2 Księga Królewska
2 Księga Królewska
Autor: 2 Księga Królewska nie podaje dokładnie jej autora. Zazwyczaj przyjmuje się, że autorem księgi jest prorok Jeremiasz, który był autorem zarówno 1 jak i 2 Księgi Królewskiej.
Data napisania: 2 Księga Królewska, podobnie jak i 1 Księga Królewska, została spisana najprawdopodobniej pomiędzy 560 a 540 r. przed Chr.
Cel napisania: 2 Księga Królewska jest kontynuacją 1 Księgi Królewskiej. Opowiada dalszą historię królów po rozłamie w królestwie (na Izrael i Judę). 2 Księga Królewska kończy się ostatecznie pokonaniem i deportacją ludu Izraela i Judy, odpowiednio do Asyrii i Babilonu.
Kluczowe wersety: 2 Księga Królewska 17.7-8-9: „A stało się tak, ponieważ synowie izraelscy grzeszyli przeciwko Panu, Bogu swemu, który ich wyprowadził z ziemi egipskiej, spod władzy faraona, króla egipskiego, a czcili obcych bogów. A postępowali według zwyczajów tych narodów, które Pan wypędził sprzed oblicza synów izraelskich, oraz tych, jakie wyprowadzili królowie izraelscy.”
2 Księga Królewska 22.1a-2: „Jozjasz miał osiem lat, gdy objął władzę królewską, a panował w Jeruzalemie trzydzieści jeden lat. Matka jego nazywała się Jedida, a była córką Adajasza z Boskat. Czynił on to, co prawe w oczach Pana, kroczył we wszystkim drogą Dawida, swojego praojca, nie odstępując od niej ani w prawo, ani w lewo.
2 Księga Królewska 24.2: „Lecz Pan wyprawił przeciwko niemu hufce Chaldejczyków, hufce Aramejczyków, hufce Moabitów, hufce Ammonitów, wyprawił je przeciwko Judzie, aby ją zniszczyć zgodnie ze słowem Pana, jakie wypowiedział przez usta sług swoich, proroków.”
2 Księga Królewska 8.19: „Lecz Pan nie chciał zniszczyć Judy przez wzgląd na Dawida, swojego sługę, zgodnie z tym, co mu obiecał, że da pochodnię jemu i jego synom po wszystkie czasy.”
Krótkie podsumowanie: 2 Księga Królewska przedstawia upadek podzielonego królestwa. Prorocy ostrzegają lud przed sądem Bożym który nieuchronnie przyjdzie, gdy nie odwrócą się oni od czynienia nieprawości. Królestwo Izraela wciąż jest w rękach słabych królów, i mimo iż kilku królów Judy jest dobrych, to jednak większość z nich odciągała lud od czczenia prawdziwego Boga. Tych kilku dobrych zarządców, włącznie z Elizeuszem i innymi prorokami, nie mogą powstrzymać rozpadu narodu. Północne Królestwo Izraela zostaje ostatecznie zniszczone przez Asyryjczyków, a po około 136 latach Południowe Królestwo Judy zostaje zniszczone przez Babilończyków.
Trzy główne tematy zostały poruszone w 2 Księdze Królewskiej. Po pierwsze, Pan będzie sądził swój lud gdy ten odwróci się od niego i będzie trwał w nieposłuszeństwie. Niewierność Izraela była odbiciem cudzołóstwa królów i sprawiła, że Bóg wybuchł sprawiedliwym gniewem względem zbuntowanego ludu. Po drugie, słowo prawdziwych proroków Bożych spełnia się. Ponieważ Pan dotrzymuje swojego słowa, toteż słowa jego proroków są zawsze prawdziwe. Po trzecie, Pan jest wierny. Pamięta o złożonej Dawidowi obietnicy (2 Księga Samuela 7.10-13), i pomimo nieposłuszeństwa i złych rządów ówczesnych królów, Pan nie doprowadził do upadku Dawida ani jego rodziny.
Zapowiedzi: Jezus wykorzystuje historię wdowy z Sarepty z 1 Księgi Królewskiej (17.8-24) oraz Naamana z 2 Księgi Królewskiej (5.1-19), aby odzwierciedlić prawdę związaną z Bożym współczuciem względem tych, których Żydzi potępiali jako niegodnych Bożej łaski- biednych, słabych, obciążonych, celników, Samarytan, pogan. Wskazując na przykład wdowy i trędowatego, Jezus pokazuje siebie jako wielkiego lekarza, który leczy i służy tym wszystkim, którzy są w potrzebie Bożej łaski zbawienia. Ta sama prawda była podstawą wielkiej tajemnicy ciała Chrystusa, jego Kościoła, który jest stworzony z różnych warstw społecznych, z kobiet i mężczyzn, z bogatych i biednych, Żydów i pogan (Efezjan 3.1-6).
Wiele cudów Elizeusza jest zapowiedzią cudów jakich dokona sam Jezusa. Elizeusz wzbudził syna Szunamitki (2 Księga Królewska 4.34-35), uleczył trędowatego Naamana (2 Księga Królewska 5.1-19) i rozmnożył chleb, aby nakarmić sto osób (2 Księga Królewska 4.42-44).
Zastosowanie praktyczne: Bóg nienawidzi grzechu i nie pozwoli On, aby nieskończenie trwał. Jeśli do niego należymy, powinniśmy spodziewać się jego dyscypliny gdy jesteśmy jemu nieposłuszni. Miłujący Ojciec wychowuje swoje dzieci dla ich dobra, udowadniając tym samym że należą do niego. Bóg może wykorzystać do tego także ludzi niewierzących, aby napomnieć swoje dzieci, a On ostrzega nas zanim wymierzy swój sąd. Jako chrześcijanie mamy jego Słowo, aby nas prowadziło i ostrzegało, gdy odchodzimy od Bożej drogi. Podobnie jak dawniej ostrzegali prorocy, tak Boże Słowo jest wiarygodne i pełne prawdy. Boża wierność względem jego ludu nigdy nie ustanie, nawet jeśli my upadamy.
Historia wdowy i trędowatego są dla nas, jako ciała Chrystusa, przykładami. Podobnie jak Elizeusz troszczył się o tych najbiedniejszych w społeczeństwie, tak my również, którzy należymy do Chrystusa, powinniśmy przyjmować potrzebujących do wspólnoty. Bóg nie ma „względu na osobę” (Dzieje Apostolskie 10.34), dlatego my też nie powinniśmy.
English
2 Księga Królewska
