Autor:
1 Księga Królewska nie podaje dokładnie jej autora. Zazwyczaj przyjmuje się, że księga ta została spisana przez proroka Jeremiasza.
Data napisania:
1 Księga Królewska została najprawdopodobniej spisana pomiędzy 560 a 540 r. przed Chr.
Cel napisania:
Księga ta jest kolejną częścią wydarzeń nawiązujących do 1 i 2 Księgi Samuela i rozpoczyna się od momentu, gdy Salomon zostaje mianowany na króla po śmierci Dawida. Historia obejmuje okres, gdy królestwo było jeszcze zjednoczone, natomiast kończy się gdy naród jest podzielony na dwa królestwa, znane jako Juda i Izrael. W Biblii hebrajskiej 1 i 2 Księga Królewska stanowią jedną księgę.
Kluczowe wersety:
1 Księga Królewska 1.30, „Iż jak przysiągłem ci na Pana, Boga izraelskiego, mówiąc: Salomon, twój syn, zostanie po mnie królem i on zasiądzie na moim tronie po mnie, tak uczynię w dniu dzisiejszym.”
1 Księga Królewska 9.3, „I rzekł do niego: Słyszałem modlitwę i błagania twoje, które zanosiłeś do mnie. Poświęciłem ten przybytek, który zbudowałeś, aby tam przebywało moje imię po wieczne czasy; tam będą też moje oczy i moje serce po wszystkie dni.”
1 Księga Królewska 12.16, „Gdy tedy cały Izrael widział, że król ich nie wysłuchał, dał lud królowi taką odpowiedź: Nie mamy nic wspólnego z Dawidem! Nie mamy dziedzictwa z synem Isajego! Do namiotów swoich, o Izraelu! Teraz troszcz się ty o swój dom, Dawidzie!”
1 Księga Królewska 12.28, „Naradziwszy się tedy, kazał król sporządzić dwa cielce ze złota i ogłosić ludowi: Dosyć już napielgrzymowaliście się do Jeruzalemu; oto bogowie twoi, Izraelu, którzy cię wyprowadzili z ziemi egipskiej.”
1 Księga Królewska 17.1, „Wtedy Eliasz Tiszbita z Tiszbe w Gileadzie rzekł do Achaba: Jako żyje Pan, Bóg Izraela, przed którego obliczem stoję, że nie będzie w tych latach rosy ani deszczu, tylko na moje słowo.”
Krótkie podsumowanie:
1 Księga Królewska rozpoczyna w czasach Salomona i kończy się w czaszach Eliasza. Salomon rodzi się po wielkim skandalu na królewskim dworze związanym z romansem Dawida z Batszebą. Podobnie jak jego ojciec, tak również Salomon miał słabość do kobiet, która doprowadziła go w konsekwencji do upadku. Z początku Salomonowi całkiem nieźle się wiodło, modląc się o mądrość i budując świątynię Boga przez 7 kolejnych lat. Lecz później poświęcił 13 lat na zbudowanie własnego pałacu. Jego relacja z wieloma żonami sprawiła, że zaczął oddawać cześć ich bożkom i oddalać się od prawdziwego Boga. Po śmierci Salomona, władzę nad Izraelem sprawowali królowie, którzy w większości czynili to co złe w oczach Boga i popełniali cudzołóstwo. W konsekwencji czego, cały naród Izrael odwrócił się od Boga i nawet zwiastowanie Eliasza im nie pomogło. Jednym z najgorszych królów był Achab i jego żona Izebel, którzy sprawili że w Izraelu zaczęto oddawać cześć Baalowi. Eliasz chciał zawrócić Izraela z tej ścieżki, aby ponownie wielbili prawdziwego Boga, nawet stawiając pogańskim kapłanom wyzwanie pomiędzy Baalem a prawdziwym Bogiem na Górze Karmel. Oczywiście zwyciężył prawdziwy Bóg. Królowa Izebel wpadła we wściekłość. Zażądała, aby Eliasz został zabity, dlatego Eliasz ucieka na pustynię. Zmęczony i przygnębiony mówił: „Dosyć już Panie, weź życie moje...” Lecz Bóg posilił go jedzeniem i zachęceniem, aby mógł dalej wypełniać Bożą wolę w swoim życiu.
Zapowiedzi:
Świątynia w Jerozolimie, gdzie przebywał Duch Święty w miejscu Najświętszym, jest zapowiedzią dla wierzących w Chrystusa, że są oni zapieczętowani Duchem Świętym, który przebywa w nich od momentu zbawienia (narodzenia na nowo). Podobnie jak Izraelici mieli skończyć z cudzołóstwem, tak my również mamy odsunąć wszystko co nas oddziela od Boga. Jesteśmy jego ludem. Świątynią Boga żywego. 2 Koryntian 6.16 mówi nam: „Jakiż układ między świątynią Bożą a bałwanami? Myśmy bowiem świątynią Boga żywego, jak powiedział Bóg: Zamieszkam w nich i będę się przechadzał pośród nich. I będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim.”
Prorok Eliasz jest zapowiedzią Chrystusa i apostołów Nowego Testamentu. Bóg uzdolnił Eliasza do czynienia nadzwyczajnych rzeczy, po to aby mógł udowodnić że jest Bożym człowiekiem. Wzbudził z martwych syna wdowy z Sarepty, która w zachwycie wykrzyknęła, „Teraz poznałam, że jesteś mężem Bożym i słowo Pana naprawdę jest w ustach twoich.” (1 Księga Królewska 17.24). W podobny sposób mężowie Boży byli rozpoznawani za czasów Nowego Testamentu. Nie tylko Jezus wzbudził z martwych Łazarza, lecz wzbudził również syna wdowy z Nain (Ew. Łukasza 7.14-15) i córkę Jaira (Ew. Łukasza 8.52-56). Apostoł Piotr wzbudził Dorkas (Dzieje Apostolskie 9.40), a Paweł wzbudził Eutychusa (Dzieje Apostolskie 20.9-12).
Zastosowanie praktyczne:
1 Księga Królewska podaje wiele cennych nauk dla wierzących. Znajdujemy w niej ostrzeżenie odnośnie budowania relacji, w szczególności tych bliskich w tym i małżeńskich. (Królowie Izraela, którzy- podobnie jak Salomon- żeniąc się z kobietami pogańskimi, sprowadzili na siebie i swój lud zło). Jako wierzący w Chrystusa, musimy bardzo rozsądnie dobierać sobie przyjaciół, wspólników w interesach i współmałżonków. „Nie błądźcie: złe rozmowy psują dobre obyczaje” (1 Koryntian 15.33).
Doświadczenie Eliasza na pustyni również przekazuje cenne wskazówki. Po niesamowitym zwycięstwie nad 450 prorokami Baala na Górze Karmel, jego radość zamieniła się w smutek, przez to że był ścigany przez wysłanników Izebel. Takie „górnolotne doświadczenia” przynoszą później zniechęcenie i depresję. Powinniśmy strzec się takich „huśtawek” doświadczeń w naszym życiu chrześcijańskim. Nasz Bóg jest wierny i nigdy nas nie opuści i nie zapomni o nas. Ten cichy głos, jaki zachęcał Eliasza, będzie również i dla nas zachęceniem.
