Pytanie
Kim byli faryzeusze?
Odpowiedź
Faryzeusze byli wpływową sektą religijną w judaizmie w czasach Chrystusa i wczesnego Kościoła. Faryzeusze byli znani ze swojego nacisku na osobistą pobożność (słowo faryzeusz pochodzi od hebrajskiego słowa oznaczającego "oddzielony"), akceptacji tradycji ustnej oprócz spisanego Prawa oraz nauczania, że wszyscy Żydzi powinni przestrzegać ponad 600 praw zawartych w Torze, w tym rytuałów dotyczących ceremonialnego oczyszczenia.
Faryzeusze byli w większości biznesmenami z klasy średniej i przywódcami synagog. Chociaż stanowili mniejszość w Sanhedrynie i zajmowali mniejszą liczbę stanowisk kapłańskich, zdawali się kontrolować podejmowanie decyzji przez Sanhedryn, ponieważ cieszyli się powszechnym poparciem wśród ludzi.
Wśród faryzeuszy istniały dwie szkoły myślenia, oparte na naukach dwóch rabinów, Szammaja i Hillela. Szammaj nawoływał do ścisłej, nieugiętej interpretacji Prawa w niemal każdej kwestii, podczas gdy Hillel nauczał luźniejszego, bardziej liberalnego stosowania. Zwolennicy Szammaja szerzyli nienawiść do wszystkiego, co rzymskie, w tym do podatków - Żydzi, którzy służyli jako poborcy podatkowi, byli persona non grata. Szammaici chcieli zakazać wszelkiej komunikacji i handlu między Żydami a poganami. Hillelici przyjęli bardziej łaskawe podejście i sprzeciwiali się tak skrajnej ekskluzywności. Ostatecznie obie szkoły faryzeizmu stały się tak wrogie wobec siebie, że odmówiły wspólnego oddawania czci Bogu.
Faryzeusze uznawali spisane Słowo za natchnione przez Boga. W czasach ziemskiej posługi Chrystusa było to coś, co obecnie nazywamy Starym Testamentem. Niestety, faryzeusze przyznawali równy autorytet tradycji ustnej, twierdząc, że tradycje sięgają aż do Mojżesza. Rozwijające się przez wieki tradycje faryzejskie skutkowały dodawaniem do Słowa Bożego, co jest zabronione (5 Ks. Mojżeszowa 4.2). Ewangelie obfitują w przykłady faryzeuszy traktujących swoje tradycje na równi ze Słowem Bożym (Ew. Mateusza 9.14; 15.1-9; 23.5; 23.16, 23; Ew. Łukasza 11.42). Jezus potępił faryzeuszy zgodnie z Ks. Izajasza 29.13, mówiąc: "Ich nauki są tylko ludzkimi regułami" (Ew. Marka 7.7).
Faryzeusze nauczali następujących doktryn:
1. Bóg kontroluje wszystkie rzeczy, ale decyzje podejmowane przez jednostki również wpływają na bieg życia.
2. Nastąpi zmartwychwstanie umarłych (Dz. Apostolskie 23.6).
3. Istnieje życie pozagrobowe, z odpowiednią nagrodą i karą na zasadzie indywidualnej. Mesjasz ustanowi swoje królestwo na ziemi.
4. Królestwo duchowe, w tym istnienie aniołów i demonów, jest realne (Dz. Apostolskie 23.8).
Wiele doktryn faryzeuszy stawiało ich w sprzeczności z saduceuszami; jednak obie grupy zdołały odłożyć na bok swoje różnice przy jednej okazji - procesie Jezusa Chrystusa. Aby doprowadzić do śmierci Jezusa, saduceusze i faryzeusze zjednoczyli się (Ew. Marka 14.53; 15.1; Ew. Jana 11.48-50).
Faryzeusze zajmowali się kompilacją Miszny, ważnego dokumentu odnoszącego się do kontynuacji judaizmu po zniszczeniu świątyni. Judaizm rabiniczny i współczesne synagogi zawdzięczają swoje istnienie pracy faryzeuszy.
W Ewangeliach faryzeusze są często przedstawiani jako obłudni i dumni przeciwnicy Jezusa. Pan stwierdził to bez ogródek: "mówią bowiem, ale nie czynią" (Ew. Mateusza 23.3). Zasadniczo faryzeusze byli zadufani w sobie i zadowoleni z siebie, łudząc się, że są mili Bogu, ponieważ przestrzegają Prawa - a przynajmniej jego części. Jak wskazał im Jezus, bez względu na to, jak skrupulatnie przestrzegali najdrobniejszych punktów rytualizmu, nie spełniali Bożego standardu świętości: "Zaniedbaliście ważniejsze sprawy Prawa - sprawiedliwość, miłosierdzie i wierność" (werset 23).
Oczywiście nie każdy faryzeusz był przeciwny Jezusowi. Nikodem był faryzeuszem, który słusznie uważał Jezusa za "nauczyciela, który przyszedł od Boga" i szczerze szukał u Niego odpowiedzi (Ew. Jana 3.1-2). Nikodem bronił później Jezusa przed Sanhedrynem (Ew. Jana 7.50-51) i był obecny przy ukrzyżowaniu Jezusa, aby pomóc pochować ciało Pana (Ew. Jana 19.39). Niektórzy pierwsi chrześcijanie również byli faryzeuszami (Dzieje Apostolskie 15.5).
Apostoł Paweł został wychowany jako faryzeusz, a jego referencje w tej grupie były doskonałe (Dz. Apostolskie 26.5). Paweł nazywał siebie "Hebrajczyk z Hebrajczyków, co do zakonu faryzeusz, co do żarliwości prześladowca Kościoła, co do sprawiedliwości, opartej na zakonie, człowiek bez nagany" (Filipian 3.5-6; tłum. Biblia Warszawska). Paweł odkrył jednak, że wypełnianie przez niego Prawa nie mogło przynieść prawdziwej sprawiedliwości. Po tym, jak zaufał dokonanemu na krzyżu dziełu Chrystusa, zapragnął "znaleźć się w nim, nie mając własnej sprawiedliwości, opartej na zakonie, lecz tę, która się wywodzi z wiary w Chrystusa, sprawiedliwość z Boga, na podstawie wiary," (werset 9). Nikt, nawet najsurowszy faryzeusz, nie może być usprawiedliwiony przez przestrzeganie Prawa (Galacjan 3.11).
English
Kim byli faryzeusze?
