2 Księga Mojżeszowa
2 Księga Mojżeszowa
Autor: Mojżesz jest autorem 2 Księgi Mojżeszowej (17.14; 24.4-7; 34.27).
Data napisania: 2 Księga Mojżeszowa została spisana pomiędzy 1440 a 1400 przed Chr.
Cel napisania: Słowo „exodus” oznacza wyjście. Zgodnie z Bożym przeznaczeniem, Izraelici wyszli z Egiptu wyznaczając tym samym zakończenie czasu przekleństwa jakie spadło na potomków Abrahama (1 Księga Mojżeszowa 15.13), i dając tym samym początek wypełnianiu się obietnicy przymierza wobec Abrahama, że jego potomkowie nie tylko zamieszkają w Ziemi Obiecanej, ale także rozmnożą się i staną się potężnym narodem (1 Księga Mojżeszowa 12.1-3, 7). Księga śledzi los prężnego rozwoju narodu z potomków Jakuba, po wyjściu z niewoli egipskiej do czasu założenia teokratycznego państwa w Ziemi Obiecanej.
Kluczowe wersety: 2 Księga Mojżeszowa 1.8, „Tymczasem rządy nad Egiptem objął nowy król, który nie znał Józefa.”
2 Księga Mojżeszowa 2.24-25, „I usłyszał Bóg ich narzekanie. I wspomniał Bóg na swoje przymierze z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. I wejrzał Bóg na Izraelitów: Bóg ujął się za nimi.”
2 Księga Mojżeszowa 12.27, „Jest to rzeźna ofiara paschalna dla Pana, który omijał domy synów Izraela w Egipcie, gdy Egipcjanom zadawał ciosy, a domy nasze ochronił. I lud pochylił głowy, i oddał pokłon.”
2 Księga Mojżeszowa 20.2-3, „Jam jest Pan, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał innych bogów obok mnie.”
Krótkie podsumowanie: 2 Księga Mojżeszowa rozpoczyna się tam, gdzie kończy się 1 Księga Mojżeszowa, w momencie gdy Bóg zapowiada uwolnienie swojego ludu- Żydów. Przedstawia losy ludu Bożego od momentu w którym dostają się do Egiptu na zaproszenie Józefa, który piastował w Egipcie wysokie stanowisko, aż do momentu gdy zostają uwolnieni spod niewoli egipskiej, gdy „rządy nad Egiptem objął nowy król, który nie znał Józefa” (2 Księga Mojżeszowa 1.8).
Rozdziały 1-14 opisują warunki w jakich znaleźli się Żydzi gdy podlegali niewoli egipskiej- będąc pod władzą faraona, powstanie Mojżesza jako lidera wyzwolenia, plagi jakie Bóg zesłał na Egipt, gdy jego przywódca nie zgodził się podporządkować woli Boga i wypuścić Boży lud. Boża suwerenność i moc objawia się w cudach zsyłanych w postaci plag- gdzie ostatnią plagą była śmierć pierworodnych, ustanawiając baranka paschalnego- wykupienie Izraela, rozstąpienie się wód Morza Czerwonego i zgładzenie wojsk egipskich.
Dalsza część 2 Księgi Mojżeszowej poświęcona jest opisowi wędrówki po pustyni oraz cudom jakich doświadczał lud Boży dzięki Bożej opatrzności. A jednak mimo tego, że Bóg zesłał im mannę z nieba, słoną wodę zamienił w słodką, sprawił że woda popłynęła ze skały, zapewnił zwycięstwo nad innymi ludami, nadał im swoje Prawo spisane na kamiennych tablicach własną ręką, ukazywał się im pod postacią obłoku w dzień i słupa ognia w nocy, oni wciąż narzekali i buntowali się jemu.
Ostatnia część księgi opisuje budowę Arki Przymierza oraz Świątyni, z różnorodnymi ofiarami, ołtarzami, wyposażeniem, świętami i formami uwielbienia.
Zapowiedzi: System ofiarniczy wymagał od Izraelitów składania wielu różnorodnych ofiar, które miały ostatecznie wskazywać na tą doskonałą ofiarę paschalną, Baranka Bożego- Jezusa Chrystusa. W nocy, gdy na Egipt miała spaść ostatnia plaga- śmierć pierworodnych spośród bydła i ludzi- Boży lud miał poświęcić niewinnego baranka, którego krwią mieli pomazać odrzwia swoich domów, aby ominął ich anioł śmierci. Niewinny baranek miał zapowiadać przyjście Jezusa, jako Baranka Bożego bez winy czy grzechu (1 Piotra 1.19), którego przelana krew zapewnia nam życie wieczne. Pośród różnych symbolicznych przedstawień Chrystusa w 2 Księdze Mojżeszowej jest historia wody tryskającej ze skały (2 Księga Mojżeszowa 17.6). Podobnie jak Mojżesz uderzył w skałę, aby trysnęła z niej woda do picia, tak Bóg uderzył w Skałę zbawienia, krzyżując Chrystusa za nasze grzechy, a z tej skały popłynęły źródła wody żywej (Ew. Jana 4.10). Zabezpieczenie ludu Bożego w mannę na pustyni jest doskonałym obrazem tego, że Chrystus jest chlebem żywota (Ew. Jana 6.48), ofiarowanym nam abyśmy mieli życie wieczne.
Praktyczne zastosowanie: Prawo Mojżeszowe zostało nadane po części dlatego, by uświadomić ludzkości że nie jest ona zdolna [o własnych siłach] w pełni je przestrzegać. Nie jesteśmy w stanie zadowolić Boga tym, jak wypełniamy prawo; stąd też Paweł nawołuje „abyśmy uwierzyli w Chrystusa Jezusa i dzięki temu zostali usprawiedliwieni z wiary w Chrystusa, a nie z uczynków zakonu, ponieważ z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwiony żaden człowiek” (Galacjan 2.16).
Boża opatrzność względem Izraelitów, okazana w tym że wyzwolił ich z niewolnictwa do życia na pustyni gdzie karmił ich manną i przepiórkami, w wyraźny sposób wskazuje że Bóg hojnie się troszczy o swój lud. Bóg obiecał zaspokoić wszystkie nasze potrzeby. „Wierny jest Bóg, który was powołał do społeczności Syna jego Jezusa Chrystusa, Pana naszego” (1 Koryntian 1.9).
Powinniśmy ufać Panu, gdyż On ma moc uwolnić nas od wszystkiego. Lecz Bóg nie pozwoli na to, aby grzech nie został osądzony. Z tego powodu powinniśmy wierzyć w jego karę i sprawiedliwość. Gdy Bóg odsuwa nas od złej sytuacji, nie powinniśmy do tego powracać. Jeśli Bóg czegoś od nas żąda, to oczekuje od nas konkretnych działań, ale równocześnie obdarza nas swoją łaską i miłosierdziem ponieważ wie, że o własnych siłach nie jesteśmy w stanie być mu w pełni posłuszni.
English
2 Księga Mojżeszowa
