Pytanie
Czy chrześcijanin powinien być radykałem?
Odpowiedź
Słowo "radykalny" w odniesieniu do ludzkiego zachowania może być zarówno pozytywne, jak i negatywne, w zależności od punktu widzenia. Na potrzeby tego artykułu zdefiniujemy radykała jako "osobę wyrażającą ścisłe przestrzeganie światopoglądu, który jest skrajnie sprzeczny z normą kulturową".
Jeśli "normalny" znajduje się pośrodku, to "radykalny" byłby osobą znajdującą się na obu końcach spektrum. Matkę Teresę można uznać za radykalną w jej skrajnym samozaparciu i służbie najbiedniejszym z biednych. Ale Saddam Husajn był również radykałem w swoim brutalnym egzekwowaniu swojego programu religijnego i politycznego. Oboje znajdowali się na skrajnych krańcach tego, co większość społeczeństw uważa za "normalne".
To, czy chrześcijanie powinni być radykałami, zależy od tego, jak definiuje się to słowo. Wielu ludzi w historii używało imienia Chrystusa, by siać terror, prześladowania i ludobójstwo na tych, którzy różnili się pod względem religijnym. Taka forma radykalizmu nigdy nie była akceptowana przez Jezusa, który sam był radykałem. Jego przesłanie miłości, przebaczenia i miłosierdzia stało w bezpośredniej sprzeczności z przyjętymi wówczas poglądami. Odmówił walki, gdy został zaatakowany (1 Piotra 2:23), zakazał Piotrowi bronić Go przemocą (Mateusza 26:51-52) lub potępił kobietę przyłapaną na cudzołóstwie (Jana 8:4-11). Wszystkie te czyny były radykalne jak na tamte czasy i kulturę. Jednym z powodów, dla których niektórzy ludzie odwrócili się od Chrystusa, było to, że Jego wymóg porzucenia wszystkiego dla Niego był po prostu zbyt radykalny (Łukasza 18:22-23).
Decyzja o naśladowaniu Chrystusa sama w sobie jest wezwaniem do radykalnego życia. Jezus powiedział, że "kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje" (Łk 9:23). To przykazanie stoi w skrajnej sprzeczności z pragnieniem naszego ciała, by podobać się samemu sobie (Rz 7:21-23). Stanowi ono wyzwanie dla światowej mądrości, która głosi, że samorealizacja jest naszym najwyższym celem (1 Jana 2:15-17). Krzyż jest czymś radykalnym, a ogłoszenie Jezusa Panem naszego życia wiąże się z detronizacją samego siebie i całkowitym poddaniem się Jego woli. Musimy być gotowi iść tam, gdzie On nas prowadzi, robić to, co On mówi i kochać Go ponad życie (Mt 10:37-38). Zmiany stylu życia, które następują po takim zaangażowaniu, są uważane za radykalne przez tych, którzy mieszczą się w światowej definicji "normalności". Ci, którzy twierdzą, że znają Chrystusa, ale odrzucają ten radykalny styl życia, są nazywani "cielesnymi" (1 Koryntian 3:3). Jezus nazywa takich wyznających chrześcijan "letnimi" i mówi, że wypluje ich ze swoich ust (Objawienie 3:16).
Antyspołeczne okrucieństwa, które często utożsamiane są z radykalizmem, stoją w bezpośredniej opozycji do radykalnego chrześcijaństwa. Jezus wzywa swoich naśladowców do szukania dobra dla innych, kochania bliźnich i czynienia pokoju, nawet za wielką osobistą cenę (Ga 5:14; Mt 5:9; Łk 10:30-37). Nauczanie Jezusa znane jako Błogosławieństwa (Mt 5:3-12) jest Jego wezwaniem do radykalnego życia. Jezus wymaga od swoich naśladowców, aby obierali wyższą drogę, "nadstawiali drugi policzek" (werset 39) oraz "miłowali nieprzyjaciół i modlili się za tych, którzy was prześladują" (werset 44).
Ci, którzy podżegają do przemocy i prześladowań w imię Chrystusa, wcale nie są radykałami. Są "wrogami krzyża" (Flp 3:18-19), robiąc to, co przychodzi naturalnie do ich cielesnych umysłów. Biblijne chrześcijaństwo stoi w opozycji do naturalnego sposobu życia, co oznacza, że ci, którzy wybiorą Jezusa, dla większości będą uważani za radykałów. Życie wypełnione Duchem Świętym jest radykalne, ponieważ sprzeciwia się wszystkiemu, czego pragnie nasza samolubna natura i stoi w jaskrawej sprzeczności ze światowym sposobem życia cielesnego.
Radykalni chrześcijanie rozumieją pragnienie Pawła, by "poznać Go i moc Jego zmartwychwstania, i wspólnotę Jego cierpień, upodabniając się do Jego śmierci" (Flp 3:10). Radykalny chrześcijanin to taki, który "umarł dla ciała" (Rz 8:13). Apostołowie byli radykalnymi chrześcijanami - "wywrócili świat do góry nogami" (Dzieje Apostolskie 17:6) - ale uczynili to poprzez poświęcenie i miłość (Jana 13:35). Paweł nauczył się "chlubić z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa . . . Gdy bowiem jestem słaby, wtedy jestem mocny" (2 Koryntian 12:9-10). Ponieważ podążanie za Jezusem jest w bezpośrednim konflikcie z "normą", to "życiem jest Chrystus, a śmierć zyskiem" (Flp 1:21) można uznać za radykalny sposób życia.
English
Czy chrześcijanin powinien być radykałem?
