Pytanie
Co mówi Biblia na temat smutku?
Odpowiedź
Biblia podaje wiele przykładów smutku jako rezultat upadku oraz to jak możemy wywyższać Boga poprzez nasz smutek. Smutek jest albo bezpośrednio albo pośrednio efektem grzechu i - skoro żyjemy w upadłym świecie - grzech jest normalną częścią życia (Psalm 90.10). Psalmy pełne są wylewania smutku serca Dawida przed Bogiem. Podobnie jak Dawid, często czujemy, że Bóg nas porzucił w chwilach smutku spowodowanego przez tych, którzy odrzucają nas lub się nam sprzeciwiają. "Dopókiż mieć będę zmartwienie w duszy, A strapienie w sercu - codziennie? Dopókiż nieprzyjaciel mój będzie wynosił się nade mnie?" (Psalm 13.3). Ale Bóg jest zawsze wierny i, jak Dawid podsumowuje, nasze zaufanie do Boga nigdy nie jest bezpodstawne. "Ja bowiem ufam łasce twojej! Niech się raduje serce moje zbawieniem twoim! Będę śpiewał Panu, bo okazał mi dobroć" (Psalm 13.6).
W Psalmie 16 Dawid raduje się swoim losem jako naśladowca jedynego, prawdziwego Boga, co dotyczy dziedzictwa (werset 6),wdzięczności, radości i bezpieczeństwa (werset 9), podczas gdy ci, którzy odrzucają Boga i podążają za innymi bogami doświadczą wzrostu smutku (werset 4). Ale Dawid również znosił coraz większy smutek, kiedy znalazł się poza Bożymi błogosławieństwami z powodu grzechu. "Bo życie moje upływa w boleści, A lata moje w westchnieniach, Siła moja słabnie z powodu winy mojej, A kości moje usychają" (Psalm 31.11). Ale już w następnym psalmie, Dawid raduje się z łaski Boga, który przebacza tym, którzy przychodzą do niego skruszeni. Smutek Dawida zmienia się w pomnożenie błogosławieństwo: "Błogosławiony ten, któremu odpuszczono występek. Którego grzech został zakryty! Błogosławiony człowiek, któremu Pan nie poczytuje winy. A w duchu jego nie ma obłudy!" (Psalm 32.1-2). W Psalmie 32.10, Dawid podsumowuje kwestię smutku i żalu z powodu grzechu: "Bezbożny ma mnóstwo cierpień. Kto zaś ufa Panu, tego łaska otacza."
Przypowieść o Synu Marnotrawnym z Ew. Łukasza 15.11-24 również pokazuje nam jak mamy postępować ze smutkiem wynikającym z grzechu. Charakterystyczne cechy pokuty to przekonanie o grzechu, wyznanie grzechu Bogu i innym dotkniętym przez grzech, pragnienie i próba zadośćuczynienia, odwrócenie się od grzesznych dróg i dążenie do pobożności. Nasz grzech powinien prowadzić do bogobojnego żalu, który szybko zmieni się w skruchę (2 Koryntian 7.10).
Oczywiście nie każdy smutek spowodowany jest popełnieniem grzechu. Czasami jest to kwestia życia w świecie skażonym grzechem pośród upadłych stworzeń. Job był tym, który doświadczył wielkiego smutku i żalu, nie z własnej winy. Jego majątek i dziesięcioro dzieci zostały mu odebrane w tym samym czasie, pozostawiając go siedzącego na stosie popiołu, z ciałem pełnym pęcherzy i wrzodów (Ks. Joba 1-3). Na domiar złego, jego trzech "przyjaciół" przyszło go pocieszyć, oskarżając go o popełnienie grzechu wobec Boga. Z jakiego innego powodu, rozumowali, człowiek znalazłby się w takich okolicznościach? Ale tak jak Bóg objawił to Jobowi i jego przyjaciołom, czasami Bóg powoduje lub dopuszcza okoliczności, które wywołują żal i smutek w naszym życiu dla jego świętych celów. A czasem również, Bóg nawet nie wyjaśnia nam swoich powodów (Ks. Joba 38-42).
Psalmista mówi nam, "Droga Boża jest doskonała, Słowo Pańskie jest wypróbowane. Jest tarczą wszystkim, którzy w nim ufają" (Psalm 18.31). Jeśli Boże drogi są "doskonałe", to możemy ufać, że cokolwiek czyni - i cokolwiek dopuszcza - jest również doskonałe. To może wydawać się nam niemożliwe, ale nasz rozum nie jest rozumem Boga. Prawdą jest, że nie możemy oczekiwać, że w pełni zrozumiemy jego myśli, jak nam przypomina, "Bo myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze, to nie drogi moje - mówi Pan, lecz jak niebiosa są wyższe niż ziemia, tak moje drogi są wyższe niż drogi wasze i myśli moje niż myśli wasze" (Ks. Izajasza 55.8-9). Czasem doskonała wola Boża łączy się ze smutkiem i żalem jego dzieci. Ale możemy się radować z tego, że nigdy nas nie doświadcza ponad to co jesteśmy w stanie znieść (1 Koryntian 10.13) i ostatecznie uczyni wszystko dla dobra tych, którzy go kochają, aby uczynić nas bardziej podobnych do jego Syna (Rzymian 8.28-29).
Nigdy większego cierpienia nikt nie doświadczył aniżeli Jezus, "mąż boleści, doświadczony w cierpieniu" (Ks. Izajasza 53.3). Jego życie było ciągłą serią smutków, od kołyski po krzyż. Od niemowlęctwa jego życie było w niebezpieczeństwie z powodu Heroda, a jego rodzice musieli uciekać do Egiptu (Ew. Mateusza 2.19-20). Jego cała służba charakteryzowała się smutkiem jaki odczuwał z powodu trudu i niewiary ludzi, od opozycji przywódców religijnych, a nawet ze względu na zmienność Jego własnych uczniów, nie wspominając o pokusach szatana. W noc przed swoim ukrzyżowaniem, jego dusza była smętna "aż do śmierci", gdy rozważał nadchodzący gniew i sprawiedliwość Bożą, która spadnie na Niego, gdy umrze za swój lud (Ew. Mateusza 26.38). Tak wielka była jego agonia, że jego pot był jak krople krwi (Ew. Łukasza 22.44). Oczywiście, największym smutkiem jego życia był fakt, że gdy będąc na krzyżu, jego Ojciec zakrył swoją twarz od swojego Syna, sprawiając, że Jezus wołał w agonii, "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?" (Ew. Mateusza 27.46). Z pewnością żaden smutek, którego doświadcza ktokolwiek z nas, nie może się równać ze smutkiem Zbawiciela.
Ale tak jak Jezus został przywrócony do bycia po prawicy swojego Ojca po doświadczeniu smutku, tak my możemy być zapewnieni, że poprzez trudności i czas smutku, Bóg będzie wykorzystywał przeciwności, aby uczynić nas bardziej podobnymi do Chrystusa (Rzymian 5.3-5; 8.28-29; Jakuba 1.2-4; Hebrajczyków 12.10). On jest w chwilach naszego smutku i współczuje w naszym cierpieniu (Hebrajczyków 4.15). Możemy złożyć na nim nasze troski i ufać jego miłości do nas (1 Piotra 5.7). Możemy tego nie rozumieć, ale możemy polegać na jego wiernym ramieniu i wyrażać przed nim nasz smutek (Psalm 58.6). Mamy również rodzinę Chrystusa z którą możemy dzielić się naszymi ciężarami (Galacjan 6.2; Rzymian 12.15). Nie powinniśmy się izolować w naszym smutku, ale możemy płakać z innymi i zachęcać siebie wzajemnie (Hebrajczyków 10.24-26; Efezjan 5.19-20). I chociaż życie pośród grzesznej ludzkości w tym świecie nigdy nie będzie doskonałe, wiemy, że Bóg jest wierny i że gdy powróci Chrystus, smutek zostanie zamieniony w radość (Ks. Izajasza 35.10). Ale w między czasie, używamy naszego smutku do uwielbienia Boga (1 Piotra 1.6-7) by polegać w łasce i pokoju Pana Boga Wszechmogącego.
English
Co mówi Biblia na temat smutku?
