onisemus voor als een Christelijke broeder in plaats van als een slaaf. Wanneer een eigenaar naar een slaaf kan verwijzen als een broeder, dan heeft de slaaf een plaats gekregen waarbij zijn wettelijke titel “slaaf” betekenisloos geworden is. De vroege kerk heeft slavernij niet direct aangevallen, maar legde de fundering voor een nieuwe relatie tussen eigenaar en slaaf. Paulus probeerde zowel Filemon als Onesimus te verbinden in Christelijke liefde zodat emancipatie noodzakelijk werd. Alleen na blootstelling aan het licht van het evangelie kon de slavernij sterven.
Verbanden: Wellicht nergens in het Nieuwe Testament wordt de scheiding tussen wet en genade zo mooi weergegeven. Zowel de Romeinse wet als de Mozaïsche Wet van het Oude Testament gaven Filemon het recht om een weggelopen slaaf, die gezien werd als eigendom, te straffen. Maar het verbond van genade door de Here Jezus zorgt ervoor dat slaaf en meester in gemeenschap met elkaar kunnen leven, in liefde en op een gelijke basis in het Lichaam van Christus.
Praktische toepassing: Werkgevers, politieke leiders, bedrijfsleiders en ouders kunnen de leer van Paulus navolging geven door hun Christelijke werknemers, collega's en familieleden als ledematen van het Lichaam van Christus te behandelen. Christenen in de moderne maatschappij moeten helpers niet zien als opstapjes om hen te helpen hun dromen waar te maken, maar als Christelijke broeders en zusters die genadige behandeling moeten ontvangen. Ook moeten alle Christelijke leiders begrijpen dat God hen verantwoordelijk houdt voor de manier waarop ze de mensen behandelen die voor hen werken, of het nu Christenen zijn of niet. Ze zullen zich uiteindelijk voor God moeten verantwoorden voor hun daden (Kolossenzen 4:1).
English
Het boek Filemon
